Tofino - Port Alberni - MacMillan & Little Qualicum Falls Provinciaal Park - Duncan - Victoria

Van de camping in Tofino naar onze volgende camping in Victoria rijden, was een flink stuk, namelijk 306 km. Om die reden vertrokken we op tijd en planden we allerlei stops en wandelingen in tijdens onze 19e dag, 3-10-19, van onze Canadareis. 

De geplande wandelingen in het "Pacific Rim National Park" deden we echter niet: het was echt slecht weer: wind, regen, zware en lage bewolking. Dat maakte dat we eigenlijk weinig tot niet zagen van het, normaliter, prachtige landschap... dus reden we vanaf Radar Hill, een belangrijk uitkijkpunt voor Canada tijdens oorlogen, in één ruk door in de hoop dat we nog voor de weg afgesloten zou worden aan de grote wegenwerken die we toen we op dag 16 naar Tofino reden ook passeerden, zouden geraken. Om 9u zou de weg tot 11u afgesloten worden. Wij waren er om enkele minuten ná 9... en de moed zonk al in onze schoenen... maar we konden nog door! Ge-luk-kig, zeg, anders hadden we daar twee uur stil gestaan!

We stopten na twee uur rijden in het havenstadje Port Alberni, waar we naar het haventje gingen. Ook hier was de zware bewolking spelbreker want daardoor zagen we de omgeving van de haven (de bergen ed. die volgens de reisgids erg mooi waren) niet... en was het eigenlijk "gewoon" een schattig haventje met een oude houten loopbrug.
We besloten om er koffie te gaan drinken. De enige zaak die open was, had een bord aan de gevel hangen met daarop dat ze de beste donuts van Canada verkochten... Yep, nog maar 'ns een bewijs dat Canada en de VS qua eetcultuur niet veel van elkaar verschillen... De keuze aan donuts was in ieder geval groot. Wij kozen de suiker-kaneel-donut en namen, spijtig genoeg en zoals vaak in Canada, percolator-koffie. De donut was zeker lekker... al vond Ine ze nogal droog, maar Johan vond het feit dat ze niet "vettig" waren net goed.

In het MacMillan Provincial Park stopten we om twee korte wandelingen te maken. Er staan eeuwenoude rode ceders en douglassparren (foto 1). Enkele bomen zijn er zelfs 800 jaar oud, maar de meeste zijn zo'n 300 jaar. Ze zijn beginnen groeien na de laatste brand in de buurt. Spijtig genoeg zijn er veel oude giga-ceders omgevallen. Dit komt doordat een bodemschimmel hun wortels aantast en "opvreet", waardoor ze bij een storm omvallen... Het moet een enorme 'plof' zijn als zo'n grote, dikke boom neervalt!

Ondertussen was het gestopt met regenen, wat we ook wel erg waardeerden...

Om te lunchen stopten we, gewoon omdat we dat wel 'grappig' vonden, op dezelfde plaats als dat we dat de maandag voordien deden, in "Little Qualicum Falls Provincial Park". We wandelden er dan naar de "lower falls". De "higher falls" hadden we 's maandags al gedaan (blogbericht hierover). Zoals verwacht stelden de lagergelegen watervallen minder voor dan de hogergelegen... maar we vonden dat we, nu we alsnog de kans hadden, ook die lagergelegen watervallen moesten gaan zien...

Als volgende stopplaats koos Johan, die zoals steeds verantwoordelijk was voor de reisplanning, het stadje Duncan uit.

Duncan is blijkbaar het kleinste stadje van Canada. Er wonen zo'n 5.000 inwoners. Het stadje is bekend om zijn grootste collectie aan totempalen, namelijk 44.

In het "indianendorp" in 'Hat Creek Ranch' (blogbericht) leerden we enkele dagen eerder al dat totempalen iets typisch zijn voor de oorspronkelijke bevolking van Vancouver en Vancouver Island, de Cowichan, en nergens anders voorkomt (althans niet van oorsprong).

We wandelden er de best wel interessante "totemroute" en passeerden zo 37 van de totempalen (foto 2) die de stad rijk is. Voor de rest had het stadje niets te bieden, op de gebruikelijke ketens na.

Na Duncan reden we nog 50 km tot we aan onze camping in Victoria, "Fort Victoria RV Park & Campground", aankwamen. De camping ligt een kleine tien kilometer van het centrum van de hoofdstad van British Columbia, Victoria. We overnachtten er twee nachten... meteen ook onze laatste nachten in onze mobilhome/camper. Die avond pakten we dan ook al een gedeelte van onze spullen in... Het einde van onze Canadareis naderde...