" ...een radicale, eigen interpretatie van John Steinbecks beroemde verhaal The grapes of wrath.
De roman werd bekroond met de Amerikaanse National Book Award en de Pulitzer Prize en werd uitdrukkelijk vermeld toen Steinbeck in 1962 de Nobelprijs voor de literatuur ontving. In 1940 werd het boek verfilmd door John Ford en het is tot op de dag van vandaag een bestseller.
De familie Joad is net als duizenden andere gezinnen in de jaren dertig van de vorige eeuw - als gevolg van de Grote Depressie - gedwogen te vertrekken naar het westen. Het decor voor deze epische queeste is de legendarische Route 66. Maar het beloofde land Californië bereiken is één ding; er een nieuw leven opbouwen is nog iets anders. Uiteindelijk is het verhaal van de Joads er één van valse hoop, zo blijkt: de opofferingen onderweg zijn te groot, de beloning aan het einde van de reis is te karig.
Een lofzang op het uithoudingsvermogen en de waardigheid van de menselijke geest, zelfs in onbarmhartige omstandigheden..."
...maar we kregen maar een stuk van één uur en bleven achter met een gevoel dat we een "gedeelte" misten, dat het stuk "niet af" was... We waren dus teleurgesteld over het stuk, al was hetgeen we zagen wél erg goed. Het constante rookgordijn dat het podium vulde (en op een gegeven moment ook de hele schouwburg) creëerde een geweldig passende (gezien de ten tijde van het verhaal heersende 'Dust Bowl'-droogte in de VS) sfeer!
De familie Joad is net als duizenden andere gezinnen in de jaren dertig van de vorige eeuw - als gevolg van de Grote Depressie - gedwogen te vertrekken naar het westen. Het decor voor deze epische queeste is de legendarische Route 66. Maar het beloofde land Californië bereiken is één ding; er een nieuw leven opbouwen is nog iets anders. Uiteindelijk is het verhaal van de Joads er één van valse hoop, zo blijkt: de opofferingen onderweg zijn te groot, de beloning aan het einde van de reis is te karig.
Een lofzang op het uithoudingsvermogen en de waardigheid van de menselijke geest, zelfs in onbarmhartige omstandigheden..."
...maar we kregen maar een stuk van één uur en bleven achter met een gevoel dat we een "gedeelte" misten, dat het stuk "niet af" was... We waren dus teleurgesteld over het stuk, al was hetgeen we zagen wél erg goed. Het constante rookgordijn dat het podium vulde (en op een gegeven moment ook de hele schouwburg) creëerde een geweldig passende (gezien de ten tijde van het verhaal heersende 'Dust Bowl'-droogte in de VS) sfeer!
Ondertussen kregen we het volgende, veel verklarende, mailtje van CC Hasselt:
"Beste theaterbezoeker
Je kocht (een) ticket(s) voor de voorstelling Oogst van de wrok van Luk Perceval/NTGent. De voorstelling die je woensdag 31 januari 2018 zag, was door CCHA niet geboekt in deze vorm.
De oorspronkelijke voorstelling, die al langer internationaal tourde, werd de voorbije week volledig herwerkt en ingekort. Het gezelschap heeft ons helemaal niet op de hoogte gebracht van deze wijziging.
Wij betreuren dit ten zeerste, vooral omdat wij op deze manier ook jou niet correct hebben kunnen informeren.
Onze oprechte excuses.
Indien je dat wenst, kan je je ticket omruilen tegen een theaterbon. Dit kan je doen door een antwoord te sturen op deze mail."
Dit verklaart dus het gevoel dat we achteraf hadden en het feit dat de voorstelling slechts één uur duurde...
ook verklaart het hoe het komt dat we de scènes met de dorre bladeren (zie hiernaast), die NTGent als promo-materiaal gebruikt, niet te zien kregen...
We hebben dus gewoonweg pech gehad en niet het héle stuk te zien gekregen... tegen de gemaakte afspraken in, blijkbaar... en we zijn daarom dus ingegaan op het aanbod van CC Hasselt om theaterbonnen ter compensatie te krijgen...
Er volgt dus nog een extra avondje theater (of zoiets) in CC Hasselt, naast de ene voorstelling die we er nog gereserveerd hebben voor eind april.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten