Dag 2 Peak District

Op zondag 25 juni '23 stonden een stadsbezoek en een wandeling op onze planning.

Voor het stadsbezoek reden we naar Bakewell. Dat ligt op 5 mijl / 8 km van 'ons' dorpje, Monyash.

Bakewell is een eeuwenoud klein stadje in het Peak District National Park. Het heeft nog geen 4 duizend inwoners en ligt in het graafschap Derbyshire. Het is een typisch Engels stadje met kleine rijhuizen, smalle straatjes en kronkelende steegjes. 

Het is bekend van de Bakewell Pudding. Dit is een lekkernij waarvan het verhaal de ronde doet dat het recept per ongeluk is ontstaan toen een kokkin een eimengsel bovenop de jam van haar aardbeientaart uitsmeerde, in plaats van het in het deeg te doen. Wat eigenlijk een taart had moeten worden, was nu een soort van brei, een 'pudding'... maar dat verhaaltje is verzonnen, aangezien het recept al uit de middeleeuwen stamt en het hotel van de kokkin toen nog niet bestond. Sponsachtige cakes en of vullingen worden in Engeland 'pudding' genoemd, maar is dus geen pudding zoals wij dat gele of bruine (of andere kleur) gekookte melkproduct kennen... verwarrend? neen hoor, een andere taal gewoon.

Johan had op voorhand gelezen over het "well dressing" (NL: bron aankleden) in de regio. In het infokantoor gingen we er naar vragen. We kregen richtlijnen naar de plekken in Bakewell met het locale gebruik van het "well dressing" en over die in een nabijliggend dorp. Dat andere dorp bezochten we 's zondags niet. In Bakewell gingen we ze wel bekijken (foto 2). We combineerden dit met een stadswandeling a.d.h.v. een gratis kaartje met bezienswaardigheden van Bakewell dat we uit het infokantoor meenamen.

Op het einde van ons stadsbezoek gingen we ook nog lunchen. We deden dit in "The Old Original Bakewell Pudding Shop". Hier zouden de allereerste Bakewell puddings verkocht zijn... dé plaats dus, voor Ine, om dat gebakje te proberen. Eigenlijk is het gewoon een klein bladerdeeg 'kuipje' met daarin een dikke amandelpasta. Ine vond het zeker lekker, maar niet zo héél speciaal. Ze vond het vooral ook maar klein ;-) Ine koos room om erbij te eten (foto 3). Ze vond het namelijk te warm (27°C?) om er warme vla/pudding ("custard") bij te nemen... maar aangezien het gebakje zelf opgewarmd was, had dat weinig effect natuurlijk.

Na ons bezoek aan Bakewell reden we een stukje noordelijker om te gaan wandelen.

We kozen wandeling 2 uit uit ons wandelgidsje "Pathfinder Guides Peak District". Deze wandeling was maar 6 km lang en had maar 220 meters hoogteverschil. Aangezien de regio heel wat hoger lag dan Bakewell was het er veel koeler. Dit maakte het heel wat aangenamer om te wandelen. Het was zelfs dusdanig bewolkt dat we steeds dachten dat we nog in een regenbui terecht zouden komen... al voelden we hier en daar een druppel, was dat nét niet het geval.

De wandeling ging over enkele heuvels. Deze hadden allemaal grote rotsblokken van zandsteen. Dit maakte de uitzichten mooi, maar maakte het wandelen niet altijd even gemakkelijk gezien de verschillende hoogteverschillen van de stenen. 

De hoogste en meteen eerste heuvel was 'Higger Tor' (foto 4) op 434 meter boven de zeespiegel. Rondom had je een mooi zich over de 'Burbage Valley' met Hathersage en Burbage Moor. Een "moor" is een moerasachtig heidegebied.

Op de volgende heuvel zagen we al van ver "Carl Wark" liggen. Op zo'n 370m boven zeeniveau ligt er een grote, lange rij gestapelde zandstenen muur. Het is niet geheel duidelijk wat Carl Wark is/was: men denkt aan ofwel een onderdeel van een middeleeuwse burcht (16-17e eeuw) ofwel/en een schuilplaats voor herders en hun schapen... We bedachten ons dat het wel een rare locatie voor een schuilplaats is, zo bóvenop een heuvel, niet?

Vervolgens daalden we de heuvelrug af, om vervolgens weer een nieuwe op te klimmen/wandelen. Af en toe moesten we goed kijken waar te stappen vanwege de hoge varens die tussen de rotsen uitgroeiden, maar dat maakte de wandeling enkel maar mooier.

Het laatste gedeelte van de wandeling verliep opnieuw over een heuvelrug, maar ditmaal dus enkel dalend en met zicht op de heuvelrug die we daarvoor over wandelden (foto 5).

Eén groot gebied was recent nog afgebrand. Ook in Engeland was het wekenlang erg warm en droog geweest.

's Avonds nadat Johan gekookt had in onze cottage, wandelden we nog naar de pub van Monyash... en aangezien die Bakewell Pudding 's middags toch wel erg klein was geweest én ze Ine haar favoriete Engelse gebak op de kaart hadden, vond Ine dat ze een "Sticky Toffee Pudding" 'moest' eten... en wat voor een! Mmmmm... en Johan? die kreeg extra calorieën binnen door zijn 'pint' ale, een DPA: een Derbyshire Pale Ale, een lokaal biertje dus.