Souveniers

Onze Canarische plantentuin blijft verbazen:
deze was 'compact' maar is helemaal 'opengegaan' en kreeg in een recordtempo een lange... bloem?

19,8°C

...en dan bericht vrtNWS ook over hetgeen Ine vanmorgen al in IJslandse media las:

"IJsland heeft op kerstavond een temperatuur van 19,8 graden Celsius gemeten, de hoogste temperatuur ooit voor een december. Volgens de IJslandse weerdienst is een combinatie van warme lucht en sterke wind verantwoordelijk voor het record...

...Warmere lucht van over de oceaan bereikt de kust en moet fors stijgen om over de bergen te geraken. Terwijl de lucht stijgt, koelt hij af en verliest hij vocht. Dat leidt tot veel neerslag aan de ene kant van de bergen. Aan de andere kant daalt de nu droge lucht naar beneden en warmt hij opnieuw op. Dat kan leiden tot verrassend warme periodes, ook in de winter..." artikel

En deze temperaturen werden dan ook nog eens 's avonds laat gemeten, las Ine!...?

BIZAR! Dat zijn temperaturen die in IJsland in de zomer niet eens zo heel gewoon zijn! 

Reddingshelikopter crasht op Kilimanjaro

Zoals jullie weten, wandelt Johan eind september '26 de Kilimanjaro op. Dit bericht kwam gisteravond op vrtNWS:

"Een helikopter die bezig was aan een reddingsmissie is neergestort op de Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika. Daarbij zijn 5 mensen omgekomen, onder wie 2 Tsjechische toeristen, zo hebben de Tanzaniaanse autoriteiten bekendgemaakt...

Het ongeval vond plaats op ongeveer 4.700 meter hoogte bij het Barafu-kamp, een laatste overnachtingsplek voordat je als klimmer de top van de berg bereikt. Dat meldt de Tanzaniaanse luchtvaartautoriteit. "Het toestel vervoerde 5 personen. Tragisch genoeg zijn zij allemaal omgekomen bij het ongeval".

Onder de slachtoffers bevinden zich de piloot, een Zimbabwaanse staatsburger en 2 Tsjechische toeristen, aldus de politieofficier. De oorzaak van de crash is nog niet bekend..." (artikel)

Triest nieuws natuurlijk, maar dat gebeurt...

en ja, er moeten mensen gered worden, maar er gebeuren dus reddingsmissies tijdens de tocht naar de top, bv. bij ernstige hoogteziekte, valincidenten ed. Op dit moment is het er 'regenseizoen', geen goede tijd om de berg op te wandelen, eigenlijk. Op de hoogte van het kamp en top, is de kans reëel dat er niet alleen regen, maar ook sneeuw valt. De temperaturen in het Barafukamp variëren meestal tussen 4 en -20°C. "Barufa" betekent in het Swahili "ijs".

Die kampeerplek 'Barafu Camp Kilimanjaro' ligt op zo'n 4.673 meter op de Kilimanjaro, die 5.895 meter is. Uhuru Peak, de top van de vulkaan, ligt dus zo'n 1.200 meter hoger dan deze kampeerplek. De Lemosho-route, die Johan zal wandelen, brengt hem hier ook, ook vlak voor hij naar de top zal wandelen. Johan komt aan in dit kamp op zaterdag 26 september, heeft hier één ijskoude en korte nacht en wandelt de 27e, 's nachts, naar de top. Ze wandelen 's nachts om de zonsopgang te kunnen zien vanop Uhuru Peak. Bij de afdaling overnacht hij niet meer in Barafu kamp. Die overnachting zal hij meteen veel lager op de berg hebben.

Ine overnacht die 26e september veel luxueuzer dan Johan in zijn tentje. Zij overnacht in het Tulivu Kilimanjaro Retreat, met zicht op die top van de Kilimanjaro. Ze wandelt naar en dobbert die dag eerst in een warme bron en gaat 's anderendaags naar een waterval wandelen in die regio, bij Moshi...

...maar dat duurt allemaal nog negen maanden!

vervolg...

Hoe het nog is met onze kapotte Kangoo?

...die is nog kapot.

Ze hebben bij de garage nog steeds niet gevonden wat er mis is. De motor werd uit elkaar gehaald, maar daar is niks kapot, lijkt het. Er werd wel wat gruis gevonden maar waar dan iets kapot is gegaan, dát is de vraag. Na hun kerstvakantie zal de Renaultgarage hulp in gaan roepen van Renault België en eventueel Frankrijk...

...en inderdaad, Johan blijft dus nog zeker een week rondrijden met de vervangwagen... en voor de kosten hiervoor werd hij gerustgesteld: als zij gesloten zijn en niks aan onze Kangoo doen, hoeven we ook niet voor de vervangauto te betalen... ons lijkt dat niet meer dan logisch!

Johan zal dus, na het vieren van oudjaar in Kortemark, niet op onze ququq slapen, maar bij iemand thuis.

Wordt nog steeds vervolgd

Kerst 2025

het meest extreme kerstachtig iets dat we in 2025 zullen maken : 

24 - 12

Op 24 december 2015 werd Kerstmis en nieuwjaar officieel verboden in Somalië. De minister van Religieuze Zaken voerde dit in en liet het leger optreden om "dergelijke on-islamitische praktijken" te voorkomen... drastisch maar volgens ons mag er toch ook minder groots gedaan worden over deze dagen... geef toe, het is één en al commercie en fake!

Twintig jaar geleden was het de opening van Plopsa Indoor Hasselt in Hasselt. Dat was toen de tweede Plopsalocatie. 

In 1925, honderd jaar geleden dus, kreeg Benito Mussolini alle macht in Italië... dat was géén goede beslissing!

Keizerin/Koningin Elisabeth van Oostenrijk-Hongarije ("Sisi") zou, als ze in 1898 niet vermoord was, vandaag 188 zijn geworden... en dat zou ze vast niet met plezier gevierd hebben!

Het eiland Christmas Island werd op kerstavond 1777 door James Cook ontdekt.

En de Rooms-Katholieken vieren vandaag de feestdag van zowel Adam als Eva als onze stamouders... Wanneer zijn die geboren en hoe oud zijn die eigenlijk geworden?

Oh ja, de nacht van 24 op 25 december staat bekend als Heilige Nacht of Kerstnacht. Volgens een mythe kunnen dieren om middernacht praten in deze nacht. Ze vertellen dan over de geboorte van Jezus... Wij hebben geen huisdieren en kunnen het dus niet checken, doen jullie het!? 

naar meer weetjes over 24 december

Herinneringen

Hoeveel likeurpralines moet je eten voor het effect van één pintje?

In dit artikel staat uitgelegd / berekend hoeveel likeurpralines je moet eten om hetzelfde effect als één pintje te hebben...

De korte samenvatting:

• 
  Een gemiddelde likeurpraline bevat 0,5 tot 2 ml vloeibare likeur, meestal likeur met tussen de 20 en 40% alcohol. 
• Likeurpralines bevatten meestal rond 0,1 tot 0,5 gram alcohol, afhankelijk van de sterkte van de likeur. 
• Een pintje bevat ongeveer 10 gram alcohol. 

Je moet dus 20 tot 100 likeurpralines eten om hetzelfde roeseffect te bereiken als van 1 pintje. 

Maar in de praktijk word je nooit dronken van likeurpralines, omdat je sneller misselijk wordt dan dronken.

Ine leest hierin een 'interessante' uitdaging, alleen vindt ze likeur niet lekker... maar zou zij echt misselijk zijn na een 50-tal (dit getal wordt in het artikel genoemd) pralines? Ze vraagt zich dit oprecht af...

Wie weet dat ze dit eens uit gaat testen!?

En verder (ook uit het artikel):

Als je een ademtest moet afleggen nadat je net een likeurpraline gegeten hebt, kan je positief blazen als er nog alcoholresten in je mond zitten. Na enkele minuten is dat effect weg... gebruik dit excuus dus gewoon niet om te verdoezelen dat je niet achter het stuur had moeten gaan zitten! Je valt toch door de mand.

en ondertussen...

De afgelopen dagen lazen jullie berichten over onze afgelopen reis, maar ondertussen...

• kwam Kaatje, die in deze periode 13 wordt, weer met glans door de autokeuring,
• maar rijdt Johan weer rond met een vervangwagen.

Johan viel vorige week vrijdag rond middernacht stil met onze Kangoo (2,5 jaar) toen hij in Genk-Oost de E314 afreed en de Europalaan wilde oprijden. Zomaar, ineens, gedaan... Zoals dat steeds is in dit soort van onverwachte situaties, was de wegenhulp die hij nog van bij de aankoop van de Kangoo had, verlopen... maar hebben we vanaf vólgende maand wegenhulp in Europa in onze reisverzekering voor 2026 opgenomen. 

Enfin, er was geen wegenhulpcontract en Johan moest daarom de politie bellen. Zij zorgden voor een veilige verkeerssituatie en dat de Kangoo weggesleept werd. Ine werd wakker gebeld en haalde Johan met dat betrouwbare Kaatje op.

Afgelopen maandag kon Johan een vervangwagen van de garage 'krijgen', waar later die dag de Kangoo heen gesleept werd... al dat gesleep heeft al een 'fijne' € 400 gekost...

Tot op vandaag hebben ze bij de garage nog niet gevonden wat er mis is. Het computersysteem en de motor van de Kangoo zijn nog in orde, hebben ze wel al vastgesteld. 
Ze hebben nog niet veel tijd vrij gemaakt om écht naar een probleem en oplossing te zoeken... en ondertussen betalen wij wel voor die vervangwagen... Johan heeft vrijdag laten weten dat hij dit niet oké vindt. As. maandag en dinsdag wordt er nog in de garage gewerkt, dan hebben ze kerstvakantie... We hopen dat Johan toch nog dit jaar de Kangoo terug heeft... en anders betalen we geen huur voor de vervangwagen als zij niets aan de wagen doen, heeft Johan de garagist al laten weten!

Vooral al dat 'gedoe', is weer zo vervelend...

Wordt vervolgd...

Laatste dag (11/11)

Op zondag 7-12-'25, onze elfde en laatste dag van onze reis doorheen Grieks-Cyprus, werden we gewekt door de kerkklokken, maar nadien door de ontstoppingsdienst! We zouden dus gewoon naar het toilet kunnen! Waar een mens, ook op vakantie, al eens heel blij mee kan zijn!

Rond half 10, na het ontbijt en nadat alles ingepakt en wel in onze huurauto zat, konden we vertrekken voor onze laatste uren op Cyprus. We hoefden pas rond half 2 op de luchthaven van Larnaca te zijn en hadden dus alle tijd... al stond er ook niet zo veel meer op ons programma:

• Kiti;
• Hala Sultan Tekke;
• zoutmeer;
• tanken &
• lunchen.

Na 20 minuten rijden, parkeerden we in het dorpje Kiti. Het dorp heeft drie toeristische troeven, lazen we: een zandstrand, een kiezelstrand en een kerk... en die stranden zeggen ons niks, dus inderdaad: we bezochten nóg een Cypriotische kerk, de laatste, namelijk de Panagia tis Angeloktistis.

De Panagia Angeloktisti of de kerk “Gebouwd door Engelen” in het dorp Kiti is volgens de legende... gebouwd door engelen. 

De bewoners van het dorp hadden volgens deze legende het fundament van de kerk gebouwd, maar ’s nachts werd dit fundament verplaatst naar het midden van het dorp door een grote groep engelen. Deze bouwden in deze nacht de hele kerk. De kerk kreeg daarom de naam Panagia Angeloktisti, gebouwd door engelen of de Engelenkerk.

De Panagia Angeloktisti is een Byzantijnse kerk gebouwd in de elfde eeuw. Het is een kruiskoepelkerk met een hoog middenschip en dwarsschip, op de kruising staat de koepel. Aan de zuidzijde van de kerk is in de dertiende eeuw een kapel aangebouwd, deze kapel is nu het voorportaal van de kerk. Onder het klokkentorentje zijn wapenschilden te zien van de familie Gibelet. De apsis is het oudste deel van Kiti-kerk, de oorspronkelijke kerk werd gebouwd in de vijfde of zesde eeuw maar vernietigd rond de zevende of de achtste eeuw : hierdoor lijkt het alsof het drie kerken in één zijn.

De huurauto moest volgetankt teruggebracht worden, dus aangezien we onderweg naar het volgende alweer dicht bij de luchthaven waren en een benzinepomp passeerden, gingen we tanken. We betaalden € 1,334 voor een liter benzine, maar een beetje goedkoper dan in België op dat moment.

We stopten bij het islamitisch heiligdom "Hala Sultan Tekke", wat op zich al bijzonder is aan de Griekse zijde van Cyprus. Het wordt de derde heilige plaats ter wereld voor moslims, na Mekka en Medina, genoemd, of de vierde met Jeruzalem als de derde plaats. 

Toen de Arabieren in 647 Cyprus veroverden, was Hala Sultan daarbij aanwezig. Ze was de tante aan vaderskant van de profeet Mohammed. Ze viel van haar ezel en stierf. Ze werd ter plekke, het latere Hala-Sultan-Tekke, begraven en haar graf ontwikkelde zich tot een pelgrimsoord. In 1760 begon de bouw van een moskee en toen die klaar was, lag het graf in een zijruimte van het gebouw. Later werd ook voorzien in onderkomens voor pelgrims. 

Het complex bestaat zo uit een moskee met minaret, een mausoleum, een begraafplaats en woonverblijven voor mannen en vrouwen. Het woord Tekke duidt op een gebouw dat bestemd was voor bijeenkomsten van een soefi-gemeenschap. Tegenwoordig is het complex vrij toegankelijk en behoort het niet meer tot enige religieuze stroming. Dit zorgde ervoor dat Ine er niet gesluierd binnen hoefde. Het hele complex ligt in een rustige omgeving aan de oever van het zoutmeer en is geclassificeerd als oudheidkundig monument.

Op de locatie van de moskee zijn ook nog resten van een dorp uit de bronstijd gevonden.

We wandelden nog even naar en bij het zoutmeer. Dit aangelegd zoutmeer is niet meer in gebruik om zout te winnen. Dit komt omdat er veel vuiligheid uit zee in het zoutmeer terecht kwam. Op en rond het zoutmeer worden 85 verschillende vogels gezien... wij zagen er geen... ook geen flamingo's, die thans de dagen voordien gespot waren. In de wintermaanden hebben ze hier hun onderkomen.

Van aan dit laatste bezoekplekje van onze reis gingen we, in het dorp in de buurt, op zoek naar restaurantje om te lunchen. Omdat we 's avonds op het vliegtuig zouden zitten en bij het overstappen in Frankfurt geen tijd zouden hebben om te eten, wilden we die middag toch net iets meer eten dan anders... maar we vonden geen enkel restaurantje dat open was... dus besloten we dan maar naar de luchthaven te gaan en daar te eten. Maar eerst werd de gehuurde Kia, zonder nieuwe krassen, blutsen of mankementen, afgeleverd.

Voor deze laatste dag was eigenlijk niet bijster goed weer voorspeld. Maar tot vlak na de middag was het maar wisselend bewolkt en zelfs ook zonnig, 19 à 20°, met kleine, fijne buitjes. Maar daarna, vlak nadat we de parkeerplaats van de huurwagens verlieten, werd het ineens best donker en begon het te regenen, te regenen... en daarmee zouden de Cyprioten de dagen nadien nog af te rekenen krijgen... wat een geluk hebben wij gehad met het weer, zeg!

In de vertrekhal namen we plaats in het restaurant en terwijl we wachtten op ons eten, telde Ine uit hoeveel kilometers we weer afgelegd hadden. Dit blijken er 1.048 te zijn geweest.

We hadden een eerste vlucht, naar de luchthaven van Frankfurt, om 16u35... maar die was vertraagd. Uiteindelijk zouden alle vier de vluchten die we tijdens deze reis met Lufthansa maakten vertraging hebben. We waren 55 min te laat in Düsseldorf. Het was 23:10 uur i.p.v. 22:15 uur toen we landden. We moesten ook best lang wachten op de koffers. Dat we ook nog een uur tot thuis moesten rijden, maakte dat het een korte nacht voor Johan werd, die op maandag 8 december '25 weer om half 9 aan het werk moest. Ine kon uitslapen.

En zo was een mooie reis weer voorbij... en tellen we weer af naar het volgende!

Dag 10 op Cyprus

Het bed in ons 'laatste' appartement in Cyprus was niet slecht, maar Ine haar ruglast werd er niet beter door... en het toilet in het appartement liep 's morgens let-ter-lijk over... én dan zat er op zaterdag 6 december ook nog eens niks in onze schoen... want hulpsinterklaas Ine was dat thuis vergeten...

Eigenlijk stond(en) er (één) wandeling(en) op onze planning, maar dat ging niet echt vanwege Ine haar rugpijn, maar ook vanwege het niet al te goede weer. De wandelingen waaruit we zouden gaan kiezen, waren niet allemaal lussen. En nat geregend op een bus staan wachten en zitten, is natuurlijk niet leuk. Daarnaast was het eigenlijk ook niet zo heel erg dat de wandeling(en) niet doorgingen: op deze manier zouden we de bezienswaardigheden van tijdens de wandelingen allemaal kunnen gaan zien omdat we er, in plaats van te voet, met de auto langsgingen.

De eigenaar van het appartement werd ingelicht over onze WC-problemen. Met de hoop dat we bij terugkomst een gemaakt toilet zouden hebben, vertrokken we naar onze eerste bestemming. Op drie kwartier rijden vanaf ons appartement  kwamen we aan in het bizarre Agia Napa...

Tot 1974 was Agia/Ayia Napa niets meer dan een dorp met als voornaamste bron van inkomsten de visserij. Daarna werd het ontwikkeld tot een populair vakantieadres voor zowel buitenlanders als Cyprioten zelf. Het dorp heeft als belangrijkste troef verschillende zandstranden, waardoor op korte tijd heel veel hotels, discotheken, casino's, bars enz. gebouwd werden... het is echt een lelijk dorp... met tussen al dat nep... een oud klooster... bizar om zien!

Vanaf een iets hoger gedeelte van het discodorp keken we, vlak na het parkeren, over een hoge muur het binnenhof van het Agia Napa klooster in. Het klooster is gewijd aan 'Onze Vrouwe van de Bossen'... maar toen we wat trappen afdaalden om bij de huidige ingang van het klooster te geraken, bleek het voormalige klooster niet open te zijn... wat anders was dan de website deed vermoeden... Jammer want het zag er, van daar boven, een mooie plek te zijn. 

We besloten in het dorp op zoek te gaan naar een koffiebar... het was er echter uitgestorven. Het was natuurlijk niet het hoogseizoen én op een dergelijke locatie vol uitgaansgelegenheden zou je ook niet hoeven verwachten dat er om 10u iets open was om koffie te drinken... maar toch vonden we iets! zelfs mét wat baklava! Ná de koffie en lekkers liepen we toch nog even langs de ingang van het klooster. En het was toen wél open... we verkenden de binnenplaats en het deels-ondergrondse kerkje.

De 16e-eeuwse kerk van het Agia Napa klooster werd door de Venetianen gebouwd. Het is gedeeltelijk ondergronds en uitgehouwen in de rots. Die rots is uitgebreid met een buitengevel en werd af en toe gebruikt door monniken of nonnen. Ondertussen is deze kerk best mooi gerestaureerd. Dankzij de heilige Maagd Maria komen nog steeds stellen die onvruchtbaar zijn en vrouwen die problemen hebben tijdens de zwangerschap naar het klooster om te bidden om hulp en om te vragen om de wonderbaarlijke gordel van de Heilige van Agia Napa te dragen... géén idee wat dat is. We zijn niet in de winkel van het klooster geweest... Aan een ijzeren beeltenis van Maria hingen erg veel van die ex voto-plaatjes en -beeldjes waarover we ook al eerder in dit blogbericht schreven. Het waren niet alleen plaatjes/wassen beeldjes met een baby, maar ook ogen, harten, voeten enz.

Verder was de overkoepelde, achthoekige marmeren fontein op de binnenplaats van het klooster mooi. In het marmer zijn mooie reliëfs in aangebracht.

Blij dat we toch niet voor niks Agia Napa ingereden waren, reden we naar het stadje Paralimni. Volgens onze reisgids zou hier een best-nog-mooie-en-kleurige-kerk staan... maar die vonden we in ieder geval niet op dat moment. Omdat we daar dicht bij de "groene lijn" of VN-Bufferzone waren, en we in juni 2024 aan de andere kant van die zone waren, reden we naar het nabij gelegen dorp Deryneia... en in dát dorp stond blijkbaar ook die best-nog-mooie-en-kleurige-kerk die we in Paralimni zochten. We wandelden er langs op weg naar de bufferzone tussen Grieks- en Turks-Cyprus. 

Die VN-Bufferzone, een grensbarrière, hebben we aan beide zijden in de hoofdstad Nicosia gezien, maar we hadden ze nog niet op een andere plek gezien. De zone is meer dan 180,5 kilometer lang en heeft een oppervlakte van 346 vierkante kilometer. De term Groene Lijn, zoals het ook genoemd wordt, verwijst naar de staakt-het-vurenlijn. In die Bufferzone zijn diverse mijnenvelden. Op verschillende plekken wordt er door boeren gewoon gewerkt, met toestemming van de VN. Ook liggen een aantal kerken van de Cypriotisch-Orthodoxe Kerk in. Er worden af en toe diensten in gehouden. In deze Bufferzone zijn diverse VN-observatieposten, sommige bemand door VN-militairen van UNFICYP. Aan weerszijden staan Turkse dan wel Griekse posten, bemand door militairen... die nog steeds alles heel nauwlettend in de gaten houden.

Vanaf die grens bij Deryneia kijk je naar het (mooie) Turks-Cypriotische Famagusta. Ertussen ligt een hele zone "niks". Er groeit enkel onkruid en er liggen wat wegen. De hotels die je, in Famagusta, ziet liggen, zijn, logisch, niet in gebruik. Deze zagen we in juni '24 ook vanuit Famagusta liggen.

Er staan allerlei zelf geschilderde borden bij deze grens tussen noord en zuid. Zeker één bord is er sowieso geplaatst door het restaurant-bar dat er aan die grens ligt: Er staat immers op dat de enige veilige plek om foto's te maken, is vanop het terras van het restaurant... nou, die eigenaar is niet vies van geld verdienen aan deze situatie en bangmakerij. Als het zaakje open was geweest, hadden we het fijn niet bezocht! 

Terwijl wij aan die grens stonden, was er ook een jong Duits koppel. Die vonden het nodig om een stukje in dat 'niemandsland' te gaan wandelen. Dit had verder geen gevolgen: ze werden niet beschoten, er kwam niet meteen een VN-jeep aangeraced, maar het was toch duidelijk dat deze jeugdigen dit soort grenzen nooit gekend hebben...

Triestige plek...

Na een koffie en op een kwartiertje verder rijden, waren we op "Kaap Greco". Dit is een landtong en schiereiland in het zuidoosten van Cyprus. Onze eerste stopplaats lag aan het strand tussen Protaras en Paralimni en was de "cyclopengrot". Die grot ligt in de kliffen, op 15 meter boven zeeniveau. Blijkbaar is ze zo'n 100 m2 groot. De hoogtes in de grot zouden variërenen. Johan is er maar een stukje ingegaan en Ine? met Ine haar rugpijn op dat moment was bukken zonder daarvan meteen spijt te hebben gewoonweg geen goed idee... hurken en weer rechtsaan om de selfie te maken, ging nog net...

Uit onderzoek is gebleken dat er al sprake was van de grot vóór de steentijd, dus echt in de prehistorie. De verwijzing naar cyclopen die in de grot huisden, is natuurlijk vanuit de Griekse mythologie. Er zou zich een familie cyclopen in gevestigd hebben nadat ze schipbreuk geleden hadden. Wat recenter schuilde er een Cyprioot in die gezocht werd door de Britse bezetter en nadien werd het tijdens de burgeroorlog (tussen 1955-59) gebruikt door het Grieks-Cypriotisch nationalistische EOKA om te schuilen en natuurlijk was het ook door de eeuwen heen een schuil-/slaapplaats voor herders, maar dat is natuurlijk niet zo spannend.

Overigens,

volgens een theorie van een paleontoloog zouden de mythe van de cyclopen ontstaan zijn doordat de Grieken schedels van olifanten aanzagen voor de schedels van reuzen met één groot oog in het voorhoofd. Olifantschedels hebben immers geen duidelijk herkenbare oogkassen, maar wel een grote neusholte op de plaats van de slurf. Volgens deze theorie is het niet toevallig dat de cyclopen in verband worden gebracht met Sicilië (en de Middellandse Zee), waar tijdens het Pleistoceen de Siciliaanse dwergolifant voorkwam.

Tussen de buitjes door reden we verder Kaap Greco op en het Kamara tou Koraka / Kavo Gkreko National Forest Park in. Eigenlijk hoefden we maar een beetje verder dan de cyclopengrot te zijn, maar om er met de auto te geraken, moesten we omrijden.

Bij het bezoekerscentrum aan de Konnos Baai, waar de kliffen erg mooi zijn, splitsten we op: Johan ging wandelen en Ine reed met de auto naar dezelfde bestemming, het wit-blauwe kerkje Agioi Anargyroi. Dit kerkje/kapel werd in de jaren '50 gebouwd. Onder de klif waarop het kerkje staat, ligt een grot. Die was op het moment dat we er waren, niet goed te zien omdat de zee, anders dan in de zomer, best flink wat golven op de kliffen sloeg. Terwijl Johan nog aan het wandelen was, hield Ine zich er wat bezig met de plaatselijke katten.

Nadat ook Johan alles in de buurt van het kerkje gezien had, wandelde hij weer verder en stapte ook Ine weer de auto in. We stopten nog op een mooie plek met een rotsboog en reden dan weer verder.

Spijtig genoeg regende en waaide het bij onze volgende stopplaats, "Sea Caves" genaamd. In een grote baai met hoge, kleurige kliffen zie je er een heel aantal grotten uitgesleten in de kliffen. Blijkbaar zijn enkele grotten toegankelijk, maar sommige alleen van op zee... het weer was te slecht om verder allemaal te bekijken waarheen je mogelijk nog kon wandelen, laat staan er ook daadwerkelijk heen te wandelen.

Alvorens terug naar ons appartement te rijden, stopten we nog bij het Makronissos-strand. Waarschijnlijk ziet dit strand er als het zonnig is erg mooi uit. Nu was het zwaar bewolkt, regende het en was het afgekoeld van de eerdere 23 naar 16°... geen strandweer, dus. Maar we waren er ook niet gestopt om naar het strand te gaan kijken. Een beetje weggestopt in een bosje bij de kliffen bezochten wij de Necropolis van Makronissos. We werden opgewacht door enkele katten en deze begeleiden ons verder over de hele site. Interessante plek!

Van deze necropolis zijn, tot nu toe, 19 graven opgegraven, alsook een kleine tempel. De locatie werd in de Grieks - Romeinse tijd aangelegd en gebruikt, namelijk van 323 voor tot 324 na Chr.

De meeste graven bestaan ​​uit een trap die naar beneden leidt naar een rechthoekige ingang. Verderop is er een lichte rechthoekige opening in het midden en drie banken aan de zijkanten van de kamer. De ingang van de graven werd gebouwd met een grote plaat of twee kleinere. Het lijkt erop dat de graven van Makronissos voor meer dan één begraving zijn gebruikt, aangezien verschillende van hen ruimte lijken te hebben voor wel vijf overledenen. 

De doden werden op kleisarcofagen geplaatst die oorspronkelijk bedekt waren met drie platte tegels. Samen met de doden werden enkele geschenken begraven.

De architectuur van de graven is identiek, wat erop wijst dat er geen klassendifferentiatie bestond onder de doden. Maar aan de aard van de begrafenisgeschenken kan men wel het klassenverschil zien.

Ondertussen had de eigenaar van ons appartement laten weten verschillende keren onsuccesvol geprobeerd te hebben om contact te krijgen met de ontstoppingsdienst verbonden aan het appartementscomplex. We reden dus terug naar een appartement zonder toilet.

Tijdens deze laatste avond die we op Cyprus waren, had Johan verlof genomen van het koken. In de kleine gemeente waarin we verbleven, waren er een paar zaakjes om te gaan eten. Voor het eerste dat we uitkozen, waren we een uur te vroeg en de andere waren ofwel gesloten ofwel zagen ze er niet echt 'aantrekkelijk' uit om te gaan eten.

We besloten daarom in Larnaca te gaan eten, wat ook maar op een kwartiertje van ons appartement lag. Het zaakje dat we uitkozen, was geen topper maar het eten was er goed en er was een toilet... die we écht wel moesten gebruiken aangezien de appartementseigenaar liet weten dat hij contact gehad had met de dienst en zij pas 's anderendaags zouden komen... we kregen wel wat geld terug... Tja, erg vervelend, maar die man kon er ook niks aan doen en voor de rest was alles in orde.

Simon de cynische zebra :

om nog wat tijd te kopen om de blogberichten van de laatste twee dagen van onze reis naar Cyprus te maken...

Richting Larnaca (dag 9)

Na een goede nacht en een zelf gemaakt ontbijt in Limassol startte op 5 december '25 onze negende dag in Grieks-Cyprus. Onze eindbestemming werd die dag Larnaca maar we reden er niet rechtstreeks heen. Het werd overigens een bewolkte dag, maar met temperaturen boven de 20°.

De eerste locatie waar we heenreden was Choirokoitia. Daar waren we, over de autostrade, op een half uurtje. Deze site was vergelijkbaar, maar groter, met degene die we tijdens onze zesde dag bezochten in Lempa (blogbericht). 

Choirokoitia was rond 7000 voor Chr. een dorp met 3 à 600 bewoners. Dit maakt het  een archeologische site die teruggaat tot het "Prekeramisch Neolithicum B"... nee, het zei ons ook niks, maar dat komt omdat het zó ver teruggaat. Het gaat over een tijd waarin er nog geen potten gebakken werden, maar de mensen die maakten van gips of kalk of hakten ze ze uit steen. Het gaat over een tijd waarin men al leefde van akkerbouw en de jacht, maar nog niet ze heel lang met veeteelt gestart was.

Naast de eigenlijke site werd een reconstructie van de nederzetting gebouwd volledig ingericht volgens het neolithisch model met ronde huizen in traditionele materialen uit die periode. Ook werd de oorspronkelijke flora terug aangeplant.

Bij de opgravingen zie je héél veel ronde woningen, dicht tegen elkaar, soms gegroepeerd rond een binnenkoer.

Het dorp Choirokoitia werd om onbekende redenen blijkbaar relatief plots verlaten rond 6000 voor Chr. Het lijkt erop dat het hele eiland Cyprus dan 1500 jaar lang onbewoond is gebleven tot de volgende etnische groep er zich vestigde. Vermoedelijk was er op dat moment een plotselinge temperatuurdaling.

De resten van het dorp liggen tegen een heuvel. Hierdoor konden we ook goed óp het dorp kijken vanop een platform. Erg bijzonder!

Vanuit Choirokoitia reden we naar Agios Minas, een nonnenklooster. Het klooster van Agios Minas ligt in het kleine bergdorpje Vavla in het Troödosgebergte en dateert uit de 15e eeuw. Het gebouw is een mengeling van Byzantijnse en gotische stijlen met het spitse gewelf van dwarsribben en zijportieken, en bestaat uit een kerk, kloostergangen en andere kloostergebouwen. Op de noord- en zuidmuur hangen twee grote schilderijen van Sint-Joris en Sint-Menas uit 1757. Naast hun religieuze plichten beoefenen de nonnen in het klooster het schilderen van iconen en verkopen ze fruit en zelfgemaakte jam. Druk, druk, druk!

Een tiental kilometers verder bergopwaarts van Vavla ligt Lefkara. Het wordt als een van de mooiste dorpjes van Cyprus beschouwd. Pano Lefkara, zoals de volledige naam luidt, is de geboorteplaats van de Cypriotische volksnaaldkunst. Deze beroemde “lefkaritiko” is het unieke handelsmerk van Lefkara geworden. 
Naast het borduren, is het ambacht van de zilversmid iets waar Lefkara ook om bekend staat. Het zilversmeden is waarschijnlijk in het begin van de 18e eeuw in Lefkara geïntroduceerd. Er wordt in Lefkara een grote verscheidenheid aan ringen, lepels, kerkelijke gebruiksvoorwerpen, kandelaars, kruizen, religieuze Iconen en nog veel meer gemaakt. Tegenwoordig vormt het toerisme een goede aanvullende inkomstenbron op het hand- en zilverwerk voor de inwoners van Lefkara.

Maar die ambachten interesseren ons weinig... wij gingen er op zoek naar middageten... en dat werd, voor allebei, zoetigheid: Ine nam karidopita (Griekse walnotencake) en Johan, revani cake (Griekse griesmeelcake).

Vanuit Lefkara reden we richting het oosten, maar bleven we nog wat in de bergen en reden we naar het Stavrovouniklooster. Dat ligt op een top van een berg, op 750 meter boven zeeniveau. De weg er naar toe is steil en kan via een wandelpad of via de weg. Wij reden gewoon met de auto naar boven. Die weg naar het klooster wordt veel door wielrenners gebruikt om het beklimmen van bergen te beoefenen... het was blijkbaar geen tijdstip om dit te oefenen.

Het Stavrovouni-klooster werd gesticht rond 327-329 na Christus. Het klooster is een van de weinige plaatsen waar je een stuk van het échte Kruis, dat van Jezus, zou kunnen zien. Enfin, waar mannen dit zouden kunnen gaan bekijken...  Het klooster is een mannenklooster en het is er verboden voor vrouwen. Vrouwen mogen tot de boekwinkel (de entree) van het klooster komen, daarna is het voor hen verboden gebied. Foto's mogen niet genomen worden in het klooster. Fototoestellen moeten, samen met de vrouwen, in de boekwinkel achterblijven... 

...dit 'vrouwen niet toegelaten' was aan Johans aandacht ontschoten toen hij deze reisdag voorbereidde. Hij wilde hierdoor niet naar binnengaan... maar de boel was die dag ook gewoonweg gesloten.

Na de berg op en weer af te rijden, reden we naar Larnaca. Alvorens naar het centrum van deze kuststad te rijden, stopten we bij het Bekir Pasha-aquaduct / Kamares-aquaduct. Het aquaduct stamt uit 1750 en was tot 1939 nog in gebruik. Het is nog best in een goede staat en bestaat uit totaal 75 bogen. Het draagt de naam Bekir Pasha, omdat het aquaduct door Ebubekir Pasha, Ottomaanse staatman, betaald is. Er waren serieuze wegenwerken aan één kant van het aquaduct gaande. Dit maakte het een serieuze uitdaging om het, zónder de graafmachines, te fotograferen.

In het centrum van Larnaca liepen we langs de gebruikelijke gebouwen: de burcht, moskee en kerken maar Larnaca was niet bepaald een bijzondere stad.

Tegen dat het donker werd, reden we naar ons laatste appartement van de reis. We bleven er twee nachten. Qua voorzieningen was het het minste appartement van de vier op Grieks-Cyprus: zo moest Johan op één vuurpitje onze volledige maaltijd bereiden, maar hij slaagde hier weer goed in!

Op deze plek deed Ine, 's avonds toen ze het koffer uitpakte, ook haar verschot in haar rug op... en oh ja, het toilet deed raar.

Richting Limassol (dag 8)

Na drie nachten in ons appartement in Paphos was het weer tijd om te vertrekken. Op donderdag 4 december trokken we naar het oosten, richting Limassol... we hoopten al stiekem op een betere matras, al hadden we op dat moment nog geen echte rugpijn.

Er stond véél te veel op de planning waardoor onderweg al veel geschrapt werd. We startten bij het Heiligdom van Apollo Hylatis bij Episkopi.

Dit Heiligdom was ooit één van de belangrijkste religieuze centra op Cyprus. Op deze locatie werd Apollo aanbeden tussen de 8ste eeuw voor Chr. en de 4e eeuw na Chr. In deze lange periode hebben er verschillende gebouwen gestaan. De meeste gebouwen die er nu opgegraven zijn, komen uit de 1e eeuw na Chr. Er zijn resten van een tempel ter ere van Apollo, logementshuizen voor bewoners en bezoekers van het heiligdom, plekken met offerbeelden, terreinen voor spelen met atleten, baden enz. 

Wat we erg bijzonder vonden, was de aanwezigheid van een grote kruik (type pithari) op de site. Deze was niet meer volledig, maar werd dus ook niet volledig in gruzelementen teruggevonden. Dit type van kruiken werd blijkbaar vooral op Cyprus gebruikt en meestal voor de wijnbouw, waarvoor deze streek van Cyprus ook bekend was en is.

Onze volgende stopplaats lag op nog geen 4 km verder. We waren dan al een site met opgravingen van een Romeins stadion voorbijgereden. De grote archeologische site van wat ooit het belangrijke Kourion of Curium was, was echter, spijtig genoeg, gesloten. We wilden deze grote site bezoeken omdat deze grote delen van enkele huizencomplexen, een basiliek, baden, een grote agora, een Romeins theater, een zogenaamd nymphaeum en verschillende mozaïeken heeft blootliggen. De uitleg die we erbij kregen, was dat de archeologische site renovaties kreeg... een beetje een rare uitleg, vonden we... maar allé, we moesten het ermee doen.

Het volgende op ons programma was het Kasteel van Kolossi, op zo'n zes kilometer van het oude Kourion. Kolossi was, veel later dan de tijd van Kourion, van groot strategisch belang omdat het de suikerproductie van Cyprus omvatte, een van de belangrijkste exportproducten van het eiland in de middeleeuwen. Het oorspronkelijke kasteel werd waarschijnlijk gebouwd in 1210. Het huidige kasteel werd gebouwd in 1454 door de Maltezer Orde, wat te zien is aan het typische kruis van deze orde in het kasteel... en wat dus een ander geloof dan het Cypriotisch-Orthodox met zich meebracht. Het was toen dan ook de periode van de kruisvaarten. Zoals dit kasteel zagen we al verschillende kastelen, maar we vinden ze toch weer steeds interessant.
Vlak naast het kasteel ligt het Kolossi-aquaduct, een Romeins aquaduct dat water naar het kasteel bracht.

We waren hiermee overigens, al sinds onze eerste stopplaats, op het Akrotiri schiereiland terecht gekomen. Dit gebied is één van twee gebieden (info) op Cyprus met de status van 'Sovereign Base Areas' van het Verenigd Koninkrijk. Ze vormen als zodanig een overzees gebiedsdeel. Het is echter geen onafhankelijk land of autonoom gebiedsdeel, maar een militaire basis van het Verenigd Koninkrijk overzee. De gebieden zijn Brits sinds Cyprus onafhankelijk is geworden van het Britse Rijk. De Britten wilden deze gebieden behouden vanwege de strategische positie in de Middellandse Zee, dicht bij het Suezkanaal en bij het Midden-Oosten... Het Verenigd Koninkrijk heeft nog geen intentie getoond om de bases over te dragen, maar heeft wel voorgesteld om 86,9 km2 landbouwgebied over te dragen... toch bijzonder bijzonder... Deze militairen hebben zich overigens niet bezig gehouden met de onafhankelijkheidsstrijd tussen de Griekse en Turkse Cyprioten. Ze zijn er dus énkel voor hun eigen belangen en voordelen...

Het klooster van Agios Nicolaos ton Gaton ("van katten") was onze volgende stop. Het is gelegen ten oosten van Akrotiri en het zoutmeer van Limassol. Het is het op één na oudste klooster in Cyprus, dat gesticht zou zijn door de heilige Helena in het jaar 325. 

Volgens de legende leed het schiereiland aan een ernstige droogte in die vierde eeuw. Die dwong veel mensen het schiereiland te verlaten. Vanaf dat moment krioelde het er van de giftige slangen. Die heilige Helena bracht daarom katten mee om de slangen te doden. De katten kregen 's ochtends en 's avonds wat vlees te eten om de inname van gif te beperken: ze hoefden de slagen dan niet op te eten. De slangen werden overwonnen, mensen keerden terug en vissers gingen weer vissen.

Volgens een andere legende is Helena niet betrokken bij die katten, maar stuurde Constantijn de Grote, toen heerser, duizenden katten om die slagen te overwinnen.

De huidige kloosterkerk dateert uit de 14e eeuw. Monniken woonden tot 1570 in het klooster en kwamen om tijdens de Turkse invasie. Na verschillende opwekkingen en perioden van verwaarlozing kwamen er in 1983 nonnen in het klooster wonen. Ondertussen zijn er nog maar enkele nonnen over, maar zorgen ze nog steeds voor, nu nog, honderden katten... maar ook andere Cyprioten en via bijdragen van bezoekers van het klooster. 

Op de parkeerplaats van het klooster zaten tientallen katten te dutten en zich te wassen toen we eraan gereden kwamen. Ze lagen allemaal in de buurt van een voedermachine. Eens geparkeerd en uitgestapt, liep de helft onze richting uit... en ze wilden allemaal aandacht... en wij maar aaien... Zielig eigenlijk, al die katten op dat kleine eiland! Aan de knip in hun oor zagen we dat de meeste van de katten wel gesteriliseerd, maar er liepen er ook nog tussen die de familielijn nog wat verder kunnen zetten...

We liepen ook richting het klooster, maar dat zag er zo doods uit en we konden ook niet goed bepalen in welke richting we dan zouden moeten gaan... dus besloten we dat we eigenlijk ook niet alweer een klooster hoefden te bezoeken.

Voorzichtig, zonder een kat onder de auto te hebben, reden we even een stukje verder. We stopten bij een korte, uitgezette wandeling naar het zoutmeer op het schiereiland... ook daar doolden nog katten rond en stoptte net een dame met water voor hen... en voor de bijen.

Het was een korte wandeling tot aan een uitkijkpuntje over het zoutmeer. We hebben er al verschillende bezocht en vinden het altijd bijzonder wat voor andere planten er groeien in zo'n zoutrijke omgeving. 
Aan het uitkijkpuntje was het nog kurkdroog. Johan stapte wat verder in de richting van het meer, totdat het een beetje nattig werd... en dat was best een eindje weg van Ine.

Na het uitstapje naar de katen en het zoutmeer reden we naar de haven van Limassol, waar we parkeerden. Vooraleer aan de stadswandeling uit onze reisgids te starten, gingen we eerst iets eten... En Johan had een goed plekje uitgekozen! Het eetzaakje waar we op het terras gingen zitten, maakte traditioneel gemaakte deeghapjes. Johan koos voor spinazie en geitenkaas en Ine nam haloumi en honing. We kennen het soort van deeggerechten van bij de Turkse bakkers, thuis in de buurt, maar déze waren toch nét weer iets anders, versgemaakt en overlekker! ...maar vullers, amai!

Onze stadswandeling startte bij de/het burcht/kasteel van Limassol. Ine had niet veel zin om naar binnen te gaan en bleef in de zon zitten. Johan ging wel naar binnen. Hij beschreef dat het een ander soort van kasteel was dan hij eerder zag: er waren lange gangen met aan iedere kant verschillende vertrekken. Hierin staan allerlei munten-, wapen- en harnassen- e.a. collecties tentoongesteld. Er zijn ook nog mooie details van de verfijnde afwerking te zien.

Het huidige kasteel werd gebouwd in de 13e eeuw op de plaats van een eerder Byzantijns kasteel. Volgens archeologen was het oorspronkelijke veel groter dan tegenwoordig. De Venetianen versterkten de muren om zich tegen piraten te beschermen. Later namen ook nog de Ottomaanse en Britse bezetters het kasteel over. De Ottomanen verbouwden het kasteel tot een gevangenis, waarvan de cellen in de kelder tot 1950 gebruikt werden als gevangenis. In WOII was het een Brits legerhoofdkwartier en nu is het een museum.

Verder wandelden we langs moskeeën en kerken, de centrale markt, de kunstpromenade, het stadhuis ed. en mooie en leleijke straatjes. Vóór ons vertrek aten we nog een ijsje en deden we nog een beetje boodschappen.

Ons nieuwe appartement, slechts voor één nacht ditmaal, lag in een buitenwijk van Limassol. We hadden er om 17u met de eigenares afgesproken. 's Avonds was het nog eens tijd om uit te gaan eten... en daarbij maakten we een prima keuze qua restaurant! Het was helemaal niet traditioneel Cypriotisch, maar biedt (volgens recensies) de moderne meditterane keuken met creatieve ideeën en verse, locale en duurzame ingrediënten... lekker, zeg!