Lefkoşa (23-06-'24)

Na een zelfgemaakt ontbijtje reden we zondag 23 juni '24 naar de hoofdstad van Noord-Cyprus, Lefkoşa. Deze stad is gesplitst tussen een Turks en Grieks gedeelte. Het Griekse stadsgedeelte heet Nicosia. Net als tussen Noord- en Zuid-Cyprus loopt er tussen Lefkoşa en Nicosia een grens. Die grens, de "groene lijn", wordt momenteel nog steeds bewaakt door de Verenigde Naties, al is het rustig. Aan grensovergangen zijn er strenge controles. In de hoofdstad liggen drie grensovergangen, waarvan eentje enkel voor voetgangers. Er hangt helemaal geen grimmige of vijandige sfeer in Lefkoşa. Het ging er zelfs gemoedelijk aan toe, ook in de buurt van die grens. Wat wel opvallend was, was het grote aantal camera’s dat er in de straten hangen… het is er natuurlijk niet altijd zo rustig geweest…

Enfin Lefkoşa, we wandelden een route aan de hand van een kaartje van de Noord-Cypriotische toeristische dienst. Al voor de middag was het eigenlijk te warm om te wandelen, maar we wilden wél iets doen! We pasten ons tempo dat we anders hebben serieus naar beneden aan, gingen regelmatig eens zitten om van onze watervoorraad te drinken en we gingen een paar keer op een terrasje zitten… vriendelijke mensen, die Noord-Cyprioten. We hadden de dag voordien al heel snel door dat er voornamelijk met bankkaart of in Turkse lira betaald werd. Euro’s worden ook aangenomen, maar met een ferme wisselkoers. We hadden daarom die ochtend al Turkse lira uit de betaalautomaat gehaald, altijd fijn om bij de hand te hebben om kleine bedragen cash te kunnen betalen.

Zowel de Noord- als de Zuidzijde van de hoofdstad is omgeven door oude stadsmuren uit de Venetiaanse tijd. Op verschillende plaatsen zijn er bastions… netjes evenveel aan iedere zijde…: vijf aan iedere zijde en door eentje loopt de 'groene lijn'.

Het Mevlevi-museum hadden we graag bezocht, maar is gesloten in het weekend. De Mevlevi is een orde binnen de islam. De aanhangers van de Mevlevi-orde worden ook wel de draaiende derwisjen genoemd. We wilden het museum zien vanwege de 'vreemde' orde waarbij de mannen zich in trance 'draaien', maar ook/vooral omdat het museum ligt in een oude, traditionele karavanserai. Tijdens de rondreis die we in Turkije, in 2002, maakten, bezochten we enkele karavanserai, maar deze waren allemaal omgevomd tot restaurants.

De oude sociale woonwijk 'Samanbahçe' werd tot een historisch monument benoemd. De wijk is slechts enkele rijen witte rijhuisjes, van één etage hoog, groot. De smalle straatjes ertussen liggen allemaal horizontaal van elkaar, op één verticale weggetje dat het wijkje doorsnijdt, na. De houten raam- en deurkozijnen waren allemaal blauw geverfd. Centraal in het midden ligt een waterfontein. Bij de meeste huisjes staan verschillende emmers, flessen en potten gevuld met allerlei planten en bloemen om de boel op te vrolijken... mooi wijkje! maar triestig kleine huisjes!

'Arabahmet' was een ander wijkje waar we doorliepen. Deze ligt op de grens tussen de beide delen van de hoofdstad. Hier was duidelijk de 'groene lijn' te zien: een wachttoren van de VN,  hekken met prikkeldraad ed. Er mogen geen foto's genomen worden van deze zones... dus deden we dat heel voorzichtig ;-)

Het wijkje had ook enkele smalle straatjes met kleine huisjes, maar deze hadden enkele etages en verschillende hadden, typisch voor Ottomaanse huizen, houten balkonnetjes. Niet alle huisjes waren in even goede staat, maar ze leken wel nog bijna allemaal bewoond. In de rest van de wijk stonden nog enkele grotere Ottomaanse huizen, restaurantjes, moskeën en oude kerken. In deze wijk waren, nog meer dan in de rest van de stad, verschillende muurschilderingen (geen graffiti) aangebracht.

We konden het Mevlevi-museum, van de derwisjen, in de karavanserai dan wel niet bezoeken, maar bezochten wel de grootste karavanserai van Cyprus, Büyük Han. Deze is vrij toegankelijk. Deze werd in 1572 gebouwd door de Ottomanen. Midden in de binnenplaats van deze karavanserai staat een kleine/mini- moskee. Het werd een gevangenis toen Cyprus een Britse kolonie was. Daarna werd het nog gebruikt als woonruimte voor arme gezinnen en na de restauratie in de jaren 90 werd het in gebruik genomen als cultureel centrum en zijn er diverse winkeltjes en terrasjes te vinden... en een terrasje hadden we op dat moment en nóg eens nodig. We dronken en lunchten er. We kozen enkele meze, kleine gerechtjes, uit: halloumi, koupepia, gözleme en hummus... Mmmm, de Cypriotische keuken is heerlijk!

Na onze lunch vervolgden we de wandelroute van op het plannetje. Het was ondertussen enorm heet zonder zuchtje wind. Op het einde van de route namen we een lange pauze in de schaduw van enkele bomen. De koele drankjes erbij waren meer dan welkom. Hier bleek nog maar eens dat Johan beter tegen warmte kan dan Ine: Ine leek even niet goed te worden, maar door de "koele" plek, de rust en de suikervrije limonata die ze dronk, trok dit weg. Nadien zagen we dat het, al voorbij het warmste moment van de dag, 38°C was... daar mochten we dus al wat last van hebben... aan onze stappenteller zagen we dat we meer dan 12 km gestapt hadden...

's Avonds na een absoluut noodzakelijke douche en nieuwe kleren, maakte Johan, in ons appartement in Girne, nog een kleine maaltijd klaar. Nadien wandelden we het centrum van Girne in voor nog iets lekkers voor Ine en een Turks biertje voor Johan.

Wat fijn dat we een wasmachine hadden in ons appartement! Dat was ook echt wel nodig: we waren nog maar dag 2 en we hadden al drie setjes kleren te wassen!