Dag 4: Lezhe, Buna Delta en moeras, Shkodër

... en voor ons goedkope verblijf kregen we dan ook nog eens een groot ontbijt! Naast wat groentjes, witte kaas, toast en gebakken eitjes kregen we een heel bord petulla met pruimen- en vijgengelei... lekker, die petulla! het is gefrituurd deeg dat erg lekker is met die gelei erbij... wel wat zwaar als ontbijt, maar ja...

Na drie kwartier rijden, kwamen we in Lezhe / Lezha aan, onze eerste bestemming van deze vierde dag in Albanië. Het was er enorm druk waardoor het even duurde vooraleer we een parkeerplaats vonden.

Vooral de Albanezen zelf vinden dat je, als je in Albanië bent, in Lezhe geweest moet zijn... en wel omwille van volksheld Skanderbeg. 

Op 2 maart 1444 werd Skanderbeg in de kathedraal van Lezhë door de Albanese vorsten uitgeroepen tot hun leider in de strijd tegen de Ottomaanse overheersers. Hij verenigde de Albanese prinsen in Lezhë in de strijd tegen de Turken. Voor deze gebeurtenis werd een standbeeld opgericht. We gingen er heen, maar veel was er niet aan te zien.

Na Skanderbegs dood in 1468 werd hij er begraven in de Sint-Niklaaskathedraal. In 1478 veroverden de Turken al plunderend de stad en vernietigden ze het graf van Skanderbeg. In 1501 heroverden de Venetianen de stad, en in 1506 werd de stad definitief Turks gebied, wat het nog zo'n 400 jaar zou blijven. Aan het eind van de 16e eeuw was de meerderheid van Lezhë moslim,

Van aan dat standbeeld wandelden we naar de ruïnes van de St. Niklaaskerk. Hier bovenop staat het huidige mausoleum van Skanderbeg. Hierboven, op een heuvel, prijkt het Lezhë kasteel. Dit bezochten we niet, maar staat wel mee op de foto.

Dan gingen we op zoek naar een patisserie voor een koffietje en iets lekkers... en stapten we weer de auto in. Onderweg zag Ine een slangetje over de weg glibberen... ze hoopte dat het daar bij bleef... want we gingen wandelen... in de Buna-delta, een moerassig gebied. Het is al lang droog in Albanië dus de wandelwegen lagen er goed droog bij. We wandelden tussen bomen, struiken en wat grasvelden en kwamen uiteindelijk uit op het strand van de Adriatische Zee... dus niet in de delta, maar er net naast... een afslagje gemist... maar dat maakt niet uit! Op het strand zagen we wel nog de delta, met aan de andere kant Montenegro. Onderweg zagen we wat vogels en insecten... en gelukkig geen slangen ;-)

Na onze wandeling reden we een stukje terug en gingen we naar het Kasteel van Rozafa in Shkodra / Shkodër. De ruïnes van het erg grote fort konden we al van ver zien liggen.

Gelegen op een 130 meter hoge rots torent het boven de vlakke omgeving uit. Door zijn ligging aan het meer van Shkodër, omgeven door de rivieren Bunë en Drin en vlak bij een van Albaniës belangrijkste steden, was het kasteel al in de oudheid strategisch belangrijk. De Illyriërs woonden er tot ze werden verslagen door de Romeinen in 168 voor Chr. Het fort heeft daarna nog veel belegeringen meegemaakt, onder andere door de Serviërs, de republiek Venetiëen (natuurlijk ook) de Ottomanen en . 

Na de verovering door de Ottomanen, in 1479, lieten die alle huizen in het fort afbreken en maakten er een militair fort van. Tot 1913, dus 450 jaar lang, woonden er Ottomaanse soldaten en officieren in militaire barakken en tenten. In 1912 werd de regio aangevallen, en uiteindelijk overgenomen, door Montenegro.

De versterkingen waarvan de resten nu nog te zien zijn, dateren voornamelijk uit de Venetiaanse periode. In eerste instantie stond er een kerk in het fort. Die werd door de Ottomanen omgevormd tot een moskee waarbij de klokkentoren een minaret werd.

Om het fort te bereiken, parkeerden we halverwege de heuvel en wandelden we de steile helling, zolas iedereen moest, verder op. De weg naar boven dateert nog van tijdens het gebruik van het fort/kasteel en bestaat uit erg ongelijke keien die erg glad geworden zijn door het vele gebruik er van... zelfs het profiel van onze wandelschoenen en -sandalen was er niet tegen bestand. Eens in het "kasteel" konden we zien hoe groot het moet geweest zijn! Buiten het grote gerestaureerde wapenarsenaal van drie verdiepingen uit deVenetiaanse tijd, zijn er geen andere gebouwen in het fort herbouwd. Het museum in het wapenarsenaal hoefden we niet te zien, dus dit maakte dat we, voor ons doen in forten, alles toch al vrij snel gezien hadden... al hadden we ook iets gedronken op het terras van het museumgebouw... poehhffff, het was al de warmste dag tot dan toe... lichaamstemperatuur werd benaderd...

We bezochten het centrum van Shkodër, vanwege het al "late" middaguur, maar kort. We passeerden er de moskee en de kathedraal en liepen wat in het oude stadscentrum met de mooie oude, gerestaureerde, gevels uit vervlogen tijden en doordrongen met de verschillende invloeden die de stad doorgemaakt heeft. We deden er ook nog boodschappen. De komende drie nachten zouden we immers niet in een hotel of guesthouse verblijven en zelf voor ons avondeten en ontbijt zorgen. De eerste nacht van die drie sliepen we in 446 Tiny House Zues. 

We hadden dit kleine huisje voornamelijk uitgekozen vanwege zijn locatie aan het Meer van Shkodër. Ine maakte meteen gebruik van de wasmachine om terug wat schone T-shirts en een short voor Johan te hebben. Op zich hadden we genoeg bij, maar gezien de hitte (en de nog hetere dagen die zouden volgen), en het willen hebben van wat extra reservekleding hadden we bij het zoeken naar accomodatie een wasmachine wel als vereiste ingesteld.

Het 'tiny house' had verder, naast slaapplek voor vier, buiten een zwembadje, een loungehoek en een op-hout-verwarmde-hot-pot. Als we wilden, zouden we dus nog wat kunnen badderen... maar het zou twee uur duren vooraleer het water warm was... en het was buiten zó warm dat we het zelfs niet zagen zitten om nog langer in de hitte te zitten, laat staan in een warm badje te gaan... zelfs de vogels die we dachten te gaan spotten aan het meer bleven die avond weg. We bleven fijn binnen, met de airco op... wat wel grappig was, was dat in de huisregels van het huisje stond dat je alleen het warm badje in mocht gaan met kinderen aanwezig... we móchten dus ook niet in het badje! we hadden namelijk geen kinderen bij om aanwezig te zijn... hahahaha, die slechte vertalingen naar het Engels kunnen grappig zijn...