Dag 1 Portugal 2022

Zaterdag 5 maart 2022 reden we om 3u richting Zaventem. We vlogen immers om 6u van Zaventem naar Lissabon, Portugal. Om 7u45, plaatselijke tijd (- 1 uur) landden we op Portugese bodem. We pikten een Seat Ibiza op en startten onze vakantie.

Het was zwaar bewolkt en toen we onze eerste bestemming, Mafra, bereikten, was het beginnen druppelen. In Mafra startten we met een terrasje (onder een parasol/paraplu) met koffie en gebak. Ondertussen viel er een kort buitje. Het was zo'n 12°C.

Nadat koning João V in het begin van de 18e eeuw na drie jaar huwelijk nog steeds kinderloos was, aanriep hij de "hemelse krachten" om hulp. Hij beloofde, in ruil, de franciscanen zijn hulp met de bouw van een klooster. Al snel volgde de geboorte van een dochter. In 1711 werd het decreet getekend tot het bouwen van het klooster. In 1717, toen João ook al een zoon had, startte de bouw. Het klooster werd een kloostercomplex met een kerk, klooster en een paleis voor de koning (foto &). Het is erg groot. Het zou nog groter zijn dan het Escorial in Madrid... en João/Johan V kreeg in totaal tien kinderen, 6 met zijn vrouw en 4 buitenechtelijke bij 4 verschillende vrouwen...

Het gebouw is inderdaad belachelijk groot. In 2006 waren we in het Escorial. Dat leek ons eigenlijk veel groter...? Enfin, doordat we in het Escorial waren, kunnen we ons voorstellen wat voor belachelijke protserigheid en tierlantijnen er in het paleis te zien zijn. Dat maakte dat we enkel de, gratis toegankelijke, kerk binnengingen... die verrassend genoeg erg sober is. 

Na Mafra reden we naar het kuststadje Ericeira... op de "neus van Portugal". In het kuststadje was, wat we op voorhand wisten, niks te zien, maar de Atlantische Oceaan heeft er grote golven en de lage kliffen zijn mooi. Dit maakt de kustlijn mooi... en een paradijs voor surfers. Dat was ook duidelijk te zien: verschillende groepjes waren zich aan het opwarmen om te (leren) surfen (foto 2).

Na Ericeira reden we terug het binnenland in. We reden langs en door groene heuvels met wijngaarden... terug naar de kust... maar eerst deden we boodschappen.
We deden boodschappen voor de dagen nadien. Bij het "huisje" dat we de avond voor vertrek nog geboekt hadden, kregen we ontbijt, maar voor ons avondeten gingen we zelf zorgen... die Zuid-Europeanen eten zo laat... en aangezien het laagseizoen is, en er nog COVID-maatregelen (weliswaar versoepeld) zijn, lijkt ons zélf koken het best en gemakkelijkst.

Het tweede kuststadje dat we bezochten, was Peniche. Daar reden we naar het fort van Peniche. Het fort dateert van 1557, maar is verschillende keren aangepast en gerenoveerd. Het fort werd gebouwd voor de verdediging tegen de Engelsen, Fransen en Barbarijse piraten. Na 1815, na de ondertekening van de Conventies van Genève, werd het rustiger en werd het fort een tijd verwaarloosd. De "Voortrekkers", de oud-kolonisten van Zuid-Afrika die onafhankelijke boerenstaten wilden stichten, verbleven dan weer van 1899-1902 in het fort tijdens hun Grote trek. Vanaf WOI tot 1974 was het een gevangenis en nadien verbleven er nog even Portugese families die terugkeerden uit de Portugese kolonies. Ondertussen is het een museum geworden... maar is het gesloten.

Tot aan de Middeleeuwen was Peniche overigens een eiland. Doordat de wind van richting veranderde en de stroming van de oceaan dat ook deed, werd het een schiereiland.

We wandelden van de ene kan van het fort naar het andere... wat maakte dat Johan eigenlijk veel te veel wandelde met zijn nog niet genezen middenvoetbeentje... maar ja...

Nadien reden we naar het dorpje Olho Marinho, waar we onze intrek voor drie nachten in Óbidos wood villas namen... dik in orde!