Op vrijdag 30 juni werden we wakker in ons comfortabel vakantiehuisje van The Chestnuts Holiday Cottages in Burgh-le-Marsh, Lincolnshire. De weervoorspellingen voor de dag waren meteen zichtbaar: zwaar bewolkt, kans op regen en steeds een briesje... en het zal zo'n 20° geweest zijn, op z'n warmst... maar dat was i-de-aal weer voor onze plannen: wandelen en oorlogsgeschiedenis opsnuiven.
We vonden op de website van The Chestnuts Holiday Cottages een filmpje van het huisje waarin wij verbleven, 'Holly Cottage':
In het kleine dorpje Old Bolingbroke, op 19 km van onze cottage, startte onze wandeling. Uit ons andere wandelboekje uit dezelfde reeks dan dat van Peak District, Lincolnshire and the Wolds (Pathfinder Guides), kozen we wandeling 18. De wandeling kreeg de naam "Old Bolingbroke and East Keal". Ze was een kleine 10 km lang met een hoogteverschil van 120 meter... wat veel was voor de uiterst vlakke regio.
Met de bouw van het kasteel van (Old) Bolingbroke werd in 1220 gestart. Het was een gebouw met vijf torens met daarrond een gracht. Het getseente waaruit het werd opgetrokken was erg poreus, té poreus voor het Engelse weer, maar werd in die regio gevonden en er daardoor vaak gebruikt.
Het kasteel kwam in bezit, door huwelijk, van het 'huis Lancaster'. Hendrik van Gent werd er in 1367 geboren. Hij zou in 1399 Hendrik IV, koning van Engeland worden.
Tegen de 15e en 16e eeuw was het kasteel in verval geraakt, hoewel er tijdens de Tudorperiode reparaties werden uitgevoerd. In 1636 bleek uit een onderzoek van de structuur dat alle torens niet langer meer te herstellen waren. Toch werd het tijdens de eerste Engelse Burgeroorlog nog even gebruikt. In 1652 werd het kasteel 'ontmanteld' zodat het niet meer gebruikt zou kunnen worden. De laatste restanten stortten vervolgens in 1815 in. Op dit moment is, na het opgraven in de jaren '60 en '70 van vorige eeuw, nog deels de structuur van het kasteel te zien (foto 1).
Vervolgens kregen we een van de weinige hellingen uit de hele regio, Keal Hill, op onze route en wandelden we door East Keal. Ook Keal Carr Nature Reserve lag op onze route.
De publieke voetpaden waarover we gestuurd werden, liepen opnieuw dwars door velden, weien en weilanden. Met hetgeen we tijdens onze wandeling tegenkwamen, konden we vast een goede maaltijd bereiden (als alles oogstklaar zou zijn) (foto's 2 & 3) ;oD
We zijn sowieso geïnteresseerd in de Wereldoorlogen. Toen we een aantal jaren geleden, in een museum in Londen, meer vernamen over hoe die oorlogen in Groot Brittanië beleefd werden, waren we verrast dat we daar zo weinig over weten. Nu we, in Lincolnshire, in de regio waren vanwaar alle bommenwerpers en dergelijke vertrokken (en de meesten terugkeerden) vonden we dat we natuurlijk dat stukje geschiedenis moesten meepikken.
We gingen daarom naar het "Lincolnshire Aviation Heritage Centre". Ter ere van de gesneuvelden werd een vliegveldje uit WOII ingericht als "museum".
De controletoren is helemaal ingericht zoals die in WOII in gebruik was door de Royal Air Force (RAF). Andere overgebleven gebouwen, hallen en hangaars bevatten tentoonstellingen, gebruiksvoorwerpen, luchtmachts-oorlogsmateriaal, voertuigen, vliegtuigonderdelen én gerenoveerde bommenwerpers: heel interessant!
Vooral Ine heeft er ontdekt dat ze nog maar weinig wist over de luchtmacht van de wereldoorlogen. Ze wist van de bommenwerpers af die over vijandig gebied vlogen en bommen 'dropte'... maar dat een latere generatie van bommenwerpers ook extra plekken met schietende militairen had, was totaal nieuw voor haar! De meeste herdenkingsplekken van de wereldoorlogen op het Europese vasteland gaan natuurlijk ook over hoe de landmacht gestreden heeft. Bij Normandië gaat het dan over de marine, maar die luchtmacht is wat onderbelicht in 'onze' musea, precies.
In 'Lincolnshire Aviation Heritage Centre hebben ze een (terug-)werkende 'DH Mosquito HJ711' en een 'Lancaster NX611'.
Die Mosquito is zo'n bommenwerper, een jachtbommenwerper om precies te zijn, zoals Ine ze enkel kende: In WOII zat er een piloot en een navigator in het vliegtuig en er werden bommen losgelaten boven, door Duitsland, bezet gebied. Deze vliegt niet meer, maar werd wel zodanig gerenoveerd dat hij, bij speciale gelegenheden, over de startbaan taxiet.
Nadat we nog even naar onze cottage gingen om ons op te frissen, reden we weer naar Skegness... naar dat reggaefestival waarover we de dag voordien reclame zagen.
We aten bij het festival een zeer goede Jamaicaanse maaltijd. Qua artiesten was het een povere line-up. Het waren die vrijdagavond allemaal coverbands. Verveeld hebben we ons wel zeker niet die paar uurtjes dat we op het festival waren: het barstte er van de marginale figuren om onze ogen uit te kijken en onder ons beiden uitgebreid over te roddelen en lachen... hahahaha
Omdat het op een gegeven moment duidelijk werd dat het echt zou blijven regenen, reden we al vrij vroeg op de avond weer terug naar Burgh-le-Marsh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten