Dag 1 : DUS - IST - ERC - Girne

Op 22 juni 2024 vlogen we vanuit Düsseldorf, via Istanbul, naar Ercan. Onze eerste vlucht duurde net geen drie uur. In die tijd kregen we van Turkish Airlines een maaltijd gereserveerd! Waar heb je dat tegenwoordig nog dat er, standaard, in de economyprijs, op zo’n korte vlucht, eten krijgt!? Via het beeldschermpje in de zetel voor ons, keken we naar ‘Bob Marley: One Love’, die nieuwe film. Die waren we niet in de cinema gaan kijken omdat we verwachtten dat die niks nieuws vertelde… en dat was ook zo… maar het doodde wel onze tijd.

Op de vlucht van Istanbul naar Ercan, een internationale luchthaven in Noord-Cyprus, kregen we nog een broodje aangeboden. Die vlucht duurde maar één uur! We hebben het broodje beleefd afgeslagen. We hadden echt geen honger.

Op Noord-Cyprus werden we, toen we het luchthavengebouw verlieten, ontvangen met een volle 35°C en het was nog maar net middag, nog niet eens het warmste moment van de dag.

We kwamen op hetzelfde moment als de bediende aan bij het loket van het verhuurbedrijf waar we een huurauto regelden. De witte Ford Fiesta die we meekregen, stond vlak voor de deur, dus al snel reden we Ercan uit.

De auto had, voor een huurwagen, al veel kilometers op de teller (+/- 164.000), maar niemand had ‘m geleerd heuvels op te rijden… pfff… nu ja, we waren natuurlijk zwaar geladen en de airco stond op.

Onze eerste bestemming was Girne. Dit was meteen ook onze eindbestemming van die zaterdag. We hadden, via Booking.com, een appartement geregeld in een moderne appartementsblok vlak buiten het centrum. We waren iets te vroeg op onze afspraak met de eigenaar, dus gingen we iets drinken op het terras naast het flatgebouw. De zaak heette “Mooi. Koffie drinken”.

In Girne was het zo’n 32°C rond 16:30 uur. Het zeebriesje zorgde voor deze (iets) koele(re) temperaturen.

Nadat we ons geïnstalleerd hadden in ons appartement, deden we boodschappen. Ons ontbijt zouden we, de vier dagen dat we er overnachtten, immers zelf maken. Het avondeten zouden we nog gaan bekijken.

Na een douche en een setje nieuwe, niet-bezweette kleren wandelden we, even voor zonsondergang, naar het oude centrum en de haven van Girne. Girne is de Turkse naam voor de stad. In het Grieks heet ze Kyrenia. De stad is absoluut toeristisch, maar buiten er slapen deden we er niet zo veel. We wandelden naar het Middeleeuwse kasteel, dat aan de kust ligt. Van daaruit stapten we zo de mooie, oude haven in. We bezochten niets. Daarvoor was het al te laat. We wandelden enkel wat rond én kozen een restaurant in de haven uit om te gaan eten… een visrestaurant, waar Johan een lekker visje kon eten en Ine een stukje kip kon krijgen.