Kerst 2025

het meest extreme kerstachtig iets dat we in 2025 zullen maken : 

24 - 12

Op 24 december 2015 werd Kerstmis en nieuwjaar officieel verboden in Somalië. De minister van Religieuze Zaken voerde dit in en liet het leger optreden om "dergelijke on-islamitische praktijken" te voorkomen... drastisch maar volgens ons mag er toch ook minder groots gedaan worden over deze dagen... geef toe, het is één en al commercie en fake!

Twintig jaar geleden was het de opening van Plopsa Indoor Hasselt in Hasselt. Dat was toen de tweede Plopsalocatie. 

In 1925, honderd jaar geleden dus, kreeg Benito Mussolini alle macht in Italië... dat was géén goede beslissing!

Keizerin/Koningin Elisabeth van Oostenrijk-Hongarije ("Sisi") zou, als ze in 1898 niet vermoord was, vandaag 188 zijn geworden... en dat zou ze vast niet met plezier gevierd hebben!

Het eiland Christmas Island werd op kerstavond 1777 door James Cook ontdekt.

En de Rooms-Katholieken vieren vandaag de feestdag van zowel Adam als Eva als onze stamouders... Wanneer zijn die geboren en hoe oud zijn die eigenlijk geworden?

Oh ja, de nacht van 24 op 25 december staat bekend als Heilige Nacht of Kerstnacht. Volgens een mythe kunnen dieren om middernacht praten in deze nacht. Ze vertellen dan over de geboorte van Jezus... Wij hebben geen huisdieren en kunnen het dus niet checken, doen jullie het!? 

naar meer weetjes over 24 december

Herinneringen

Hoeveel likeurpralines moet je eten voor het effect van één pintje?

In dit artikel staat uitgelegd / berekend hoeveel likeurpralines je moet eten om hetzelfde effect als één pintje te hebben...

De korte samenvatting:

• 
  Een gemiddelde likeurpraline bevat 0,5 tot 2 ml vloeibare likeur, meestal likeur met tussen de 20 en 40% alcohol. 
• Likeurpralines bevatten meestal rond 0,1 tot 0,5 gram alcohol, afhankelijk van de sterkte van de likeur. 
• Een pintje bevat ongeveer 10 gram alcohol. 

Je moet dus 20 tot 100 likeurpralines eten om hetzelfde roeseffect te bereiken als van 1 pintje. 

Maar in de praktijk word je nooit dronken van likeurpralines, omdat je sneller misselijk wordt dan dronken.

Ine leest hierin een 'interessante' uitdaging, alleen vindt ze likeur niet lekker... maar zou zij echt misselijk zijn na een 50-tal (dit getal wordt in het artikel genoemd) pralines? Ze vraagt zich dit oprecht af...

Wie weet dat ze dit eens uit gaat testen!?

En verder (ook uit het artikel):

Als je een ademtest moet afleggen nadat je net een likeurpraline gegeten hebt, kan je positief blazen als er nog alcoholresten in je mond zitten. Na enkele minuten is dat effect weg... gebruik dit excuus dus gewoon niet om te verdoezelen dat je niet achter het stuur had moeten gaan zitten! Je valt toch door de mand.

en ondertussen...

De afgelopen dagen lazen jullie berichten over onze afgelopen reis, maar ondertussen...

• kwam Kaatje, die in deze periode 13 wordt, weer met glans door de autokeuring,
• maar rijdt Johan weer rond met een vervangwagen.

Johan viel vorige week vrijdag rond middernacht stil met onze Kangoo (2,5 jaar) toen hij in Genk-Oost de E314 afreed en de Europalaan wilde oprijden. Zomaar, ineens, gedaan... Zoals dat steeds is in dit soort van onverwachte situaties, was de wegenhulp die hij nog van bij de aankoop van de Kangoo had, verlopen... maar hebben we vanaf vólgende maand wegenhulp in Europa in onze reisverzekering voor 2026 opgenomen. 

Enfin, er was geen wegenhulpcontract en Johan moest daarom de politie bellen. Zij zorgden voor een veilige verkeerssituatie en dat de Kangoo weggesleept werd. Ine werd wakker gebeld en haalde Johan met dat betrouwbare Kaatje op.

Afgelopen maandag kon Johan een vervangwagen van de garage 'krijgen', waar later die dag de Kangoo heen gesleept werd... al dat gesleep heeft al een 'fijne' € 400 gekost...

Tot op vandaag hebben ze bij de garage nog niet gevonden wat er mis is. Het computersysteem en de motor van de Kangoo zijn nog in orde, hebben ze wel al vastgesteld. 
Ze hebben nog niet veel tijd vrij gemaakt om écht naar een probleem en oplossing te zoeken... en ondertussen betalen wij wel voor die vervangwagen... Johan heeft vrijdag laten weten dat hij dit niet oké vindt. As. maandag en dinsdag wordt er nog in de garage gewerkt, dan hebben ze kerstvakantie... We hopen dat Johan toch nog dit jaar de Kangoo terug heeft... en anders betalen we geen huur voor de vervangwagen als zij niets aan de wagen doen, heeft Johan de garagist al laten weten!

Vooral al dat 'gedoe', is weer zo vervelend...

Wordt vervolgd...

Laatste dag (11/11)

Op zondag 7-12-'25, onze elfde en laatste dag van onze reis doorheen Grieks-Cyprus, werden we gewekt door de kerkklokken, maar nadien door de ontstoppingsdienst! We zouden dus gewoon naar het toilet kunnen! Waar een mens, ook op vakantie, al eens heel blij mee kan zijn!

Rond half 10, na het ontbijt en nadat alles ingepakt en wel in onze huurauto zat, konden we vertrekken voor onze laatste uren op Cyprus. We hoefden pas rond half 2 op de luchthaven van Larnaca te zijn en hadden dus alle tijd... al stond er ook niet zo veel meer op ons programma:

• Kiti;
• Hala Sultan Tekke;
• zoutmeer;
• tanken &
• lunchen.

Na 20 minuten rijden, parkeerden we in het dorpje Kiti. Het dorp heeft drie toeristische troeven, lazen we: een zandstrand, een kiezelstrand en een kerk... en die stranden zeggen ons niks, dus inderdaad: we bezochten nóg een Cypriotische kerk, de laatste, namelijk de Panagia tis Angeloktistis.

De Panagia Angeloktisti of de kerk “Gebouwd door Engelen” in het dorp Kiti is volgens de legende... gebouwd door engelen. 

De bewoners van het dorp hadden volgens deze legende het fundament van de kerk gebouwd, maar ’s nachts werd dit fundament verplaatst naar het midden van het dorp door een grote groep engelen. Deze bouwden in deze nacht de hele kerk. De kerk kreeg daarom de naam Panagia Angeloktisti, gebouwd door engelen of de Engelenkerk.

De Panagia Angeloktisti is een Byzantijnse kerk gebouwd in de elfde eeuw. Het is een kruiskoepelkerk met een hoog middenschip en dwarsschip, op de kruising staat de koepel. Aan de zuidzijde van de kerk is in de dertiende eeuw een kapel aangebouwd, deze kapel is nu het voorportaal van de kerk. Onder het klokkentorentje zijn wapenschilden te zien van de familie Gibelet. De apsis is het oudste deel van Kiti-kerk, de oorspronkelijke kerk werd gebouwd in de vijfde of zesde eeuw maar vernietigd rond de zevende of de achtste eeuw : hierdoor lijkt het alsof het drie kerken in één zijn.

De huurauto moest volgetankt teruggebracht worden, dus aangezien we onderweg naar het volgende alweer dicht bij de luchthaven waren en een benzinepomp passeerden, gingen we tanken. We betaalden € 1,334 voor een liter benzine, maar een beetje goedkoper dan in België op dat moment.

We stopten bij het islamitisch heiligdom "Hala Sultan Tekke", wat op zich al bijzonder is aan de Griekse zijde van Cyprus. Het wordt de derde heilige plaats ter wereld voor moslims, na Mekka en Medina, genoemd, of de vierde met Jeruzalem als de derde plaats. 

Toen de Arabieren in 647 Cyprus veroverden, was Hala Sultan daarbij aanwezig. Ze was de tante aan vaderskant van de profeet Mohammed. Ze viel van haar ezel en stierf. Ze werd ter plekke, het latere Hala-Sultan-Tekke, begraven en haar graf ontwikkelde zich tot een pelgrimsoord. In 1760 begon de bouw van een moskee en toen die klaar was, lag het graf in een zijruimte van het gebouw. Later werd ook voorzien in onderkomens voor pelgrims. 

Het complex bestaat zo uit een moskee met minaret, een mausoleum, een begraafplaats en woonverblijven voor mannen en vrouwen. Het woord Tekke duidt op een gebouw dat bestemd was voor bijeenkomsten van een soefi-gemeenschap. Tegenwoordig is het complex vrij toegankelijk en behoort het niet meer tot enige religieuze stroming. Dit zorgde ervoor dat Ine er niet gesluierd binnen hoefde. Het hele complex ligt in een rustige omgeving aan de oever van het zoutmeer en is geclassificeerd als oudheidkundig monument.

Op de locatie van de moskee zijn ook nog resten van een dorp uit de bronstijd gevonden.

We wandelden nog even naar en bij het zoutmeer. Dit aangelegd zoutmeer is niet meer in gebruik om zout te winnen. Dit komt omdat er veel vuiligheid uit zee in het zoutmeer terecht kwam. Op en rond het zoutmeer worden 85 verschillende vogels gezien... wij zagen er geen... ook geen flamingo's, die thans de dagen voordien gespot waren. In de wintermaanden hebben ze hier hun onderkomen.

Van aan dit laatste bezoekplekje van onze reis gingen we, in het dorp in de buurt, op zoek naar restaurantje om te lunchen. Omdat we 's avonds op het vliegtuig zouden zitten en bij het overstappen in Frankfurt geen tijd zouden hebben om te eten, wilden we die middag toch net iets meer eten dan anders... maar we vonden geen enkel restaurantje dat open was... dus besloten we dan maar naar de luchthaven te gaan en daar te eten. Maar eerst werd de gehuurde Kia, zonder nieuwe krassen, blutsen of mankementen, afgeleverd.

Voor deze laatste dag was eigenlijk niet bijster goed weer voorspeld. Maar tot vlak na de middag was het maar wisselend bewolkt en zelfs ook zonnig, 19 à 20°, met kleine, fijne buitjes. Maar daarna, vlak nadat we de parkeerplaats van de huurwagens verlieten, werd het ineens best donker en begon het te regenen, te regenen... en daarmee zouden de Cyprioten de dagen nadien nog af te rekenen krijgen... wat een geluk hebben wij gehad met het weer, zeg!

In de vertrekhal namen we plaats in het restaurant en terwijl we wachtten op ons eten, telde Ine uit hoeveel kilometers we weer afgelegd hadden. Dit blijken er 1.048 te zijn geweest.

We hadden een eerste vlucht, naar de luchthaven van Frankfurt, om 16u35... maar die was vertraagd. Uiteindelijk zouden alle vier de vluchten die we tijdens deze reis met Lufthansa maakten vertraging hebben. We waren 55 min te laat in Düsseldorf. Het was 23:10 uur i.p.v. 22:15 uur toen we landden. We moesten ook best lang wachten op de koffers. Dat we ook nog een uur tot thuis moesten rijden, maakte dat het een korte nacht voor Johan werd, die op maandag 8 december '25 weer om half 9 aan het werk moest. Ine kon uitslapen.

En zo was een mooie reis weer voorbij... en tellen we weer af naar het volgende!

Dag 10 op Cyprus

Het bed in ons 'laatste' appartement in Cyprus was niet slecht, maar Ine haar ruglast werd er niet beter door... en het toilet in het appartement liep 's morgens let-ter-lijk over... én dan zat er op zaterdag 6 december ook nog eens niks in onze schoen... want hulpsinterklaas Ine was dat thuis vergeten...

Eigenlijk stond(en) er (één) wandeling(en) op onze planning, maar dat ging niet echt vanwege Ine haar rugpijn, maar ook vanwege het niet al te goede weer. De wandelingen waaruit we zouden gaan kiezen, waren niet allemaal lussen. En nat geregend op een bus staan wachten en zitten, is natuurlijk niet leuk. Daarnaast was het eigenlijk ook niet zo heel erg dat de wandeling(en) niet doorgingen: op deze manier zouden we de bezienswaardigheden van tijdens de wandelingen allemaal kunnen gaan zien omdat we er, in plaats van te voet, met de auto langsgingen.

De eigenaar van het appartement werd ingelicht over onze WC-problemen. Met de hoop dat we bij terugkomst een gemaakt toilet zouden hebben, vertrokken we naar onze eerste bestemming. Op drie kwartier rijden vanaf ons appartement  kwamen we aan in het bizarre Agia Napa...

Tot 1974 was Agia/Ayia Napa niets meer dan een dorp met als voornaamste bron van inkomsten de visserij. Daarna werd het ontwikkeld tot een populair vakantieadres voor zowel buitenlanders als Cyprioten zelf. Het dorp heeft als belangrijkste troef verschillende zandstranden, waardoor op korte tijd heel veel hotels, discotheken, casino's, bars enz. gebouwd werden... het is echt een lelijk dorp... met tussen al dat nep... een oud klooster... bizar om zien!

Vanaf een iets hoger gedeelte van het discodorp keken we, vlak na het parkeren, over een hoge muur het binnenhof van het Agia Napa klooster in. Het klooster is gewijd aan 'Onze Vrouwe van de Bossen'... maar toen we wat trappen afdaalden om bij de huidige ingang van het klooster te geraken, bleek het voormalige klooster niet open te zijn... wat anders was dan de website deed vermoeden... Jammer want het zag er, van daar boven, een mooie plek te zijn. 

We besloten in het dorp op zoek te gaan naar een koffiebar... het was er echter uitgestorven. Het was natuurlijk niet het hoogseizoen én op een dergelijke locatie vol uitgaansgelegenheden zou je ook niet hoeven verwachten dat er om 10u iets open was om koffie te drinken... maar toch vonden we iets! zelfs mét wat baklava! Ná de koffie en lekkers liepen we toch nog even langs de ingang van het klooster. En het was toen wél open... we verkenden de binnenplaats en het deels-ondergrondse kerkje.

De 16e-eeuwse kerk van het Agia Napa klooster werd door de Venetianen gebouwd. Het is gedeeltelijk ondergronds en uitgehouwen in de rots. Die rots is uitgebreid met een buitengevel en werd af en toe gebruikt door monniken of nonnen. Ondertussen is deze kerk best mooi gerestaureerd. Dankzij de heilige Maagd Maria komen nog steeds stellen die onvruchtbaar zijn en vrouwen die problemen hebben tijdens de zwangerschap naar het klooster om te bidden om hulp en om te vragen om de wonderbaarlijke gordel van de Heilige van Agia Napa te dragen... géén idee wat dat is. We zijn niet in de winkel van het klooster geweest... Aan een ijzeren beeltenis van Maria hingen erg veel van die ex voto-plaatjes en -beeldjes waarover we ook al eerder in dit blogbericht schreven. Het waren niet alleen plaatjes/wassen beeldjes met een baby, maar ook ogen, harten, voeten enz.

Verder was de overkoepelde, achthoekige marmeren fontein op de binnenplaats van het klooster mooi. In het marmer zijn mooie reliëfs in aangebracht.

Blij dat we toch niet voor niks Agia Napa ingereden waren, reden we naar het stadje Paralimni. Volgens onze reisgids zou hier een best-nog-mooie-en-kleurige-kerk staan... maar die vonden we in ieder geval niet op dat moment. Omdat we daar dicht bij de "groene lijn" of VN-Bufferzone waren, en we in juni 2024 aan de andere kant van die zone waren, reden we naar het nabij gelegen dorp Deryneia... en in dát dorp stond blijkbaar ook die best-nog-mooie-en-kleurige-kerk die we in Paralimni zochten. We wandelden er langs op weg naar de bufferzone tussen Grieks- en Turks-Cyprus. 

Die VN-Bufferzone, een grensbarrière, hebben we aan beide zijden in de hoofdstad Nicosia gezien, maar we hadden ze nog niet op een andere plek gezien. De zone is meer dan 180,5 kilometer lang en heeft een oppervlakte van 346 vierkante kilometer. De term Groene Lijn, zoals het ook genoemd wordt, verwijst naar de staakt-het-vurenlijn. In die Bufferzone zijn diverse mijnenvelden. Op verschillende plekken wordt er door boeren gewoon gewerkt, met toestemming van de VN. Ook liggen een aantal kerken van de Cypriotisch-Orthodoxe Kerk in. Er worden af en toe diensten in gehouden. In deze Bufferzone zijn diverse VN-observatieposten, sommige bemand door VN-militairen van UNFICYP. Aan weerszijden staan Turkse dan wel Griekse posten, bemand door militairen... die nog steeds alles heel nauwlettend in de gaten houden.

Vanaf die grens bij Deryneia kijk je naar het (mooie) Turks-Cypriotische Famagusta. Ertussen ligt een hele zone "niks". Er groeit enkel onkruid en er liggen wat wegen. De hotels die je, in Famagusta, ziet liggen, zijn, logisch, niet in gebruik. Deze zagen we in juni '24 ook vanuit Famagusta liggen.

Er staan allerlei zelf geschilderde borden bij deze grens tussen noord en zuid. Zeker één bord is er sowieso geplaatst door het restaurant-bar dat er aan die grens ligt: Er staat immers op dat de enige veilige plek om foto's te maken, is vanop het terras van het restaurant... nou, die eigenaar is niet vies van geld verdienen aan deze situatie en bangmakerij. Als het zaakje open was geweest, hadden we het fijn niet bezocht! 

Terwijl wij aan die grens stonden, was er ook een jong Duits koppel. Die vonden het nodig om een stukje in dat 'niemandsland' te gaan wandelen. Dit had verder geen gevolgen: ze werden niet beschoten, er kwam niet meteen een VN-jeep aangeraced, maar het was toch duidelijk dat deze jeugdigen dit soort grenzen nooit gekend hebben...

Triestige plek...

Na een koffie en op een kwartiertje verder rijden, waren we op "Kaap Greco". Dit is een landtong en schiereiland in het zuidoosten van Cyprus. Onze eerste stopplaats lag aan het strand tussen Protaras en Paralimni en was de "cyclopengrot". Die grot ligt in de kliffen, op 15 meter boven zeeniveau. Blijkbaar is ze zo'n 100 m2 groot. De hoogtes in de grot zouden variërenen. Johan is er maar een stukje ingegaan en Ine? met Ine haar rugpijn op dat moment was bukken zonder daarvan meteen spijt te hebben gewoonweg geen goed idee... hurken en weer rechtsaan om de selfie te maken, ging nog net...

Uit onderzoek is gebleken dat er al sprake was van de grot vóór de steentijd, dus echt in de prehistorie. De verwijzing naar cyclopen die in de grot huisden, is natuurlijk vanuit de Griekse mythologie. Er zou zich een familie cyclopen in gevestigd hebben nadat ze schipbreuk geleden hadden. Wat recenter schuilde er een Cyprioot in die gezocht werd door de Britse bezetter en nadien werd het tijdens de burgeroorlog (tussen 1955-59) gebruikt door het Grieks-Cypriotisch nationalistische EOKA om te schuilen en natuurlijk was het ook door de eeuwen heen een schuil-/slaapplaats voor herders, maar dat is natuurlijk niet zo spannend.

Overigens,

volgens een theorie van een paleontoloog zouden de mythe van de cyclopen ontstaan zijn doordat de Grieken schedels van olifanten aanzagen voor de schedels van reuzen met één groot oog in het voorhoofd. Olifantschedels hebben immers geen duidelijk herkenbare oogkassen, maar wel een grote neusholte op de plaats van de slurf. Volgens deze theorie is het niet toevallig dat de cyclopen in verband worden gebracht met Sicilië (en de Middellandse Zee), waar tijdens het Pleistoceen de Siciliaanse dwergolifant voorkwam.

Tussen de buitjes door reden we verder Kaap Greco op en het Kamara tou Koraka / Kavo Gkreko National Forest Park in. Eigenlijk hoefden we maar een beetje verder dan de cyclopengrot te zijn, maar om er met de auto te geraken, moesten we omrijden.

Bij het bezoekerscentrum aan de Konnos Baai, waar de kliffen erg mooi zijn, splitsten we op: Johan ging wandelen en Ine reed met de auto naar dezelfde bestemming, het wit-blauwe kerkje Agioi Anargyroi. Dit kerkje/kapel werd in de jaren '50 gebouwd. Onder de klif waarop het kerkje staat, ligt een grot. Die was op het moment dat we er waren, niet goed te zien omdat de zee, anders dan in de zomer, best flink wat golven op de kliffen sloeg. Terwijl Johan nog aan het wandelen was, hield Ine zich er wat bezig met de plaatselijke katten.

Nadat ook Johan alles in de buurt van het kerkje gezien had, wandelde hij weer verder en stapte ook Ine weer de auto in. We stopten nog op een mooie plek met een rotsboog en reden dan weer verder.

Spijtig genoeg regende en waaide het bij onze volgende stopplaats, "Sea Caves" genaamd. In een grote baai met hoge, kleurige kliffen zie je er een heel aantal grotten uitgesleten in de kliffen. Blijkbaar zijn enkele grotten toegankelijk, maar sommige alleen van op zee... het weer was te slecht om verder allemaal te bekijken waarheen je mogelijk nog kon wandelen, laat staan er ook daadwerkelijk heen te wandelen.

Alvorens terug naar ons appartement te rijden, stopten we nog bij het Makronissos-strand. Waarschijnlijk ziet dit strand er als het zonnig is erg mooi uit. Nu was het zwaar bewolkt, regende het en was het afgekoeld van de eerdere 23 naar 16°... geen strandweer, dus. Maar we waren er ook niet gestopt om naar het strand te gaan kijken. Een beetje weggestopt in een bosje bij de kliffen bezochten wij de Necropolis van Makronissos. We werden opgewacht door enkele katten en deze begeleiden ons verder over de hele site. Interessante plek!

Van deze necropolis zijn, tot nu toe, 19 graven opgegraven, alsook een kleine tempel. De locatie werd in de Grieks - Romeinse tijd aangelegd en gebruikt, namelijk van 323 voor tot 324 na Chr.

De meeste graven bestaan ​​uit een trap die naar beneden leidt naar een rechthoekige ingang. Verderop is er een lichte rechthoekige opening in het midden en drie banken aan de zijkanten van de kamer. De ingang van de graven werd gebouwd met een grote plaat of twee kleinere. Het lijkt erop dat de graven van Makronissos voor meer dan één begraving zijn gebruikt, aangezien verschillende van hen ruimte lijken te hebben voor wel vijf overledenen. 

De doden werden op kleisarcofagen geplaatst die oorspronkelijk bedekt waren met drie platte tegels. Samen met de doden werden enkele geschenken begraven.

De architectuur van de graven is identiek, wat erop wijst dat er geen klassendifferentiatie bestond onder de doden. Maar aan de aard van de begrafenisgeschenken kan men wel het klassenverschil zien.

Ondertussen had de eigenaar van ons appartement laten weten verschillende keren onsuccesvol geprobeerd te hebben om contact te krijgen met de ontstoppingsdienst verbonden aan het appartementscomplex. We reden dus terug naar een appartement zonder toilet.

Tijdens deze laatste avond die we op Cyprus waren, had Johan verlof genomen van het koken. In de kleine gemeente waarin we verbleven, waren er een paar zaakjes om te gaan eten. Voor het eerste dat we uitkozen, waren we een uur te vroeg en de andere waren ofwel gesloten ofwel zagen ze er niet echt 'aantrekkelijk' uit om te gaan eten.

We besloten daarom in Larnaca te gaan eten, wat ook maar op een kwartiertje van ons appartement lag. Het zaakje dat we uitkozen, was geen topper maar het eten was er goed en er was een toilet... die we écht wel moesten gebruiken aangezien de appartementseigenaar liet weten dat hij contact gehad had met de dienst en zij pas 's anderendaags zouden komen... we kregen wel wat geld terug... Tja, erg vervelend, maar die man kon er ook niks aan doen en voor de rest was alles in orde.

Simon de cynische zebra :

om nog wat tijd te kopen om de blogberichten van de laatste twee dagen van onze reis naar Cyprus te maken...

Richting Larnaca (dag 9)

Na een goede nacht en een zelf gemaakt ontbijt in Limassol startte op 5 december '25 onze negende dag in Grieks-Cyprus. Onze eindbestemming werd die dag Larnaca maar we reden er niet rechtstreeks heen. Het werd overigens een bewolkte dag, maar met temperaturen boven de 20°.

De eerste locatie waar we heenreden was Choirokoitia. Daar waren we, over de autostrade, op een half uurtje. Deze site was vergelijkbaar, maar groter, met degene die we tijdens onze zesde dag bezochten in Lempa (blogbericht). 

Choirokoitia was rond 7000 voor Chr. een dorp met 3 à 600 bewoners. Dit maakt het  een archeologische site die teruggaat tot het "Prekeramisch Neolithicum B"... nee, het zei ons ook niks, maar dat komt omdat het zó ver teruggaat. Het gaat over een tijd waarin er nog geen potten gebakken werden, maar de mensen die maakten van gips of kalk of hakten ze ze uit steen. Het gaat over een tijd waarin men al leefde van akkerbouw en de jacht, maar nog niet ze heel lang met veeteelt gestart was.

Naast de eigenlijke site werd een reconstructie van de nederzetting gebouwd volledig ingericht volgens het neolithisch model met ronde huizen in traditionele materialen uit die periode. Ook werd de oorspronkelijke flora terug aangeplant.

Bij de opgravingen zie je héél veel ronde woningen, dicht tegen elkaar, soms gegroepeerd rond een binnenkoer.

Het dorp Choirokoitia werd om onbekende redenen blijkbaar relatief plots verlaten rond 6000 voor Chr. Het lijkt erop dat het hele eiland Cyprus dan 1500 jaar lang onbewoond is gebleven tot de volgende etnische groep er zich vestigde. Vermoedelijk was er op dat moment een plotselinge temperatuurdaling.

De resten van het dorp liggen tegen een heuvel. Hierdoor konden we ook goed óp het dorp kijken vanop een platform. Erg bijzonder!

Vanuit Choirokoitia reden we naar Agios Minas, een nonnenklooster. Het klooster van Agios Minas ligt in het kleine bergdorpje Vavla in het Troödosgebergte en dateert uit de 15e eeuw. Het gebouw is een mengeling van Byzantijnse en gotische stijlen met het spitse gewelf van dwarsribben en zijportieken, en bestaat uit een kerk, kloostergangen en andere kloostergebouwen. Op de noord- en zuidmuur hangen twee grote schilderijen van Sint-Joris en Sint-Menas uit 1757. Naast hun religieuze plichten beoefenen de nonnen in het klooster het schilderen van iconen en verkopen ze fruit en zelfgemaakte jam. Druk, druk, druk!

Een tiental kilometers verder bergopwaarts van Vavla ligt Lefkara. Het wordt als een van de mooiste dorpjes van Cyprus beschouwd. Pano Lefkara, zoals de volledige naam luidt, is de geboorteplaats van de Cypriotische volksnaaldkunst. Deze beroemde “lefkaritiko” is het unieke handelsmerk van Lefkara geworden. 
Naast het borduren, is het ambacht van de zilversmid iets waar Lefkara ook om bekend staat. Het zilversmeden is waarschijnlijk in het begin van de 18e eeuw in Lefkara geïntroduceerd. Er wordt in Lefkara een grote verscheidenheid aan ringen, lepels, kerkelijke gebruiksvoorwerpen, kandelaars, kruizen, religieuze Iconen en nog veel meer gemaakt. Tegenwoordig vormt het toerisme een goede aanvullende inkomstenbron op het hand- en zilverwerk voor de inwoners van Lefkara.

Maar die ambachten interesseren ons weinig... wij gingen er op zoek naar middageten... en dat werd, voor allebei, zoetigheid: Ine nam karidopita (Griekse walnotencake) en Johan, revani cake (Griekse griesmeelcake).

Vanuit Lefkara reden we richting het oosten, maar bleven we nog wat in de bergen en reden we naar het Stavrovouniklooster. Dat ligt op een top van een berg, op 750 meter boven zeeniveau. De weg er naar toe is steil en kan via een wandelpad of via de weg. Wij reden gewoon met de auto naar boven. Die weg naar het klooster wordt veel door wielrenners gebruikt om het beklimmen van bergen te beoefenen... het was blijkbaar geen tijdstip om dit te oefenen.

Het Stavrovouni-klooster werd gesticht rond 327-329 na Christus. Het klooster is een van de weinige plaatsen waar je een stuk van het échte Kruis, dat van Jezus, zou kunnen zien. Enfin, waar mannen dit zouden kunnen gaan bekijken...  Het klooster is een mannenklooster en het is er verboden voor vrouwen. Vrouwen mogen tot de boekwinkel (de entree) van het klooster komen, daarna is het voor hen verboden gebied. Foto's mogen niet genomen worden in het klooster. Fototoestellen moeten, samen met de vrouwen, in de boekwinkel achterblijven... 

...dit 'vrouwen niet toegelaten' was aan Johans aandacht ontschoten toen hij deze reisdag voorbereidde. Hij wilde hierdoor niet naar binnengaan... maar de boel was die dag ook gewoonweg gesloten.

Na de berg op en weer af te rijden, reden we naar Larnaca. Alvorens naar het centrum van deze kuststad te rijden, stopten we bij het Bekir Pasha-aquaduct / Kamares-aquaduct. Het aquaduct stamt uit 1750 en was tot 1939 nog in gebruik. Het is nog best in een goede staat en bestaat uit totaal 75 bogen. Het draagt de naam Bekir Pasha, omdat het aquaduct door Ebubekir Pasha, Ottomaanse staatman, betaald is. Er waren serieuze wegenwerken aan één kant van het aquaduct gaande. Dit maakte het een serieuze uitdaging om het, zónder de graafmachines, te fotograferen.

In het centrum van Larnaca liepen we langs de gebruikelijke gebouwen: de burcht, moskee en kerken maar Larnaca was niet bepaald een bijzondere stad.

Tegen dat het donker werd, reden we naar ons laatste appartement van de reis. We bleven er twee nachten. Qua voorzieningen was het het minste appartement van de vier op Grieks-Cyprus: zo moest Johan op één vuurpitje onze volledige maaltijd bereiden, maar hij slaagde hier weer goed in!

Op deze plek deed Ine, 's avonds toen ze het koffer uitpakte, ook haar verschot in haar rug op... en oh ja, het toilet deed raar.

Richting Limassol (dag 8)

Na drie nachten in ons appartement in Paphos was het weer tijd om te vertrekken. Op donderdag 4 december trokken we naar het oosten, richting Limassol... we hoopten al stiekem op een betere matras, al hadden we op dat moment nog geen echte rugpijn.

Er stond véél te veel op de planning waardoor onderweg al veel geschrapt werd. We startten bij het Heiligdom van Apollo Hylatis bij Episkopi.

Dit Heiligdom was ooit één van de belangrijkste religieuze centra op Cyprus. Op deze locatie werd Apollo aanbeden tussen de 8ste eeuw voor Chr. en de 4e eeuw na Chr. In deze lange periode hebben er verschillende gebouwen gestaan. De meeste gebouwen die er nu opgegraven zijn, komen uit de 1e eeuw na Chr. Er zijn resten van een tempel ter ere van Apollo, logementshuizen voor bewoners en bezoekers van het heiligdom, plekken met offerbeelden, terreinen voor spelen met atleten, baden enz. 

Wat we erg bijzonder vonden, was de aanwezigheid van een grote kruik (type pithari) op de site. Deze was niet meer volledig, maar werd dus ook niet volledig in gruzelementen teruggevonden. Dit type van kruiken werd blijkbaar vooral op Cyprus gebruikt en meestal voor de wijnbouw, waarvoor deze streek van Cyprus ook bekend was en is.

Onze volgende stopplaats lag op nog geen 4 km verder. We waren dan al een site met opgravingen van een Romeins stadion voorbijgereden. De grote archeologische site van wat ooit het belangrijke Kourion of Curium was, was echter, spijtig genoeg, gesloten. We wilden deze grote site bezoeken omdat deze grote delen van enkele huizencomplexen, een basiliek, baden, een grote agora, een Romeins theater, een zogenaamd nymphaeum en verschillende mozaïeken heeft blootliggen. De uitleg die we erbij kregen, was dat de archeologische site renovaties kreeg... een beetje een rare uitleg, vonden we... maar allé, we moesten het ermee doen.

Het volgende op ons programma was het Kasteel van Kolossi, op zo'n zes kilometer van het oude Kourion. Kolossi was, veel later dan de tijd van Kourion, van groot strategisch belang omdat het de suikerproductie van Cyprus omvatte, een van de belangrijkste exportproducten van het eiland in de middeleeuwen. Het oorspronkelijke kasteel werd waarschijnlijk gebouwd in 1210. Het huidige kasteel werd gebouwd in 1454 door de Maltezer Orde, wat te zien is aan het typische kruis van deze orde in het kasteel... en wat dus een ander geloof dan het Cypriotisch-Orthodox met zich meebracht. Het was toen dan ook de periode van de kruisvaarten. Zoals dit kasteel zagen we al verschillende kastelen, maar we vinden ze toch weer steeds interessant.
Vlak naast het kasteel ligt het Kolossi-aquaduct, een Romeins aquaduct dat water naar het kasteel bracht.

We waren hiermee overigens, al sinds onze eerste stopplaats, op het Akrotiri schiereiland terecht gekomen. Dit gebied is één van twee gebieden (info) op Cyprus met de status van 'Sovereign Base Areas' van het Verenigd Koninkrijk. Ze vormen als zodanig een overzees gebiedsdeel. Het is echter geen onafhankelijk land of autonoom gebiedsdeel, maar een militaire basis van het Verenigd Koninkrijk overzee. De gebieden zijn Brits sinds Cyprus onafhankelijk is geworden van het Britse Rijk. De Britten wilden deze gebieden behouden vanwege de strategische positie in de Middellandse Zee, dicht bij het Suezkanaal en bij het Midden-Oosten... Het Verenigd Koninkrijk heeft nog geen intentie getoond om de bases over te dragen, maar heeft wel voorgesteld om 86,9 km2 landbouwgebied over te dragen... toch bijzonder bijzonder... Deze militairen hebben zich overigens niet bezig gehouden met de onafhankelijkheidsstrijd tussen de Griekse en Turkse Cyprioten. Ze zijn er dus énkel voor hun eigen belangen en voordelen...

Het klooster van Agios Nicolaos ton Gaton ("van katten") was onze volgende stop. Het is gelegen ten oosten van Akrotiri en het zoutmeer van Limassol. Het is het op één na oudste klooster in Cyprus, dat gesticht zou zijn door de heilige Helena in het jaar 325. 

Volgens de legende leed het schiereiland aan een ernstige droogte in die vierde eeuw. Die dwong veel mensen het schiereiland te verlaten. Vanaf dat moment krioelde het er van de giftige slangen. Die heilige Helena bracht daarom katten mee om de slangen te doden. De katten kregen 's ochtends en 's avonds wat vlees te eten om de inname van gif te beperken: ze hoefden de slagen dan niet op te eten. De slangen werden overwonnen, mensen keerden terug en vissers gingen weer vissen.

Volgens een andere legende is Helena niet betrokken bij die katten, maar stuurde Constantijn de Grote, toen heerser, duizenden katten om die slagen te overwinnen.

De huidige kloosterkerk dateert uit de 14e eeuw. Monniken woonden tot 1570 in het klooster en kwamen om tijdens de Turkse invasie. Na verschillende opwekkingen en perioden van verwaarlozing kwamen er in 1983 nonnen in het klooster wonen. Ondertussen zijn er nog maar enkele nonnen over, maar zorgen ze nog steeds voor, nu nog, honderden katten... maar ook andere Cyprioten en via bijdragen van bezoekers van het klooster. 

Op de parkeerplaats van het klooster zaten tientallen katten te dutten en zich te wassen toen we eraan gereden kwamen. Ze lagen allemaal in de buurt van een voedermachine. Eens geparkeerd en uitgestapt, liep de helft onze richting uit... en ze wilden allemaal aandacht... en wij maar aaien... Zielig eigenlijk, al die katten op dat kleine eiland! Aan de knip in hun oor zagen we dat de meeste van de katten wel gesteriliseerd, maar er liepen er ook nog tussen die de familielijn nog wat verder kunnen zetten...

We liepen ook richting het klooster, maar dat zag er zo doods uit en we konden ook niet goed bepalen in welke richting we dan zouden moeten gaan... dus besloten we dat we eigenlijk ook niet alweer een klooster hoefden te bezoeken.

Voorzichtig, zonder een kat onder de auto te hebben, reden we even een stukje verder. We stopten bij een korte, uitgezette wandeling naar het zoutmeer op het schiereiland... ook daar doolden nog katten rond en stoptte net een dame met water voor hen... en voor de bijen.

Het was een korte wandeling tot aan een uitkijkpuntje over het zoutmeer. We hebben er al verschillende bezocht en vinden het altijd bijzonder wat voor andere planten er groeien in zo'n zoutrijke omgeving. 
Aan het uitkijkpuntje was het nog kurkdroog. Johan stapte wat verder in de richting van het meer, totdat het een beetje nattig werd... en dat was best een eindje weg van Ine.

Na het uitstapje naar de katen en het zoutmeer reden we naar de haven van Limassol, waar we parkeerden. Vooraleer aan de stadswandeling uit onze reisgids te starten, gingen we eerst iets eten... En Johan had een goed plekje uitgekozen! Het eetzaakje waar we op het terras gingen zitten, maakte traditioneel gemaakte deeghapjes. Johan koos voor spinazie en geitenkaas en Ine nam haloumi en honing. We kennen het soort van deeggerechten van bij de Turkse bakkers, thuis in de buurt, maar déze waren toch nét weer iets anders, versgemaakt en overlekker! ...maar vullers, amai!

Onze stadswandeling startte bij de/het burcht/kasteel van Limassol. Ine had niet veel zin om naar binnen te gaan en bleef in de zon zitten. Johan ging wel naar binnen. Hij beschreef dat het een ander soort van kasteel was dan hij eerder zag: er waren lange gangen met aan iedere kant verschillende vertrekken. Hierin staan allerlei munten-, wapen- en harnassen- e.a. collecties tentoongesteld. Er zijn ook nog mooie details van de verfijnde afwerking te zien.

Het huidige kasteel werd gebouwd in de 13e eeuw op de plaats van een eerder Byzantijns kasteel. Volgens archeologen was het oorspronkelijke veel groter dan tegenwoordig. De Venetianen versterkten de muren om zich tegen piraten te beschermen. Later namen ook nog de Ottomaanse en Britse bezetters het kasteel over. De Ottomanen verbouwden het kasteel tot een gevangenis, waarvan de cellen in de kelder tot 1950 gebruikt werden als gevangenis. In WOII was het een Brits legerhoofdkwartier en nu is het een museum.

Verder wandelden we langs moskeeën en kerken, de centrale markt, de kunstpromenade, het stadhuis ed. en mooie en leleijke straatjes. Vóór ons vertrek aten we nog een ijsje en deden we nog een beetje boodschappen.

Ons nieuwe appartement, slechts voor één nacht ditmaal, lag in een buitenwijk van Limassol. We hadden er om 17u met de eigenares afgesproken. 's Avonds was het nog eens tijd om uit te gaan eten... en daarbij maakten we een prima keuze qua restaurant! Het was helemaal niet traditioneel Cypriotisch, maar biedt (volgens recensies) de moderne meditterane keuken met creatieve ideeën en verse, locale en duurzame ingrediënten... lekker, zeg!

Aphrodite & Adonis

Op 3 december '25 waren we al zeven dagen op Cyprus. Vanuit ons appartement in Paphos reden we, op een uurtje, naar het uiterste westen van het eiland, naar het Akamasschiereiland. Meer specifiek reden we naar het gebiedje "Baths of Aphrodite"... genoemd naar de "Baths of Aphrodite" of de Baden van Aphrodite die er liggen...
Het is een populaire toeristische plek waar, volgens de Griekse mythologie, de godin Aphrodite baadde en haar geliefde Adonis ontmoette. Op zich is een natuurlijke grot met een koel, zoet waterbad, omringd door weelderige vegetatie, een plek van legendes over eeuwige jeugd, hoewel zwemmen er niet is toegestaan. Omdat het zo vaak bezocht wordt, is de plek wat uitgebreid met een park, een parkeerplaats, verkoopstanden, een camping, restaurants enz.

Natuurlijk reden we niet enkel naar die plek om naar een natuurlijk badje met een onbeduidende waterval te kijken. We gingen er de "Aphrodite Trail" wandelen. Deze start aan dit natuurlijke 'bad'.

Deze Aphroditewandeling is een 'mythisch' natuurpad dat in de voetsporen treedt van de godin Aphrodite. De route is bewegwijzerd en is, op zich, niet zwaar maar loopt over steile en rotsachtige ondergrond. Het is een ronde en is zo'n 7,5 kilometer. 

Langs het pad liggen ook resten van een katholiek klooster, passeer je een van de langstlevende eikenbomen waar (volgens de mythologie) Aphrodite na haar bad zou gaan rusten en in het beboste gebied komen heel veel verschillende, vaak zeldzame en beschermde soorten dieren en planten voor...

Die eikenboom waar Aphrodite ging rusten, ligt best al hoog op de steile, rotsachtige heuvels... ze zou beter ook een bad in de buurt van die boom hebben gezocht! Wij waren in ieder geval niet meer fris en fruitig toen wij aan die boom aankwamen... maar wij zijn dan natuurlijk wel geen goddelijke verschijningen... 

Wij rustten niet aan die boom. We wandelden verder, weer een andere, hogere heuvel op. 

Qua het tegenkomen van dieren (vogels, zoogdieren en reptielen) hadden we weinig geluk... al kwamen we wel, op verschillende plekken, in totaal drie, loslopende, grazende geiten tegen... tja, 't is iets, hè...

Johan wandelde nog even een 'zijsprongetje' en nam een kort wandelpad naar de top van die laatste heuvel. Hier kreeg hij vanop een rotsachtig plateau een wijds zicht over de hele omgeving. Ine rustte ondertussen, iets lager dan Johan, op een rotsblok in de schaduw uit. Het was ook deze dag best warm geworden en er was niet veel schaduw tijdens de wandeling.

Al snel nadat we weer samen verder wandelden, en de afdaling ingezet werd, kreeg ook Ine hetzelfde zicht op de omgeving dat Johan bovenop de berg had gehad. We kregen tijdens de afdaling mooie, panoramische uitzichten op de Arnaoutis-kaap en over de Chrysochou Baai.

Daar waar de wandeling, totdat we op een onverharde weg uit waren gekomen, erg afwisselend en mooi was geweest, was het laatste stuk van de wandeling, op die weg, echt saai en weinig mooi.

Aphrodite is trouwens, in die Griekse mythologie, de godin van de vrouwelijk schoonheid, liefde, seksualiteit en vruchtbaarheid. Er zijn verschillende verhalen over de geboorte van de godin die net als de andere hoofdgoden haar woonplaats op de Griekse berg Olympus had. De Romeinse equivalent van de godheid is Venus. 

Toen we weer aan onze huurauto waren, legden we Johan zijn camera en Ine haar wandelstokken in de auto en gingen we nog, lekker, eten in het restaurant naast de parkeerplaats.

Er stond nog veel op onze vooraf gemaakte planning. Die plannen werden aangepast. We besloten weer van het schiereiland af te rijden en naar de, bij wijze als link met de Aphrodite, naar de Baths of Adonis, dicht bij Paphos te rijden.

Johan had er niet veel over gelezen, maar hij wist dat er die baden waren én dat er een waterval bij lag.

De weg naar die Baths of Adonis was hel! Op de wegwijzers van de Baths of Adonis stond steeds dat deze te bereiken waren met alle auto's... maar de rivierbedding van de dag voordien was er niks tegen! De weg van afwisselend beton, steenslag, hard-gereden zand/modder, was he-le-maal kapot, zat val diepe scheuren, op verschillende plaatsen was er verschillende keren over gereden toen de beton nog nat was geweest... enfin, op IJsland zou deze weg een classificatie bergweg-enkel-voor-grote-jeeps gekregen hebben, op Cyprus vindt men blijkbaar dat je er met ieder type auto over kan... De toegangsweg naar de Baths of Adonis was mogelijk nog slechter dan de weg er heen!

Doordat we best lang onderweg waren geweest omwille van die slechte weg, was het al 16u toen we op de parkeerplaats bij de Adonisbaden aankwamen. Bij de inkompost, wat we sowieso al bijzonder vonden om naar een natuurlijk bad en waterval te gaan, werd duidelijk dat de inkomprijs € 15 p.p. was... Wat!? Nadat Ine dit in vraag stelde aan de kassière, zei deze dat deze prijs voor een heel concept, een heel park was... maar dat ze iets van de prijs zou kunnen afdoen... Dit was be-la-chelijk! en we besloten geen belachelijk hoog bedrag te gaan betalen voor commerciële afzetterij! Nadien bleven we nog steeds achter ons besluit staan! Los daarvan is deze hele plek als de Baden van Adonis verzonnen, want deze baden komen niet voor in de mythologie! Het is echt een "tourist-trap"!

Nadat Johan, tussen de bomen door, nog snel een foto nam van het standbeeld van Aphrodite, stapten we dus weer onze Kia in. We hadden gehoopt dat de terugweg, een andere route dan hoe we naar de baden toe gereden waren, beter zou zijn... maar neen, hoor... en de wegwijzers met de boodschap dat ieder voertuig naar de baden kon rijden, bleven we voorbijrijden... Ine was, tegen de tijd dat we weer op asfalt terecht kwamen, stikkapot van het geconcentreerd zigzaggen en ervoor zorgen dat ze de Kia niet kapot zou rijden!

Waar de dag dus startte met een mooie wandeling, eindigde die serieus in mineur... maar ook dit is natuurlijk weer een ervaring geweest... en ondertussen kunnen we al wat lachen met dit avontuur... en we zijn nog steeds héél blij dat we geen platte banden en/of serieuze stukken gereden hebben over die verschrikkelijke wegen!

Regio Paphos (dag 6)

Op dinsdag 2 december jl. werden we wakker na een eerste nacht op een niet al te goede matras... het beetje ruglast dat we toen hadden, wandelden we er echter meteen al uit die zesde vakantiedag. Na een uurtje, via de kustlijn, naar het noorden rijden, parkeerden we voor onze wandeling. Tegen die tijd was het rond half 11 (EET) en was het al 22°. Gelukkig zouden we vooral in de schaduw gaan wandelen, want wij vinden die temperatuur al best warm om te wandelen... maar hey, we klagen niet!

Die schaduw waar we in zouden gaan wandelen, was die van de Avakas-kloof. De wandeling startte met een breed wandelpad door een bosje... en werd steeds smaller... tot we in de Avakaskloof zelf aanbeland waren.

Zoals iedere kloof is ook de Avakaskloof gevormd door miljoenen jaren van watererosie door de rivier Avakas. De kloof is ongeveer 3 kilometer lang en op sommige plekken zo smal dat je nauwelijks met twee personen naast elkaar kunt lopen. Het hoogteverschil over de hele kloof is zo'n 240m. De hoge rotswanden, die tot wel 30 meter de lucht in rijzen, zorgen voor een spectaculaire omgeving waarin zonlicht en schaduw magisch licht creëren, werd beloofd én kwam zo uit.

Langs de smalle doorgangen en kabbelende beekjes groeit een rijke variatie aan planten. Over het algemeen is de kloof "droog", alleen na de winter kan er een laagje water in stromen. Op het moment dat wij er waren, was het "modderig" en waren er vettige plassen. Hierdoor moesten we steeds op stapstenen en over rotsen klauteren om enigszins schone schoenen te houden. De voeten droog houden, was, gezien onze waterdichte wandelschoenen, geen probleem... De wandeling was heel erg mooi, maar best zwaar door dat geklauter. Op een gegeven moment besloot Ine dat ze niet meer verder doorging. De rotsen werden steeds groter en het geklauter daarover werd steeds moeilijker. Johan besloot om ook niet verder te gaan. Op dat punt was de kloof ook alweer een heel stuk breder geworden.

Wat Ine heel bizar vond, was dat onze terugweg over andere paden (lees "rotsen en stenen") ging dan over de moeilijkste stukken van de heenweg... we waren 'ineens' alweer bij het smalste gedeelte van de kloof terwijl Ine toen nog steeds dacht dat het meest steile en gladde gedeelte (waarover ze gedacht had dat dit bij het terugwandelen akelig zou zijn) nog moest komen...

Ondanks "de tijd van het jaar" was het best druk in de kloof... gelukkig dat we het niet in het hoogseizoen moesten meemaken!

Aan het einde van de prachtige wandeling, bij een parkeerplaats, dronken we iets en aten we lekkere, versgeplukte mini-banaantjes.

We wandelden ook nog het strand ("Toxeftra") op, maar voor ons zag dat er gewoon uit als een strand... terwijl vele jeeptours er speciaal stoppen... tja...

Verder door, langs het strand, ligt een natuurhulpcentrum voor zeeschildpadden. In het noorden van het eiland bezochten we er zo eentje. Toen, in juni, waren er op het strand heel veel nesten beschermd voor roofdieren. In deze periode zou er ab-so-luut niks te zien zijn dat we nog nooit gezien hadden, dus besloten we er niet heen te gaan.

Agios Georgios was onze volgende stopplaats. In dit dorpje heb je kliffen met grotten en een koraalstrand, maar die bezochten we niet. Wij gingen naar de archeologische site en liepen zo ook nog langs een "nieuwe" en oude kerk in het dorpscentrum. Die nieuwe kerk, met dezelfde naam als het dorp, is mooi kleurig aan de buitenkant en dit door de kleuren van de bakstenen, maar ook door de mozaïeken op de buitengevels. Het oude, byzantijnse, kerkje was mooi vanuit zijn eenvoud en had, net zoals vaak, de klok gewoon aan een houten constructie hangen. Binnenin was de witte kerk zwart en vettig van het roet van het kaarsen branden... overal worden namelijk van die gele bijenwassen kaarsjes gebrand in en rond de Cypriotisch-Orthodoxe kerken.

De archeologische site van Agios Georgios was niet groot. Ze bevat resten van drie vroegchristelijke basilieken, een bad uit de 6e eeuw en een niet-ommuurde nederzetting uit de Romeinse en vroegchristelijke periode. Er staan geen grootse zaken terug recht, maar opnieuw (zoals over heel Cyprus), waren de opgegraven mozaïeken weer erg mooi! Deze site heeft mozaïeken met geometrische vormen maar ook met veel dieren, waaronder vissen, schildpadden, honden en een tijger... prachtig!

In Pegeia, erg belangrijk voor de regio vanwege de natuurlijke waterbronnen, stopten we eigenlijk alleen voor een late lunch. Via internet vonden we er een zaakje met een mooi, schaduwrijk terras in een grote tuin waar verschillende zelfgemaakte soorten gebak op de kaart stonden... dat klinkt dus als een plekje naar Ines hart. Het was er rustig en gezellig en lekker: het zelfgemaakte gebak was absoluut niet traditioneel Cypriotisch, dus dat viel wel een beetje tegen, maar de scone die Ine nam, was erg lekker. Johan was ook heel tevreden over zijn broodje.

Na ons rust- en eetmomentje reden we nog naar Lempa. Hier bezochten we enkel de archeologische site met resten van de oorspronkelijke woningen uit kopertijd van ca. 4500–3500 v. Chr. en daarnaast diezelfde, ronde, woningen bedekt met klei nagebouwd als hoe ze er hoogstwaarschijnlijk uitgezien hadden. Interessant!

Dan besloten we terug richting Paphos te rijden en te gaan bezichten wat ons de dag voordien niet meer gelukt was, namelijk de Tombes der Koningen. We parkeerden al bij ons appartement want die tombes lagen op wandelafstand. 

Toen we onze kaartjes gekocht hadden, hadden we nog precies één uur tot sluiting (en tot het donker was) om de tombes te bezoeken. We weten van onszelf dat we veel tijd spenderen in dergelijke archeologische sites, dus we wisten nu ook dat we wat door moesten doen.

De grootte van het grondgebied van de Tombes der Koningen bleek véél groter te zijn dan we gedacht hadden! Er zijn zeven grote begraafcomplexen, deels in de heuvels gehouwen, met steeds verschillende kamers en effectieve tombes. Daarnaast is er ook een kerk (deels) teruggevonden.

Delen van de ondergrondse crypte werden door de Romeinen en vóór hen de Ptolemaeën gebruikt. Het terrein dateert helemaal uit de 4e eeuw voor Chr. Doordat niet alles van dezelfde tijd is, is het één groot doolhof geworden. Deze dodengraven lijken op huizen van levende mensen. Er wordt gedacht dat dit is afgeleid van de tradities uit het Oude Egypte. Het graftombenetwerk is versierd met zuilen, bogen, trappen en elegante ontwerpen die in het steen zijn gemaakt. De lichamen werden ook samen met kostbare voorwerpen zoals sieraden begraven. Geen koningen, zoals de naam van de site suggereerd, maar aristocraten en andere belangrijke figuren uit de samenleving werden in de graftombes begraven.

We wandelden via een aantal treden in sommige complexen naar beneden, naar een ondergrondse hal. Van daaruit kom je in verschillende kamers met tombes terecht... echt gigantisch is deze locatie... en dan zijn de opgravingen nog bezig! 

Zoals overal werden de tombes, door de eeuwen heen, geroofd en zij de voorwerpen uit de graven verdwenen. Bepaalde graftombes werden in de middeleeuwen omgebouwd tot werkplaatsen en huizen. En vóór men wist van de archeologische schatten in de heuvels werd er ook serieus gegraven want de locatie was een groeve. Op verschillende resten, is te zien dat bulldozertanden schade aangericht hebben.

We geraakten nét voor sluitingstijd rond en tegn dat we terug op ons appartement waren gewandeld was het al goed donker.

's Avonds kookte Johan weer lekker, hielden we ons bezig met de foto's en sudoku. Ine hield de was bij om de voldende dagen voldoende schone en frisse kleding te hebben... onze kleding van deze dag was ferm vuil van in de kloof te wandelen en ferm bezweet van de zomerse (voor ons gevoel dan) temperaturen.

Driehoeken

...om wat tijd te kopen om ondertussen nieuwe reisverslagen te maken...

scrol op deze pagina naar beneden voor de oplossing

Maandag 1 december '25

Op 'Dag 5' van onze reis doorheen het zuiden van Cyprus hadden we in feite een 'reisdag'. We verlieten 's morgens ons appartement in Platres in het Troödosgebergte om dit te verruilen voor een appartement in Paphos aan de westkust van het eiland. Natuurlijk reden we niet in één lijn naar onze eindbestemming, maar maakten we ommetjes om nog zo veel mogelijk van het eiland 'mee te pikken'.

Zo reden we vanuit de bergen naar de uitlopers hiervan en stopten we in Omodos. De regio staat bekend om zijn druiventeelt op verschillende terrassen tegen de heuvels. Onderandere in deze streek vonden afgelopen zomer bosbranden plaats. 

Het was er op het moment van ons bezoek 13° en er vielen af en toe wat korte buitjes. Door de smalle steegjes wandelend, zoekend naar een kerkentoren, stuitten we ineens op de Timiou Stavrou-abdij, die midden in het centrum ligt.

Het klooster wordt ook wel het Heilige Kruisklooster genoemd, omdat volgens een legende ooit op de plek van het klooster, in een grot, een groot kruis is gevonden.

Wat ons van deze abdij bij is gebleven, is de mooie houten plafond op de etage van de kloostergangen... en een kat... die in eerste instantie erg volgend en lief was, maar toen, opeens, Ine probeerde te bijten... misschien omdat Ine haar uithoorde over of de monniken haar wel goed verzorgde?? 

Het verschil tussen de Grieks- en Turks Cypriotische katten is best groot, niet qua soort, kleuren grootte of zo, maar qua verbaliteit: de Grieks-Cypriotische poezen zijn veel minder verbaal... ze zijn vergelijkbaar met hoe de poezen hier reageren. In het noorden van Cyprus miaauwden ze er op los en voerde Ine er hele gesprekken mee.

Na ons bezoek aan de abdij wandelden we nog wat door de smalle straatjes. Spijtig genoeg eindigde de bewegwijzering naar een schuilkelder van de burgeroorlog op Cyprus en vonden we deze niet. We vonden wel het gebouw met de oude, grote wijnpers van het dorp.

Vervolgens reden we de Xeros-vallei in. De rivier Xeros kreeg die naam omdat het "droge rivier" betekent. Het grootste gedeelte van het jaar staat ze dan ook droog. Enkel tussen januari en april kan er water door stromen. In de vallei staan verschillende nog erg traditionele plattelandsdorpen, waaronder Pentalia. Hier gingen we op zoek naar de ruïnes van het Panagia Tou Sinti-klooster... en het er naar toe rijden was niet simpel... net vanwege die brede, droge rivierbedding en omdat die abdij echt in 'the middle of nowhere' ligt. In de droge bedding lagen ferm grote stenen waar Ine niet zomaar overheen kon rijden. We besloten op een gegeven moment ook om gewoon te parkeren en te voet naar de abdij te gaan. Het was zonnig en 18° geworden en het voelde zo warm dat het T-shirtenweer was!

De abdij is deels gerenoveerd, deels in ruïnes. De gerestoreerde kerk heeft een achthoekige koepel met vier ramen en stamt uit de eerste helft van de 16e eeuw. Het middenschip verkeert in goede staat en wordt beschouwd als een van de belangrijkste gebouwen uit de Venetiaanse periode. Het klooster bleef in gebruik tot 1927.

Het bijzondere aan de abdij was sowieso de afgelegen ligging, maar ook de palmbomen die er bij staan. We waren blij dat we er heen gereden waren... maar we besloten bij het terugrijden door die rivierbedding het toch iets anders aan te pakken: in plaats dat Johan, zoals bij de heenrit, enkel Ine over en langs de dikke keien dirigeerde, was hij bij het terugrijden ook even wegenwerker. Enkele keien werden vakkundig aan de kant gegooid en de gaten werden vakkundig weer gevuld met kleinere exemplaren... en zo geraakten we ook weer zonder schade aan de huurauto uit die rivierbedding...

Vervolgens reden we naar de havenstad Paphos. Hiermee werd een en ander van de planning geschrapt, maar daar stond sowieso te veel op maar het bezoekje aan de Panagia Tou Sinti-abdij, vooral de weg heen en terug, had lang geduurd.

In Paphos was het zelfs 23°, maar waren er ook wat wolken naast de zon. Onze truitjes bleven dus in de auto liggen terwijl wij op verkenning gingen. We startten die verkenning bij het Kasteel van Paphos. Dit oude fort ligt aan de haven van Paphos. Het is aanvankelijk gebouwd door de Byzantijnen om de haven te verdedigen. Naast dat het gebruikt werd als fort, was het een gevangenis, en de Britten gebruikten het als een opslagplaats voor zout.

Na onze lunch met falafels en brood gingen we naar het Archeologisch Park van Kato Pafos, wat dicht aan de haven van Paphos ligt.

Het park omvat bezienswaardigheden en monumenten uit de 4e eeuw voor Christus tot de Middeleeuwen, maar de meeste overblijfselen dateren uit de Romeinse tijd. De ingewikkelde en prach-ti-ge mozaïekvloeren van vier Romeinse villa's (de huizen van Dionysos, Theseus, Aion en Orpheus) tonen verschillende scènes uit de Griekse mythologie. Spijtig genoeg waren enkele grote mozaïeken, waarschijnlijk voor de "koude" winter vermoeden we, bedekt met een doek en kleine steentjes.

Het park omvat ook andere belangrijke monumenten, zoals het Asklepieion, het Odeon, de Agora, het Saranta Kolones-kasteel (ook "veertig-kolommen-kasteel") en de Limeniotissa-ruïnes van een vroegchristelijke basiliek. Hier wandelden we natuurlijk ook doorheen, maar op Cyprus zijn de archelogische vondsten niet zo groots als bijvoorbeeld in Italië. Op Cyprus zijn vooral de mozaïeken erg mooi teruggevonden.

Na de archeologische site reden we een klein stukje om in het oude stadscentrum van Paphos te geraken, dat lag net te ver om te voet te doen en weer op tijd terug te zijn voor onze afspraak bij ons appartement.

We wandelden langs enkele bezienswaardigheden aangegeven op een kaartje uit onze reisgids. Natuurlijk zaten daar een moskee en kerken bij, maar ook een Turks badhuis en een paleis. Ook vond Johan zijn gebruikelijk souvenir, een kookboekje van het vakantieland en deden we nog een terrasje.

Om 17u hadden we afspraak bij ons appartement voor de daarop volgende drie nachten. Nadat we al onze tassen en koffers binnengezet hadden, gingen we nog boodschappen doen. Koken deed Johan 's avonds niet. We gingen uiteten... véél te véél eten... we kozen namelijk een tweepersoons meze-schotel... de Cypriotische variant van de Spaanse tapas... lekker, die Griekse keuken!