Afgelopen maandag 11 maart

Na een goede eerste nacht in Bluebell Cabin reden we op 11 maart jl. 's ochtends naar Chipping Norton, op 35 km vanuit Badsey. We gingen er twee routes combineren: een wandelroute en nadien een autoroute. De routes vonden we in twee gidsen die we het weekend voordien gekocht hadden: Rough Guide Staycations, Cotswolds & AA, 50 Walks in the Cotswolds.

We kozen wandeling 22 "Chipping Norton and the Rollright Stones" uit vanwege de route door een natuurlijke omgeving en, halverwege ongeveer, de steenformaties uit de neolithische periode en bronstijd... een link met vorige vakanties.

De wandeling startte net buiten het centrum van Chipping Norton. Al snel werd duidelijk dat het een modderige wandeling zou worden... dat kon ook niet anders aangezien het sowieso nat is in de winter, maar omdat het ook erg veel geregend had, had de eigenares van onze Cabin gezegd. Het regende die maandag in ieder geval niet.

Voor Johan was al die nattigheid niet zo erg: hij had zijn (half-)hoge wandelschoenen aan. Ine moet altijd lage wandelschoenen dragen omdat haar achillespees geen (half-)hoge wandelschoenen kan verdragen... en dat betekent dat zij al iets meer moet uitkijken bij modder en water. Ze schept immers water en/of modder... en natte voeten is allesbehalve fijn om te wandelen. Daarnaast is Ine bij erge modder altijd wat bang dat ze gaat uitglijden... waardoor ze trager stapt... en daardoor meer in de modder kan zakken... en ze sneller natte voeten kan krijgen... Doordat Ine dicht tegen de struiken en takken moest lopen, omdat de zijkanten van de paden nog enigszins beter begaanbaar waren, haakte ze daar ook aan vast en raakte ze zelfs haar waterfles, die in een zijvak van haar handtas stak, kwijt... 

Na over enkele vettige paden gelopen te hebben en verschillende natte weilanden overgestoken te hebben, besloten we dat het beter was dat Ine, langs de openbare weg, terug naar Chipping Norton zou wandelen. Johan wandelde de wandelroute wel verder. We spraken af aan de Rollright Stones, waar Johan te voet en Ine met de auto zou geraken.

De Rollright Stones bestaan uit drie elementen: de stenen cirkel van "The King’s Men" (= de mannen van de koning), de rechtopstaande menhir "King Stone" (= de koningsteen) en een oude grafkamer, de "Whispering Knights" (= de fluisterende ridders).

Een legende stelt dat een heks een koning, die Engeland wilde veroveren, met zijn leger in steen heeft veranderd. De koning werd de “King Stone”. 

Zijn leger veranderde ze in de “King’s Men”, een steencirkel. Er schieten nog zeventig van 105 stenen van sterk verweerde lokale kalksteen over. De verdwenen stenen werden weggehaald om bruggen en dergelijke van te maken. Twee stenen direct buiten de ring markeren de poortvormige ingang naar de cirkel tegenover de hoogste steen. De onregelmatige cirkel heeft een diameter van zo'n 30 meter. De ring staat op 76 meter van de King Stone. 

De aanwezige ridders werden de Whispering Knights. Deze tombe staat op 400 meter afstand van de King’s Men/steencirkel (Lees meer vanaf alinea 2 in deze link).

"In het echt" zijn het ceremoniële stenen die op verschillende momenten geplaatst werden:

• 3800-3000 voor Chr.: Graftombe The Whispering Knights;
• 2500-2000 voor Chr. : Steencirkel The King's Men &
• 1800-1500 voor Chr. : de Kingstone.

Wij vonden ook deze "stenen" weer erg interessant... en weer zat er een "verwaaid spiritueel mens, die zich waarschijnlijk heks waant" in de steencirkel... maar ze heeft óns in ieder geval niet versteend.

Op zich liep onze wandeling van aan de stenen nog verder, langs een andere route, terug naar Chipping Norton. We startten echter onze autorondroute, nr° 7 uit het Rough Guidegidsje, van op deze plaats.

Vanaan de stenen, in Little Rollright, reden we naar Stow-on-the-Wold. Dit is het hoogstgelegen dorp van de Cotswolds. We wandelden rond in het dorpje en lunchten in the Old Bakery Tearoom... en dat bleek een héél goede keuze! Ine ging voor een verse overlekkere scone met aardbeienjam en clotted cream, Johan nam een lunchbord met uien-chutney en vier Engelse kazen... Johan was er trouwens zélf in de "naughty corner" (= het strafhoekje) gaan zitten... wat Ine natuurlijk héél grappig vond :oD

Het vervolg van route 7 waren enkele "perfecte Cotswold dorpjes". Dat klonk erg veelbelovend... maar het was écht zo! 

We bezochten eerst Lower Slaughter en nadien Upper Slaughter. Die Lower en Upper verwijzen naar het lager- en hogergelegen op de waterloop Eye. De typische gelige kalkstenen huizen, huisjes en gebouwen liggen er nog idyllischer dan in andere dorpjes bij aan dat waterstroompje.

Ook Bourton-on-the-Water, ligt aan een riviertje. Dat is dan niet aan de Eye, maar aan de Windrush. Doordat er in dit dorp verschillende lage boogbruggen over dat water gaan, wordt het 'het Venetië van de Cotswolds' genoemd... wat vele Aziatische en ook andere toeristen lijkt aan te trekken (en ons natuurlijk ook)... die titel is, zoals verwacht, een echte grote overdrijving... Het was wel nog een ideale plek om nog eens iets te drinken en te snoepen ;-)