Autoroutes 4 & 5

Voor woensdag 13 maart '24 was er voor de Cotswolds droog maar erg bewolkt weer voorspeld en zo'n 13 à 14 °C. Toch gingen we niet wandelen: na de regendag van de dag voordien zouden de wandelpaden er zeker niet beter op geworden zijn, dus dat zou weer één en al modder, slijk en water zijn... mogelijk nog erger dan 's maandags... en daar hadden we geen zin in. We kozen daarom twee autoroutes uit onze Rough Guides Staycations, Cotswolds uit. Eerst gingen we route 5 en dan 4 doen, allé, hetgeen ons ervan interesseerde en in de volgorde die voor ons het logischste was vanuit (en naar) onze Bluebell Cabin.

We startten onze autoroute in Stanton, op een kwartiertje rijden. We parkeerden net buiten het schattige dorpje. We wandelden er wat rond en bezochten de "Church of St. Michael & All Angels". Dit is een kerkje maar werd bij de laatste restoratie ook een herdenkingsmonument voor de gesneuvelden van Wereldoorlog I. De oorspronkelijke kerk werd er in 1608 al gezet en in 1839 al eens voorzien van zijn kalkstenen uiterlijk.

De volgende plek waar we stopten was ook zo'n klein dorpje. Het was het naburige Stanway.

Vervolgens reden we naar Sudeley Castle. We parkeerden in de buurt van een toegangsgebouw en wandelden te voet verder. Sudeley Castle bleek niet zonder toegang te betalen te bezoeken... en niet te zien te zijn. Door de nu kale struiken konden we wel zien dat het best een groot kasteel was. We 'vonden' ook een tweede toegangsgebouw, die eerder een poort was. Het feit dat je zélfs moest betalen voor de toegang tot de tuin en de speeltuin maakte dat we zelfs niet eens binnen wílden gaan! De speeltuin was een gewone, oké, eentje in het thema kasteel, maar niet een hele bijzondere: daar vraag je geen inkomgeld voor! 

We vinden sowieso toegangsprijzen in Engeland, dat merkten we ookal tijdens andere reizen, erg hoog voor erfgoed. Aangezien we al vaak zulke kastelen, burchten, kerken en andere gebouwen, ook binnenin, bezocht hebben, en we eigenlijk al tevreden zijn met een grondige blik aan de buitenkant en in zijn omgeving, vinden we het die hoge toegangsprijzen meestal niet waard.

Vervolgens reden we naar Cheltenham. Onderweg er naar toe was het, aan beide kanten op de rijweg, érg druk. Ín het centrum werd ons vermoeden bevestigd: er was iets te doen! Het was de tweede dag van het vier- dagen-durende Cheltenham Festival. Die tweede dag was het "Style Wednesday". Aan de kostuums en mantelpakken die de meesten droegen, was dit duidelijk te zien. 

Het jaarlijkse festival gaat niet in het centrum door, maar 2 km daarbuiten, op de Cheltenham Racecourse. Het is een steeplechase-evenement voor renpaarden. Het is blijkbaar een van de meest prestigieuze evenementen op de springkalender. Er zijn 24 races in die vier dagen... en neen, dit zegt ons niks... en aan alles was het duidelijk dat het uitverkocht was... bovendien waren we niet gekleed voor de gebeurtenis (hahahaha).

We lunchten in Cheltenham en maakten er een korte stadswandeling. We vonden Cheltenham een tegenvallende stad. Alle gebouwen waren "strak en stijf", veelal gelijkend op elkaar en van vrij recente architectuur, er hing een kille sfeer, ondanks de festiviteiten... We lazen achteraf ook dat de stad een imago van voornaamheid en weelde heeft... inderdaad... daar houden wij niet zo van ;oP

Na Cheltenham sloten we aan in route 4 van de reisgids. Hiervoor reden we naar Crickley Hill Country Park in Birdlip. Dit is een beschermd landpark aan de westelijke rand van de Cotswolds. De heuvels waarop het park ligt, biedt prachtige uitzichten en er komen verschillende wilde bloemen, planten en dieren voor. Op een bord stond aangegeven dat hondeneigenaars uit moesten kijken en de honden zeker moesten aanlijnen omdat er verschillende adders waargenomen waren in het lentezonnetje... gelukkig was het flink bewolkt toen we er waren! ;-/

Er zijn enkele wandelroutes uitgestippeld in het Country Park. Wij wandelden het langste pad waar we een uurtje over deden. De route slingerde langs afwisselende landschappen, bossen en langs verschillende mooie panorama's. Ook passeerden we een plek waar, in de IJzertijd, een dorp lag. 

De wandelpaden lagen er op de meeste plaatsen nog redelijk bij.

Na onze wandeling bezochten we de kerk van Elkstone. Aan de buitenzijde ziet deze er uit zoals vele kerken in de Cotswold. Toch is deze bijzonder en wordt ze als van grote waarde gezien : Aan deze 12e eeuwse kalkstenen kerk is, anders dan bij andere Cotswoldse kerken, de toegang van Romaanse architectuur en zijn verschillende waterspuwers aangebracht onder de daken. Wat er ook bijzonder was, was dat er een fazanthaantje aan de kerk rondliep. Die hebben we véél gezien in de Cotswolds, maar telkens wat verder weg, op de velden.

Verder vonden we de autoroute niet meer echt de moeite om verder af te werken.

Als laatste stopten we nog bij de Broadway-toren... die heet zo omdat ze ... in Broadway, een dorpje, staat. 

De vreemdvormige toren bevindt zich op het op een na hoogste punt van de Cotswolds-heuvelrug op 312 meter boven zeeniveau.

De toren moest bij de voltooiing in 1799 een nepkasteel voorstellen. De toren werd ofwel opgericht in opdracht van een graaf ter ere van een overwinning of in opdracht van zijn vrouwe. Ze wou op die heuvel een merkteken laten plaatsen om te zien of ze het vanuit haar huis in Worchester kon zien. Pas toen bleek dat dit het geval was, werd de opdracht tot bouwen gegeven.

We maakten een wandelingetje bij de Broadway-toren. Onderweg dronken en aten we iets lekkers.