Op onze achtste reisdag 'vierden' we onze 23e huwelijksverjaardag. We maakten zelf ons ontbijt, maar we moesten niet alles inpakken. Die avond zouden we weer in hetzelfde guesthouse slapen.
Wat belangrijk is als je in IJsland rijdt, is dat je dagelijks of meerdere keren per dag bij slecht weer,
Road.is, checkt. Langs de kusten lag geen sneeuw en werd enkel, her en der, gewaarschuwd voor mogelijk gladde wegen. Het bleef wel koud, maar 2°C. De weg naar de Dettifoss die we de dag voordien nog, in de sneeuw, reden, was niet meer toegankelijk voor gewone personenwagen en suv's. Enkel bergjeeps mochten er nog rijden
We vervolgden de
Arctic Coast Way eerst langs de westkust van het
Melrakkaslétta-schiereiland. Het schiereiland wordt blijkbaar ook "Slétta" genoemd, wat vlakte of
prairie betekent... en zoals de naam aangeeft, is het een vlak en zeer spaarzaam begroeid landschap, dat met stenen en keien bezaaid is. De grillige kust wordt gekenmerkt door zeer vele inhammen, landengten en -tongen, baaitjes en kleine lagunen en ligt bezaaid met aangespoeld drijfhout.
Op het schiereiland liggen twee plaatsjes, aan de oostzijde ligt
Kópasker, waar we gingen tanken... en er voor de rest helemaal niks konden doen... er was niks!
Een eindje buiten Kópasker parkeerden we langs de weg voor de basaltrotsen in de branding - in zee,
Hestfall en Hvalsvík. Van de twee vonden we Hestfall het mooist.
Niet zo lang nadat we vertrokken waren, moesten we stil gaan staan op de weg. We maakten ter plekke een
réttir mee! Het was een zaterdagochtend en letterlijk jong en oud liep achter de schapen aan. Er waren er te
paard, te voet, in de auto en de honden hielpen ook mee. Allen dreven de schapen over straat terug naar het dorp. Die schapen liepen wel niet 'zomaar' mee. Die wilden weg! Wat we ter plekke wel grappig vonden, was het ene
lam dat de hele tijd heel hard schreeuwde en tegen de richting in liep... achteraf bekeken, was dat lam waarschijnlijk zijn moeder kwijt en helemaal in paniek... ah ja, dat lam wist niet wat er gebeurde. Het was ook zijn eerste réttir... en die schapen kruisten zich voordtdurend op zoek naar een uitweg...
Aan de noordelijke kant van het schiereiland zaten we aan het meest noordelijkste stuk vasteland van IJsland. In die regio zaten we nét niet aan de
poolcirkel. De (ongeveer) 66°
noorderbreedte, waar de
noordpoolcirkel loopt, ligt niet zo heel ver van de kust van de
Noordelijke IJszee.
Net nadat we weer richting het zuiden gingen rijden, aan de oostkant van het platte schiereiland, naderden we het tweede dorpje van Melrakkaslétta,
Raufarhöfn. Dit dorpje is het meest noordelijk van het vastenland. Vlak voor het dorp draaiden we af, richting een heuvel, voor een op zeer korte tijd bekend geworden toeristische plekpleister,
Heimskautsgerðið / Arctic Henge.
Het project 'Arctic Henge' werd in 1996 gestart, maar de zonnewijzer, wat het gaat worden, is nog steeds in aanbouw. De op maat uitgesneden rotsblokken voor de volgende fase lagen al klaar om 'in elkaar te zetten'. Arctic Henge bestaat uit vier 6 meter hoge poorten en een 10 meter hoge zuil in het midden. De poorten functioneren als een zonnewijzer, omdat ze het zonlicht opvangen en schaduwen werpen op bepaalde locaties. Ze zijn geïnspireerd door de vier dwergen uit de Noorse mythologie, Austri, Norðri, Suðri en Vestri, (oost, noord, zuid en west)...
Nadat we in het dorpje Raufarhöfn gingen lunchen en even gingen neuzen in de resten van de oude haringfabriek, reden we het schiereiland verder rond. En reden we meteen door naar het
Rauðanes-schiereilandje. Ditmaal wándelden we het schiereilandje rond over een érg mooi
wandelpad. Rondom Rauðanes liggen 16 rotsen, kliffen of mooie strandjes voor de kust in en aan zee. Een rondwandeling van een 7-tal kilometers, zonder de zijweggetjes die we wel namen, bracht ons langs deze zestien plekken. De ene basaltrots was al mooier dan de andere. Het was een zonnige maar koude dag met, zéker aan de westkant felle wind.
Op onze planning had Ine gezet om terug te rijden via gravelweg °867. Ze had de weg gezien op één van onze landkaarten, maar vond 'm niet terug via GoogleMaps, maar ook niet op de nieuwste wegenatlas die we van IJsland hebben. Op de terugweg naar ons guesthouse zagen we dat de weg niet gewoon toegankelijk was. Onder het ronde rood-witte verbodsbord stond, weten we door een vertaalapp, dat de weg na 43 kilometer onderbroken was... dus daarom stond de weg niet meer op de nieuwste kaarten... en moesten we dus wél langs
weg 85 in plaats van de hoogstwaarschijnlijk veel mooiere omgeving rondom die 867... maar als ze op IJsland al aangeven dat een weg niet meer doorgankelijk is, dan is het wel héél erg (kapot?)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten