22 jaar vieren

Op 20 september '24, onze zevende dag in Ierland, waren wij 22 jaar getrouwd... en zowel qua planning als qua weersvoorspellingen beloofde het een goede dag te worden!

Zoals iedere ochtend waren we al vroeg op weg. Na 5 km konden we wel alweer parkeren. We parkeerden bovenaan een klif vanwaar we Kinbane Castle konden zien liggen. Ondertussen zagen we vanop die kliffen niet meer de Ierse Zee, maar de Atlantische Oceaan.

Kinbane castle is ook bekend als Whitehead castle, wat verwijst naar de witte kalkstenen kliffen. In 1547 werd een eerste versie van het kasteel gebouwd op een uitstekende rots in zee. De MacDonnell-familie woonde er. In de jaren 50 van de 16e eeuw werd het zwaar beschadigd door Engelse aanvallen. Het werd daarna herbouwd. Tot de 18e eeuw werd het kasteel bewoond. Momenteel staat enkel nog een toren recht. Maar de locatie waar het ligt en de uitzichten vanop de grote, lange rotsblok waarop het kasteel ooit stond, is erg mooi. De vele ongelijke tredes naar het strand en nadien weer naar de parkeerplaats maakten het wel een uitdaging, zo vroeg op de morgen.

Onze volgende stopplaats was bij "Portaneevy Car Park & Viewpoint", in de volgende baai en op nog geen tien minuten rijden van aan Kinbane castle.  Vanop de uitkijkplatforms kan je er de eilanden Rathlin, Carrick-a-rede en Sheep Island zien liggen. Naar Carrick-a-rede kan je via een 20-meter lange touwbrug gaan... we hadden op voorhand al beslist dat we dit niet zouden doen: veel te duur voor wat je kan gaan zien op het eilandje (€ 17) en... Ine durft dit ook eigenlijk niet... en blijkbaar durven velen niet terug... en moeten ze de boot terugnemen...

Vier kilometer verder stopten en parkeerden we opnieuw. We waren hiervoor een klif naar beneden gereden, naar het haventje van Ballintoy. 

Aan die haven zelf deden we niks, lokaal was het een filmlocatie voor Game of Thrones (Pyke Harbour). We kwamen voor de vele rotsformaties voor de kust... ook gebruikt als filmlocatie voor Game of Thrones, namelijk als de "Iron Islands", de IJzereilanden, van (o.a.) Huize Greyjoy. Ballintoy wordt om de vele rotsen voor de kust ook "raised beach", verhoogd strand, genoemd. De Antrimkust is aan deze noordzijde van het graafschap echt wel erg mooi!

We wandelden verder van het haventje weg en passeerden de ene basalten rotsformatie na de andere... totdat we aankwamen waarheen we onderweg waren: de Elephant Rock... want als er iets is dat op een olifant lijkt, vindt Ine het leuk! En wat was het er mooi!

Over deze olifantrots wordt verteld dat de olifant in steen is veranderd toen hij wilde vluchten voor een vulkaanuitbarsting, lang, heel lang geleden.

Voor onze volgende stopplaats reden we eens weg van de kust, namelijk zo'n 15 km meer naar het zuiden.  We reden namelijk naar "Dark Hedges", wat donkere hagen betekent. 

De locatie werd bekend door (opnieuw) Game of Thrones, maar is ook een bekende plek onder fotografen. Deze weg met overhangende, knoestige, oude bomen passeerde de jonge Ayra Stark bij haar ontsnapping uit King's Landing. Arya was vermomd als een jongen en ontsnapte in een kar om aan te sluiten bij de Nachtwacht.

Een legende zegt dat de laan regelmatig bezocht wordt door de Grey Lady, een spookverschijning die langs de verweerde beuken glijdt en weer verdwijnt ter hoogte van de laatste boom. Sommigen beweren dat het de geest van een meid is die in mysterieuze omstandigheden stierf. Anderen zweren dat het om de dochter van James Stuart gaat en nog een ander verhaal gaat over een verlaten kerkhof dat ergens tussen de omringende velden verborgen zou liggen. De Grey Lady zou een verloren geest zijn uit dit kerkhof.

In realiteit is het gewoon een eenvoudig landweggetje met aan weerszijden dikke beukenbomen van 200 jaar oud die leiden naar een oud landgoed. In de loop der jaren groeiden de grillige takken bovenaan kronkelend naar elkaar toe en vormden een indrukwekkende bomentunnel die, door een mix van licht en schaduw, erg mysterieus overkomt... waarschijnlijk hadden wij een té zonnige dag om er echt mooie foto's te maken... en daarnaast was het véél te druk... We zijn niet geheel tevreden over onze foto's, al had Johan op een gegeven moment door dat we gebruik moesten maken van de glooiing in de straat om zo niet de hele bomen te fotograferen. Dan was het immers gewoon een foto van een straat met een bomenrij... Blijkbaar hebben we wel geluk gehad dat ondertussen de groene hekken, die geplaatst werden ter bescherming van de bomen voor de toeristen, én de witte wegmarkeringen verwijderd werden vanwege het grote protest van de bezoekers.

Terug naar de kust, in Whitepark Bay, stond een strandwandeling op onze planning. Ine had daar niet zo'n zin in... vooral omdat ze dan wéér zoveel trappen naar beneden (maar vooral weer terug naar boven) zou moeten gaan doen. Ze vond dat ze al genoeg trappen gedaan had die ochtend... We zagen wel, van boven, dat het een breed en lang "gouden"zandstrand was.

Weer maar 3,5 km verder stopten we bij Dunseverick Castle. Hier is niet veel meer van overgebleven: enkel een beetje van een toegangspoort... maar door de locatie van dit 'kasteel', op een kleine landtong in zee, was het er erg fotogeniek. 

Al in de vijfde eeuw was er een fort op deze locatie. Toen werd dit namelijk bezocht door Saint Patrick, een erg belangrijk Ierse Heilige. In 870 werd het fort aangevallen door vikingen. Nadien volgden aanslagen van Schotten, Britten en Ieren. Dit kwam omdat het op het eindpunt van een belangrijke oude handelsroute lag.

Verder gingen we op zoek naar de Dunseverick Falls... deze watervallen stonden enkel in onze Crossbill Guide. Ze werden ook niet aangeduid vanaf de rijweg en vanaf een wandelpad was het ook niet duidelijk aangegeven... Logisch dus dat deze waterval dus niet echt 'bekend' is. Andere wandelaars in de buurt liepen er ook gewoon, enkele tientallen meters boven op het wandelpad, voorbij... maar het was echt een "schoontje", die Dunseverick waterval. Ze stroomt breed uit over de rotswand de zee in.

Onze Fiat 500 was gaan aangeven dat er iets mis was met onze bandenspanning... we dachten niet dat we opnieuw een lekkende band hadden, maar gingen toch maar de bandenspanning controleren... en natuurlijk was er niks aan de hand. Waarschijnlijk het gevolg van de twee verschillend afgesleten voorbanden... Daarna gingen we ook nog eens boodschappen doen. In hoofdzaak kookte Johan immers zelf, zeker onze ontbijtjes.

Voor onze volgende bestemming hadden we moeten reserveren. Het wordt er anders te druk. We hadden een toegangsticket voor half 4, maar we kwamen rond 3u al aan bij "Giant's Causeway", ook aan die mooie Atlantische kust. We mochten al parkeren en ook het bezoekerscentrum konden we al binnen met onze toegangscodes. Bij Dark Hedges hadden we enkel een klein stukje gebak gegeten. Dus namen we bij onze koffies nog een scone bij. Het zal nog geen half 4 geweest zijn toen we onze wandeling naar de Giant’s Causeway startten, maar niemand hield ons tegen, al was ons toegangsticket ondertussen al drie keer gescand. Blijkbaar kan je de site ook zonder reservatie op, maar dan moet je geluk hebben dat je ergens in de buurt kan parkeren en kost dit parkeren al bijna evenveel als een toegangsticket met parkeerplaats... 

Het was wel duidelijk dat dit de grootste toeristische bestemming van Noord-Ierland is: het stikte er van de ergerlijke, "volumineuze" Amerikanen.

Giant's Causeway is een rotsformatie die bestaat uit zo'n 40.000 basaltzuilen, hexagonaal dus. De hoogste zuilen zijn 12 meter hoog. In de kliffen zijn de dikste zuilen tot 28 meter dik. Sinds 1986 is het Werelderfgoed van UNESCO. 

De rotsen zouden zijn ontstaan bij een vulkaanuitbarsting, zo'n 60 miljoen jaar geleden. De aanraking met water nadien heeft processen op gang gebracht die de typische vorm deed ontstaan. 

Op dat moment zat Ierland nog tegen Noord-Amerika en was Europa gaan afscheuren van Noord-Amerika.

Er is natuurlijk ook een andere, dan de wetenschappelijke, versie over het ontstaan: De legende gaat dat de Ierse reus (giant) Fionn mac Cumhaill een pad door de zee (causeway) naar Schotland bouwde om met zijn Schotse tegenhanger Benandonner te vechten. Op het moment dat Fionn in Schotland aankomt, ziet hij dat Benandonner nog reusachtiger is dan hijzelf en hij vlucht terug naar Ierland. Daar aangekomen, vraagt McCool aan zijn vrouw om hem als baby te vermommen. Op het moment dat Benandonner in Ierland aankomt ziet hij de vrouw met de baby, waarbij hij schrikt van de grootte van het kind, aannemend dat de vader van zo'n groot kind vele malen groter en sterker zal zijn dan hijzelf en hij vlucht terug naar Schotland. Op zijn vlucht vernielt Benandonner het pad. Alleen het begin in Ierland en het eind in Schotland (Fingal's Cave) blijven bestaan...

Er bestaat nog een andere legende waarbij de Ierse reus Fionn de hoofdrol speelt over het ontstaan van de Giant's Causeway: Hij zou geen pad gemaakt hebben om een andere reus uit te dagen, maar om een Schotse maagd het hof te gaan maken. De oma van Fionn wilde dit voorkomen omdat ze haar kleinzoon niet wou verliezen aan een Schotse. Ze gebruikte daarom haar magie om het pad stuk te maken. Toen de magie met woeste krachten als onweer en donder het pad kapotmaakte, kon Fionn nog net in de armen van de Schotse maagd springen. Oma zag wat er gebeurd was en versteende aan de Ierse kant van het pad...

...maar een andere legende vertelt dan ook weer het verhaal dat hij zijn oma versteende omdat zij hem te veel pestte...

We verkenden zo veel mogelijk van de véle basaltzuilen en maakten massa's foto's... helaas staan er ook op foto's die we zonder volk wilden, net heel veel volk... Het droge en goede weer maakte ook dat de basaltzuilen droog waren. Dit maakt ze natuurlijk minder zwart, wat minder contrast geeft op foto's... Na dat "reuzenzeepad" wandelden we nog verder langs de kust. Zo kwamen we bij de gigantische 'orgelpijpen' en het 'Amphitheatre'. Dit natuurlijke amfitheater is een half ronde klif met verschillende partijen basaltzuilen. Helaas kon je daar niet verder dan het begin ervan lopen... maar mooi, zeg!

Giant's Causeway was één van de plekken op Ine haar lijstje waar ze zéker ooit eens heen wilde gaan. Die basaltzuilen vindt Ine erg bijzonder en hier heb je er heel veel. We zagen ze al in verschillende landen, en dat komt natuurlijk omdat we vaak naar vulkanische bestemmingen gaan.

Tegen dat we terug bij het bezoekerscentrum waren, was dat al even dicht. We hadden dan ook een dikke twee à tweeënhalf uur rondgelopen op dit bijzondere "strand".

Om te overnachten reden we terug even het binnenland in. In de directe omgeving van de Giant's Causeway vonden we het, toen we reserveerden, veel te duur. In Ballymoney verbleven we één nacht in The Nook (Het Hoekje). Dit was een erg groot uitgevallen tuinhuis of garage bij een gezin in de tuin met alle comfort.