Dag 12

Dinsdag 14 september '21, onze twaalfde dag van onze septemberreis van 2021, gingen we opnieuw wandelen. Ook ditmaal wandelden we een route uit de Rother Wandelgids "Zuid-Toscane". We wandelden de wandelroute "Door de geothermische velden van Sasso Pisano" (route 21).

Op anderhalf uur rijden van onze camping, Le Soline, lag het startpunt van onze wandeling, bij een parkeerplaats met wegwijzer "Fumarole". Toen de autodeuren open gingen, was het ook meteen duidelijk: we roken de zwavel en hoorden het gesis van de fumarolen.

Voor de wandeling volgden we in eerste instantie een gedeelte van een GR-pad. Die leidde ons tegen enkele heuvels omhoog waarbij we door het ene na het andere fumarolenveld liepen. Vele velden waren nog actief (te zien aan de rookpluimpjes, foto 1), vele waren ook slapend of "dood". Zoals steeds hadden de velden vele kleuren, afhankelijk van de mineralen die er zijn. Tussen de fumarolen door waren er ook - maar niet veel en kleintjes - pruttelende warmwaterbronnetjes. 

We keken onze ogen uit... én keken tegelijkertijd ook goed naar onze voeten om niet in zo'n fumarole of warmwatertje te stappen... Het brandt namelijk de zolen van je schoenen en veroorzaken brandwonden.

Doordat er op een gegeven moment, op onze route, serieuze werken gaande waren in het was (met overigens vooral kastanjebomen), klopte onze wegbeschrijving niet meer: alles lag plat, overal hadden machines gereden... de wandelpaden waren dus niet meer te onderscheiden. We kozen daarom een pad waarvan Johan overtuigd was dat het weer naar het dorpje van vertrek zou leiden (en dat was ook zo). Op die route stonden we een stil om onze route verder te bepalen... en toen viel ine haar oog op een vreemde 'boebel' in het gras. Dit bleek een zuidelijke gladde slang (foto 2) te zijn die daar een prooi lag te verteren (en daardoor niet weggeschoten was toen wij in de buurt kwamen)... oké, het beest vormde geen gevaar, maar een slang is toch altijd even schrikken...

Toen we op een bankje in een parkje in Sasso Pisano onze boterhammen opgegeten hadden, beslisten we, omdat we een gedeelte van de wandeling niet hadden kunnen doen door de werkzaamheden, dat we met de auto naar het volgende geothermische veld op onze wandelroute zouden rijden. Dit was het Parco delle Biancane in Monterotondo Marittimo (foto 3). De verwijzing naar de kleur wit in de naam van het park komt doordat de grond/het gesteente door jarenlang blootgesteld te zijn aan de waterstofsulfide van de fumarolen wit gekleurd is.

Alle warmte die in het park vrijkomt, in welke vorm dan ook, wordt er overigens omgezet naar elektriciteit.

Vanuit Monterotondo maakten we nog een ommetje via Massa Marittima. In Massa Marittima lijkt het alsof je even in de Middeleeuwen stapt (foto 4). Het was een mooi stadje.

We aten er ook... pizza... We aten deze wel vroeg (al om half 5), maar hier waren we zeker dat het ging, in het dorp waar we overnachtten, was het restaurant die dag gesloten en wisten we niet of de pizzeria open zou zijn...

Onze wandeling was dus korter dan gepland, maar door halverwege de auto te nemen, hebben we nog een extra stadje kunnen bezoeken... en hoefde er niet gekookt en afgewassen te worden ;o)