Dag 6 op het Ierse eiland

Donderdag 19 september was onze zesde dag van onze verkenning van het noorden van Ierland. We waren vrij vroeg wakker waardoor we de zon zagen opkomen boven zee vanuit ons bed... op de salon- en eettafel in onze "peul" in Glenarm.

Tegen dat we aankwamen in Glenariff Forest Park, een half uur na ons vertrek uit Glenarm, was het gaan miezeren. Het was eerder frisjes, waardoor we ons redelijk warm aankleedden... maar dat was absoluut niet nodig: het bleef zwaarbewolkt en af en toe miezerde het, maar het werd best benauwd om te wandelen.

Het Glenariff Forest Park is 1185 hectare groot en ligt in een "glen", hetgeen een vallei is in het Iers (en Schots). We wandelden de "Waterfall trail". Deze wandellus zou maar drie kilometer lang zijn, en, logisch in een vallei, daalde eerst sterk... en steeg toen sterk. Het was ook een erg mooie wandeling waarbij we eerst de Ess Na Larach Waterfall en nadien de Ess Na Crub Waterfall tegen kwamen onderweg. Die eerste waterval is zo'n 10,6 m hoog en zit "gewrongen" tussen uitgesleten gesteente. Die tweede is veel breder en ietsje lager dan die eerste.

Onderweg naar Cushendun trokken de wolken weg en kwam de zon weer tevoorschijn. In dit kustdorpje met nog geen 140 inwoners, maar met veel vakantiehuisjes, wandelden we eerst over het strand.

Vervolgens liepen we, over een brug vlak bij de monding van rivier Dun in zee, richting de grotten. Ook hier kwam de filmploeg van Game of Thrones langs. HIER kan je de scène zien. Het gaat over de scène waarin Melisandre, "the Red Woman", bevalt van een duivel of schaduw. We hadden wel pech, want net die, ondiepe, grot was niet toegankelijk wegens werken buiten de grot. We konden er wel vanop een klein afstandje inkijken.

In het centrum van het kleine Cushendun staan nog verschillende oude huisjes. Het leek wel, als je de auto's wegdacht, alsof je terug in de tijd ging. Spijtig dat het terrasje van de lunchbar vol zat en we binnen moesten lunchen.

We reden verder langs een "scenic route" over de typisch Britse (en Ierse) weggetjes: het wegdek is nét te smal om twee auto's vlot te kunnen laten kruisen waardoor je regelmatig in het gras en tegen de struiken langs de weg moet rijden... En neen, zulke smalle weggetjes remmen niet af... Het leek alsof het slechts een enkeling, en Ine, afremde...

In Ballycastle reden we naar de ruige landtong Torr Head. Gelukkig waren we er niet in de drukste periode van het jaar: de laatste kilometer naar de kleine en volle parkeerplaats was éénrichtingsverkeer en je kon niet echt zien of je een tegenligger kreeg of niet...

Op de rots staat een oude uitkijkpost van in het einde van de 19e eeuw. Hier werden voorbijvarende schepen geobserveerd... Mooie uitzichten hadden de medewerkers hier! De Ierse zeekust is er ruig en heeft verschillende baaien. Omdat het prachtig weer was, konden we tot aan de Mull of Kintyre, de zuidelijkste punt van Schotland kijken. Hier liggen Noord-Ierland en Schotland maar 24 kilometer van elkaar. Zowel in het heen- als wegrijden van de parkeerplaats bij Torr Head hadden wij geluk dat er geen tegenliggers kwamen. 

We veranderden van "scenic route" en reden naar Murlough Bay. Halverwege naar de kustlijn stopten we al om er te gaan kijken hoe het er daar uitzag... en toen stond daar ineens, ook naar ons te kijken, een jong vosje. Het wist niet goed waar het heen wou en liep wat heen en weer om dan uiteindelijk in de struiken te verdwijnen... wat een mooi, schattig dier! We stapten na deze ontmoeting alweer snel in de auto om verder naar het strand te rijden. Er was niet zo veel te zien vanaf dat punt.

Beneden aan de kustlijn wandelden we een eindje. Vlak voor de kust en het kleine strandje liggen, net zoals over de hele Antrimkustlijn, gigantische en minder gigantische basalten, zand- en kalkstenen rotsen in allerlei vormen in en uit het zeewater. Er liggen ook verschillende eilanden die zichtbaar zijn vanaf hier. Baai Murlough Bay was, opnieuw, erg mooi en ook erg divers van ruige tot idyllische stukjes. Dit vonden de makers van Game of Thrones blijkbaar ook. Dit werd namelijk de locatie "Slaver's Bay" (Slavenbaai) uit de boeken van George R.R. Martin. De Dothraki-slaven werden van hieruit vervoerd. Het koningshuis van de Dothraki hadden zelf nog geen enkele zee bereisd totdat hun koningin, na het afschaffen van de slavernij, Daenerys Targaryen de strijd aan gaat en de macht over Westeros wil grijpen.

Nadat we Murlough Bay verlaten hadden, reden we nog een stukje verder naar de grote klif Fair Head. In feite liggen deze baai en klif gewoon langs elkaar. Via de weg was het 7 km rijden. We parkeerden op het erf van een boer die zijn erf ter beschikking stelde als parkeerterrein voor bezoekers van de klif. Deze bezoekers moesten sowieso wandelen totdat ze op de klif stonden. Er waren verschillende wandelingen uitgestippeld. 

Ook déze locatie, de klif, werd voor Game of Thrones gebruikt. Terwijl de naburige baai waar we net daarvoor waren geweest Dothrakiland was, in het oosten van continent Essos, werd Fair Head gebruikt als Dragonstone, een eiland van Westeros: De thuishaven van Huize Targaryen, de drakentemmers. In het verhaal liggen deze koninkrijken zelfs op een ander continent... maar alles is natuurlijk fantasie in Game of Thrones.

Wij kozen de wandeling "Casán an loch walk". Deze zou 3,5 km zijn. Onderweg bleek al snel dat de bewegwijzering niet echt denderend was en de paden niet overal even duidelijk waren, maar we maakten een mooie wandeling op de enorme klif! Op de klif is de ondergrond divers: er lagen kale rotsen in alle formaten en vormen, waren vooral enorme oppervlaktes gras en er lagen twee meren... en het weer was nog steeds heerlijk waardoor we gewoon in T-shirt konden wandelen.

Toen we bij de parkeerplaats terug kwamen en wegreden, voelden we meteen dat er iets 'raar' was... De linker voorband bleek plat! We wisten dat we geen reservewiel en krik hadden. Zelf de band verwisselen, zat er dus niet in. We belden daarom de 24/7 pechverhelpingsdienst van de autoverhuurmaatschappij. En gaven onze locatie door. Anders dan op Noord-Cyprus, waren die daadkrachtig en werd meteen een bandencentrale uit de buurt ingeschakeld. 

Het duurde toch nog twee uur vooraleer Glens Tyre Services uit Cushendun ons had gevonden. De man zei dat hij, afkomstig uit het dorp waar we eerder die ochtend waren (18 km afstand), nog nooit bij Fair Head was geweest. Enfin, onze linker voorband was aan de binnenkant op twee plaatsen gescheurd... En aangezien die op die plek was, moest de band vervangen worden. En omdat Fiat 500 speciale velgen heeft, moesten we al onze bagage uitladen omdat dit speciale sleuteltje in de kofferbak stak. Gelukkig was dit op het einde van onze dag gebeurd en hadden we hierdoor geen stopplekken moeten overslaan. We reden, nadat die nieuwe band onder die Fiat zat, met één gloednieuwe en één ferm afgesleten voorband, naar Ballycastle Town Centre Apartment. Dit was een klein, comfortabel, oud, gerenoveerd huisje in (nog steeds) het dorpje Ballycastle. 

Op Johan zijn planning stond dat we bij aankomst in Ballycastle "yellowman" zouden gaan kopen en proeven. Deze toffee-achtige-honingraat is echt iets voor zoetekauwen, lees je overal. Maar aangezien we pas om 18u in Ballycastle waren, heeft zoetekauw Ine geen yellowman geproefd... ach ja...