Dag 6: Chimpansees en moeras

Op 24 september (ook pa Sus' verjaardag) zitten we opnieuw vroeg, om 7u, aan de ontbijttafel...

en die 7u is plaatselijke tijd. In W-Europa is het op dat moment nog maar 6u. Ons reisritme is toch echt niet vergelijkbaar met ons vrijetijdsritme!

Iedere ochtend aten we, naast fruit, een warm ontbijt. Johan ging steevast voor een eiergerecht, bacon, toast ed. Ine hield het gewoon de hele reis op pannenkoeken, soms eens met banaan :-P

Om half 8 reden we, op enkele kilometers van ons 'kamp', naar het hoofdkantoor van 'Kibale Forest NP'. Na een briefing over wat we mochten doen en wat niet, vertrokken op "chimp-tracking": een wandelsafari dus die specifiek gericht was op het zoeken van chimpansees. Onder andere in dit nationale park zijn deze dieren, 98% gelijk aan ons, te zien. Het regenwoud biedt een ideale bron van voedsel voor de chimpansees.

Verschillende groepjes (van zes personen en één gids/tracker) vertrokken tegelijkertijd, maar steeds vanuit een andere locatie. Er was walkietalkie-contact tussen de trackers om elkaar in te lichten over de situatie van het gebied waardoor zij wandelden.

Onderweg moesten we heel wat hindernissen nemen. Doordat het vaak regent in dit regenwoud (logisch, he) is het woud vrij nat. De pootafdrukken/voetstappen van de bosolifanten vullen zich met water en daarrond is het, van de verschillende olifanten die passeren, is het vaak modderig, nat en glad.
Ine, gek van olifanten, wilde in eerste instantie ook wel een bosolifant tegen komen, maar na de uitleg over hun gedrag veranderde ze toch van mening. Dit soort olifant is namelijk, anders dan de savanneolifant en de Indische olifant, erg agressief van aard... Ine hield het dan maar bij het fotograferen van alle tekenen van hun aanwezigheid.
Omwille van deze dieren heeft de ranger/tracker ook een geweer bij om waarschuwings- en afschrikschoten te lossen.

De bosolifant is kleiner en donkerder dan de savanneolifant. De oren zijn ronder en de slagtanden zijn recht en omlaag gericht in plaats van naar voren gebogen zoals bij de savanneolifant. De bosolifant wordt drie tot vier meter lang, met een staartje van 50 tot 120 centimeter. Mannetjes worden groter dan vrouwtjes. Een bul wordt 1200 tot 3500 kilogram zwaar en 170 tot 280 centimeter hoog, een koe wordt 900 tot 3000 kilogram zwaar en 160 tot 240 centimeter hoog.

De savanneolifant is het grootste landdier. Een stier weegt tussen de 4000 en 6300 kilogram, een koe 2200 tot 3500 kilogram. Ze worden 240 tot 340 centimeter hoog en 600 tot 730 centimeter lang. De staart is één tot anderhalve meter lang. 

We zagen onze gids, naarmate de tijd verstreek, steeds wanhopiger worden. Iedere ranger/tracker had problemen om de groep die het dichtst bij het hoofdgebouw geslapen had te vinden...

en dan uiteindelijk, na vier uur tevergeefs zoeken, werden ze gespot: een groepje van vijf "achterblijvers": drie volwassen vrouwtjes die aan het babysitten waren over twee baby's. Ze zaten erg hoog in de bomen en hielden zich heel erg stil om zichzelf niet te verraden. De babysitters waren voornamelijk bladeren en vruchten aan het eten. De baby's hielden zich voornamelijk bezig met spelen en dollen met elkaar.
Doordat de dieren heel hoog zaten en het bladerende vrij dicht is in een regenwoud konden we de dieren niet altijd even goed zien. Wat vreemd/opvallend/grappig was, is dat het gezichtje van één van de baby's, het enige dat we goed gezien (en gefotografeerd) hebben, eerder lijkt op dat van een gorillaatje dan van een chimpanseetje!

Terwijl de verschillende groepen deze vijf chimpansees aan het bewonderen was, gingen de rangers/trackers snel even verder zoeken naar andere sporen.

Een volwassen mannelijke chimpansee weegt tussen 35 en 70 kg en is zo'n 3 meter groot. Een volwassen vrouwtje weegt maar 26 à 50 kg en is maar 60-120 cm groot.

Chimpansees in het wild worden zo'n 40 jaar. Gevangen genomen dieren kunnen tot 60 jaar worden.

Chimpansees zijn slim, handvaardig en erg sociaal. Ze leven in groepen van 10 tot 100 groepsleden. De jonge dieren worden tot hun 4e onder toezicht gehouden van een/enkele volwassen vrouwtje(s).

Tijdens de briefing werd ons gezegd dat we hoogstwaarschijnlijk geen chimpansees op de grond zouden zien. De dieren komen wel tot op de grond, maar vertoeven toch het vaakst in de bomen... maar het volgende exemplaar, een jong mannetje, die we tegen kwamen, zát op de grond!
Het dier zat er van te genieten dat hij zo veel aandacht kregen van al die mensen voor hem (achter hem moesten we weg blijven omdat hij zich dan bedreigd zou voelen en agressief zou kunnen worden). Hij leek vrolijk te poseren voor iedereen, maar hij zag er ook moe uit.
Onze ranger/tracker vertelde dat de groep een uitzonderlijk lange afstand hadden afgelegd op die korte tijd dat ze hun "nest" (slaapplek) verlaten hadden... en die afstand (zo'n 10 km) hadden wij dus ook allemaal afgelegd.

Terwijl de chimpansee zat te poseren, zoefde er nog een andere chimpansee tussen de takken door. Hij riep naar diegene die voor ons op de grond zat. Deze gaf echter geen gehoor aan die oproep.

De ranger/tracker wilde nog een stukje verder met ons gaan. Hier vonden we ook erg verse sporen van chimpansees... en jawel, hoor... daar zaten er weer op de grond! Ditmaal waren twee keer twee mannetjes elkaar aan het "vlooien" (en ondertussen wat aan het dutten) en lag even verder één mannetje te rusten.

Op een gegeven moment begonnen vanuit de toppen van de bomen chimpansees te roepen, schreeuwen en tieren naar elkaar. De exemplaren waar we voor stonden, net als bij het vorige exemplaar op zo'n 4 à 5 meter afstand, reageerden heftig terug... dat was even schrikken... maar er was niets aan de hand. Het was hun normale luidruchtige gedrag stelde de ranger/tracker Ine gerust...

Het had ons vier uren geduurd eer we iets van de chimpansees te zien kregen, maar dan kregen we ze ook echt héél goed te zien!

Iets later dan gepland, door het uitlopen van de chimptracking, bezochten we, aan de rand van Kibale Forest, "Bigodi Wetland Sanctuary", een "community"-project waarbij het hele dorp betrokken is om hun omgeving, een moerassig gebied, te beschermen.

We maakten er een wandeling rond het moeras (één keer moesten we het oversteken, zie foto). In en rond het moeras zitten heel veel vogels, waar we er vele van konden fotograferen. We zagen er opnieuw ook verschillende aapjes.

Iets voorbij halverwege de wandeling moesten we onze regenjas nog bovenhalen, maar na één flinke bui klaarde het ook weer op.

Deze dag was serieus de moeite,
maar ook heel vermoeiend voor Ine. Ze kreeg schrik dat ze de gorillatracking, waarbij het, anders dan deze dag, bergop zou gaan, niet zou kunnen doen...