2 watching tours

Op 1 oktober 2019 werden we wakker in Tofino, een schiereilandje op Vancouver Island aan de zijde van de Grote Oceaan... We hadden zelfs op enkele meters van die oceaan geslapen. De camping waar we verbleven, Bella Pacifica, ligt op een kleine 4 km van Tofino centrum... net te ver om te wandelen, vond Ine... dus reden we met de mobilhome/camper tot daar. We moesten bij "Ocean Outfitters", aan  de Main Street (Hoofdstraat) maar, aan de achterkant, ook aan de haven van het kleine stadscentrum. We hadden voor die ochtend bij hen een "bear watching tour" per 'zodiac' geboekt. We bespraken nog samen of het voor Johan, gezien zijn rugpijn, wel verstandig was om met zo'n zodiac en niet in een gewoon bootje de tour te maken... Johan hield echter voet bij stuk: hij wilde met de zodiac... dus deden we het thermische survivalpak aan dat we kregen en gingen met zeven anderen en de kapitein de zodiac op.

Voor deze tours varen de organisaties niet richting "open oceaan", maar varen ze richting de vele eilandjes die voor de kust van Tofino liggen... waar het water op dat moment héél rustig was. Het was ook erg mooi weer die ochtend!
Die "bear watching tours" worden steeds bij laagwater gehouden. De stranden, met dikke keien en rotsblokken, liggen dan tijdelijk 'bloot'. De garnalen, krabben en andere beestjes die op en tussen die keien zitten, komen zo bloot te liggen en vormen een waar visbanket voor de beren die op de eilandjes leven. Die beren zijn allemaal "zwarte beren"... en deze zijn allemaal ook echt zwart van kleur en wat kleiner dan hun soortgenoten op het Canadese vasteland. De beren kunnen van het ene naar het andere eiland in de buurt zwemmen, maar van Vancouver Island tot het vasteland is te ver voor hen, waardoor hun soort zo zwart en iets kleiner blijft.

We hadden nog niet veel geluk gehad met het 'spotten' van beren in Canada. Die ochtend, voor ons vertrek, stond onze "berenteller" op één... 's middags stond die op vijf! We zagen die ochtend vier mannetjes op verschillende eilanden. De afstand tot de beren was tot op minimum 200 à 300 meter afstand, om hen niet te storen. We weten echter zeker dat het mannetjes waren omdat er geen jongen bij de beren waren (en omdat de kapitein ons dat zei, natuurlijk)... wat echt heel bijzonder was, was dat ze echt allemaal een héél ander "gezichtje" hadden... al kregen we dat niet vaak te zien omdat ze steeds naar de keien keken, ze omduwde, verlegde op zoek naar diertjes. Het karakter van de dieren verschilde ook van elkaar: er waren er die heel rustig en heel zorgvuldig te werk gingen en er waren er die veel ongeduldiger waren en maar wat "in het rond" stenen omdraaiden... Bijzonder!

Nadat we middaggegeten hadden in het centrum van Tofino gingen we terug naar "Ocean Outfitters". We hadden er voor 's middags een "whale watching tour"/walvis-tour per zodiac geboekt. Johan had die ochtend, op de rustige zee tussen de eilanden geen last gehad van zijn rug, dus veranderden we ook deze boeking niet. Ook de "open" Grote Oceaan - er ligt helemaal niks tussen het westen van Vancouver Island en Japan - was en bleef erg rustig die middag.

Met de zodiac gingen we eerst langs enkele eilandjes waar het vol zeeleeuwen zat. In de buurt zagen we ook enkele zeeotters op hun rug liggen, schaaldiertjes kapot te slaan.
Net toen we een eerste walvis, aan de hand van verschillende spuitpluimen (uitademingen, foto 3), zagen, zagen we ook, in de verte en helemaal onverwacht aangezien het hoogtij was, een zwarte beer op een strand... berenteller: zes!

We zagen in totaal vier grijze walvissen: eerst zagen we (gedeeltes van) "Blackjack", een oud mannetje dat al vele jaren gespot wordt in de baai waar hij was, en twee jongelingen. Ze waren wat aan het dollen waardoor we enkele keren veel van het gigantische lijf konden zien (foto 4). We zagen ook onze allereerste walvisstaart "in het echt"... neen, dat omhoog springen, doen walvissen zelden... en eigenlijk zelfs enkel als ze last hebben van pokken en dergelijke op hun lijf. Alweer meer naar Tofino toe kwamen we "Big Mama" nog tegen, ook een oude vaste bezoeker van die wateren... en aangezien het een wijfje is groter nog als de vorige drie.

Grijze walvissen zijn 13 tot 15 meter en hebben een gewicht van 14 tot 35 ton. Ze worden tussen de 50 en 60 jaar oud.
De grijze walvis werd door walvisjagers ook wel "duivelsvis" genoemd omdat hij zich, in tegenstelling tot andere walvissoorten, niet zonder gevecht liet vangen.

De grijze walvis trekt van Canada tot Mexico, wat een totale reis van 15.000 tot 22.000 kilometer lang is. Dat is daarmee de langste jaarlijkse trek van alle zoogdieren.

We waren dus weer grote gelukzakken!