Dag 4 Oegandarondreis

Deze ochtend hadden we opnieuw een bootsafari. Ditmaal werden we opgehaald van op de "kade" van onze lodge. We dachten ditmaal een grotere boot dan de dag voordien te gaan krijgen omdat we ook ontbijt kregen aan boord... maar het was opnieuw datzelfde kleine bootje. Ons (lekker trouwens) ontbijt zat in een kartonnen doos en konden we op onze schoot opeten ;-) Ondertussen keken we rond of er iets te 'spotten' viel... en dat was er zéker!

De richting waarin we die dag vaarden, was naar de Nijl-delta waarbij, in dit geval, de Nijl erg breed is door verschillende vertakkingen en eilanden én deze samenvloeit met Lake Albert/Albertmeer. Dit meer vormt, voor vele kilometers, de grens tussen Oeganda en Congo.

We hadden het gehoopt, maar zéker niet gedacht dat we schoenbekooievaars zouden zien, maar zoals je op de eerste foto van dit bericht zag, hebben we ze gezien! We zagen er twee, maar met het blote oog zagen we enkel grijze vlekken. Onze fotocamera's maakten dat we écht zagen wat die grijze vlekken waren. Het is niet gemakkelijk om deze dieren te zien, omdat ze héél erg schuw zijn... maar als je dan een goede ranger hebt, kan je 'm al van ver zijn, zonder dat je hem wegjaagt.

Op de foto hierboven zie je een 'fragmentje' van de paringsdans van een koppeltje (voor het leven) kraanvogels.

Na de bootsafari stappen we meteen in onze jeep om naar onze volgende bestemming te vertrekken: "Budongo Forest". Dit "bos" is een groot mahonie-woud.

Het was de bedoeling dat we een wandeling gingen maken met een ranger van het reservaat, maar het centrum vanwaar we dat wilden doen, was gesloten. Blijkbaar had onze chauffeur niet gereserveerd...
We reden dan naar een ander punt vanwaar wandelingen mogelijk waren... maar daar waren geen rangers beschikbaar... dus liep onze chauffeur met ons mee door een brede weg en terug... Onze chauffeur wist niet veel te vertellen over de plantengroei, waaronder dus die mahoniebomen. Hij kon wel zeggen welke vogels en aapjes we zagen... en eigenlijk zagen we er wel veel, ondanks dat we gewoon op de gravelweg gebleven waren...

En waarschijnlijk lees je het al tussen de regels: we waren niet helemaal tevreden over onze chauffeur/gids: Hij was een goed chauffeur, maar als gids... tja, hij had goede momenten, maar hij had vaak slechte zin en zei dan niks. Als we iets wilden weten over de streek, wat we zagen of dergelijke moesten we dit op zijn nukkige momenten zélf vragen... en moesten zélf doorvragen, want we kregen dan maar heel korte antwoorden. Hem erover aanspreken, hebben we niet gedaan omdat hij zich iedere keer wist te herpakken als we dit wilde doen...

We reizen toch liever onder ons tweetjes...

Na die wandeling reden we door naar de stad Masindi, waar we een nacht logeerden in Masindi Hotel. Dit is het oudste hotel van Oeganda. Het ging open in 1923. Dat het hotel uit die periode is, was o.a. te zien aan de plafonds, maar ook aan het feit dat de hotelkamers voordien geen badkamers hadden. Onze badkamer werd gemaakt in de vroegere gang van het hotel. Aan de deur van de badkamer naar de slaapkamer was dit duidelijk te zien.