Afgelopen 13-09-2021

Maandag 13 september jl. gingen we wandelen... ongelooflijk dat die dag alweer bijna een maand geleden is! 

We deden wandeling 25, "Van Bagno Vignoni naar het Castello Ripa d'Orcia", uit de Rother Wandelgids "Zuid-Toscane". Vanuit Bagno Vignoni vertrokken we richting Vignoni Alto... meteen moesten we fink "klimmen" om in het dorpje, dat op een heuvel 181 meter hoger ligt van ons startpunt, te geraken... en het was al behoorlijk warm en er was geen schaduw... We liepen namelijk tussen de wijnvelden. 
Vignoni Alto is een klein dorpje met erg smalle kasseiweggetjes en verschillende eeuwen oude huisjes. De toren die er staat, dateert deels uit de 11e eeuw.

Onze weg liep langs verschillende boerderijen die in het toeristische hoogseizoen een terras hebben en verse groenten van hun velden verkopen... maar wij hadden dus pech. Door het glooiende landschap kregen we mooie panorama's van de vallei van de Orcia te zien.

We wandelden niet helemaal tot aan het Castello Ripa d'Orcia, al is het erg mooi. Het is momenteel een viersterren hotel die, volgens het wandelgidsje, niet tuk zijn op wandelaars... en het feit dat we er een flinke afdaling en weer helling voor moesten nemen, gaf dan de doorslag om slechts deels die afdaling en helling te nemen.

Na de Castello werden we een bos in gestuurd, wat met de warmte best aangenaam was. De wandelroute was echter niet meteen duidelijk waardoor we op een gegeven moment besloten dat we een afslag gemist hadden...

...en dan maar terug liepen, bergop, tot we aan de juiste afslag kwamen... en we zo, terug op de juiste route, helemaal onderaan de droge rivierbedding van de, hier smalle, fiume Orcia, uitkwamen.

Onze wandelroute ging van daaruit weer gestaag omhoog tot we een berg kalkafzetting en waterval zagen. Die berg kalk (e.a. mineralen) was toch wel de belangrijkste reden waarom we deze wandeling uitgezocht hadden: want we hadden ons zwemgerief bij om er in te gaan badderen (foto 2). Die berg en de voormalige thermen er bovenop vormen "Parco dei Mulini". 

We besloten om eerst helemaal tot boven te wandelen en alles eens te bekijken in plaats van meteen het water in te gaan.

In de onderste (aangelegde) baden zat niemand. Om de een of andere reden nodigden die niet uit om in te gaan. Halverwege de heuvel was dat wel het geval en was een natuurlijk gevormde plas/badje. Ook óp het kalk en vaak in het naar beneden stromende water zaten mensen. We waren er altijd vanuit gegaan dat het warm water was, maar dat was niet het geval.

Bovenop de berg waren de resten van de thermen in de Romeinse tijd te zien én was er een terrasje. We besloten éérst, alvorens in het water te gaan, iets te gaan drinken.

Het terras lag vlak buiten het centrum van Bagno Vignoni, het dorpje waar onze wandeling begon. Onze auto bleek zelfs gewoon om de hoek geparkeerd te staan. Omdat er, bij het badje, niet veel plaats was om je spullen te leggen en nog minder plaats om je ongezien en rustig om te kleden, besloten we onze rugzakken (met waterflessen, fotomateriaal ed.) alvast in de auto te leggen. Johan kleedde zich ook om in de auto. Ine deed dat in een bosje onderweg terug naar beneden.

Omdat het toch wel zo'n 30° was die dag, was het water toch nog aangenaam van temperatuur en een fijne afkoeling. Ine had namelijk gedacht dat het te koud voor haar was. Toen we genoeg gebadderd hadden in het melkgroene water en elkaar geholpen hadden om een beetje "afgeschermd" terug in onze kleren te geraken, gingen we terug naar de auto.

We vertrokken echter nog niet meteen. Bagno Vignoni, met een dertigtal inwoners, heeft namelijk wel een heel bijzonder en historisch dorpsplein: La Piazza dei Sorgenti (‘Het Plein van de Bronnen’). Het plein bestaat uit een rechthoekig bad uit de zestiende eeuw van 49x29 meter. Het water borrelde, in Romeinse tijden, aan 52° op op het dorpsplein, waar dan maar een zwembad rond gebouwd werd. Het water komt uit een vulkanische laag onder de grond, op duizend meter diepte. Het dorpje Bagno Vignoni ligt aan de voet van de Monte Amiata, een uitgedoofde vulkaan.

Met zicht op het mooie Piazza dei Sorgenti genoten we nog van een biertje (Johan) en een ijsje (Ine)... wat wel ab-so-luut onbegrijpelijk was, is dat ze een blinkend zilveren ijsberg midden van het zwembad gezet hebben... Het zal de bedoeling zijn dat het kunst is, maar ons kon het weinig smaken.

Tegen dat we terug op de camping waren, was het alweer tijd om de tent terug vast te maken aan de Kangoo, het bed te maken, de kleren van 's anderendaags uit de dakkoffer halen en de gordijntjes tegen de autoramen te hangen. 

We wilden 's avonds in het dorp, Casciano, gaan eten. We wandelden de dikke kilometer tot in het dorp en kregen daar te horen dat het restaurant volgeboekt was en dat de pizzeria ging sluiten... Johan had die avond dus toch geen "vrije" avond en wist weer iets heel lekkers op onze campingtafel te toveren vanop het tweepits gasfornuisje... en daarna volgden de andere gebruikelijke dingetjes die we 's avonds op de camping deden: afwassen, lezen, sudoku's, een handwasje doen...