de gruwelijke getuigenis van een moeder die haar zoon met een beperking wurgde (Artikel)
Gisteren, zaterdag 17 februari was de tv-premiere tijdens "Vranckx" op Canvas. De komende maanden is de documentaire van 52 minuten te zien in sommige zalen. In die documentaire tonen de makers, zo wordt de documentaire voorgesteld, "dat Mercy Killing niet alleen gaat over gruwelijke moorden. Het is ook het verhaal van fantastische Oegandezen die elke dag opnieuw vechten voor kinderen met een beperking. Die doorzetters zijn er ook en hun werk is heel belangrijk, want elk kind heeft het recht op een leven."
Toen wij in september 2015 door Oeganda reisden (blogberichten), bezochten we in de stad Jinga enkele NGO's (blogbericht). De Nederlandse stichting Bulungi was er één van. De organisatie biedt een thuis en gezondheidszorg aan kinderen met meervoudige beperkingen en heeft daarnaast nog enkele projecten, allemaal om kinderen met een beperking te ondersteunen.
Tijdens de rondleiding die we er kregen, hoorden we hetzelfde verhaal als ook in de documentaire verteld wordt: een kind met een beperking krijgen is in Oeganda een schande. De moeders worden met hun kind weggestuurd. Deze kinderen, maar ook kinderen die voortkomen uit een verkrachting (wat vaak voorkomt in het land), worden daarna vaak "aan hun lot overgelaten"... in realiteit is dit "verwaarlozen", "achterlaten", "weggooien".
Naast dat het een schande is (waardoor de echtgenoot vaak een andere vrouw neemt), is een kind met een beperking een erg grote last... doordat het kind meer verzorging vraagt en omdat het kind niet zelfstandiger wordt, kunnen de andere kinderen er niet voor zorgen en kan de moeder niet gaan werken. Hierdoor is er geen geld... en dus geen eten voor het hele gezin. Doordat kinderen met een beperking vaak gezondheidsproblemen hebben, kosten ze ook nog eens meer... enz. enz. De enige uitweg die dan uiteindelijk nog gezien wordt, is vaak dat het kind moet verdwijnen...
Als deze kinderen gevonden worden voor ze gestorven zijn, worden ze naar initiatieven als Stichting Bulungi of de organisatie uit de documentaire gebracht... deze organisaties ontvangen geen overheidssteun, maar moeten zien rond te komen van giften, meestal uit het Westen...Als de moeder (want de vader zal het kind niet als het zijne erkennen) betrapt wordt op haar daad, volgt een gevangenisstraf.
Je eigen kind achterlaten of doden... verschrikkelijk natuurlijk... zéker als je het vanuit onze Westerse "bril" bekijkt... maar in Oeganda (en de rest van Afrika) is dit de harde realiteit: er gelden andere sociale en culturele overtuigingen en gewoonten; er is geen goed toegankelijk en uitgebouwd netwerk waar ouders en kinderen met een beperking opgevangen en ondersteund worden... en het is er een dagelijkse strijd om te overleven...
De woongroep van Bulungi die we in Jinga bezochten, is ondertussen naar de hoofdstad Kampala verhuisd.
De documentaire was overigens niet erg goed, maar dat maakt niet uit... de boodschap komt wel over...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten