Ine had vrijdag 'gewoon' een werkdag tot 17.00 uur. Johan hoefde niet gaan te werken, maar werkte in huis: hij schuurde verder aan de boekenkast van zijn toekomstige "muziekkamer".
Zo goed als meteen nadat Ine thuis kwam, vertrokken we richting Antwerpen, waarvoor de "weekendtas" al klaar stond. Het was erg druk onderweg, waardoor we een half uur langer onderweg waren dan anders. Gelukkig was (gratis) parkeren geen enkel probleem en liepen we al snel naar het hotel, Theater Hotel, waar we één nachtje zouden slapen.
Nadat we snel onze weekendtas op de hotelkamer gingen zetten en we in een taverne in de buurt aten, gingen we naar de Arenbergschouwburg.Daar was eerste 'act' van de avond van het, in oorsprong Brusselse, meerdaagse (post-rock) festival Autumn Falls" al begonnen... maar we konden toch nog enkele nummers meepikken van "Balmorhea". Deze Akoestische, Amerikaanse post-rock-band zijn normaal gezien met z'n zessen. Vrijdag (en bij de rest van hun huidige tour) waren ze maar met tweeën, wat het allemaal nog bijzonderder, 'minimalistischer' en 'breekbaarder' maakte.
Even tussendoor: Johan vindt 'post-rock' ook goed, maar het is Ines lievelingsmuziek. Zij
was ook degene die voorstelde om naar deze avond te gaan.
De hoofdact was "Thurston Moore" (en band). De meeste aanwezigen waren voor hen/hem gekomen, Ine eigenlijk niet. Ine was niet helemaal overtuigd... maar is dat nú wel! Tjonge, jonge wat voor geluidjes drie van hen uit een gitaar konden halen (natuurlijk met de nodige 'apparaatjes', 'vervormers' e.a., wat eigen is aan post-rock) en dan ook nog 'ns sámen (ook met de drummer) speelden was eigenlijk indrukwekkend! Ze speelden niet zomaar muziek... Ze werkten serieus hard om 't beste uit henzelf te halen... en dat lukte dus!
... en ze waren opnieuw heel erg goed! Zij gaven ook het allerbeste van zichzelf... zelfs zo erg dat ze op het einde echt fysiek moesten bekomen!
Madensuyu eindigde om middernacht. We wachtten niet meer op het volgende, een DJ-set van Mauro. Daar hadden we niet zo'n zin in... Het zal overigens nog wel eventjes geduurd hebben alvorens hij zou starten. Hij kwam namelijk pas aangelopen toen wij naar buiten gingen.
Achteraf bekeken, was het dus helemaal niet laat geworden en hadden we nog gewoon naar huis kunnen rijden. Toch was het fijn dat we gisterochtend al in Antwerpen waren en we, na ons ontbijt, konden richten op 'onze' winkels in Antwerpen!
Na het wat in-en uitlopen van deze winkels, waar we niks echt 'interessants' zagen, zochten we naar "Fatkat Records". We hadden deze CD- en vinylzaak nog nooit bezocht, maar daar is sinds gisteren verandering in gekomen: we gaan 'r zeker nog langs gaan! Johan vond er redelijk wat reggae-vinyl en -CD's. Ine koos twee post-rock CD's uit.
Nadien kuierden we door de Antwerpse Hoogstraat en Kloosterstraat, waar we ook hier-en-daar onze nieuwsgierige en veeleisende blikken binnen wierpen ;o) Ine slaagde, opnieuw, bij "O'Zon"!
'Shooting Range' liet foto's en films zien die door officiële persfotografen en door soldaten zelf gemaakt werden... wat duidelijk ánders is:We vernamen er o.a. dat de pers zelfs in die tijd al selectief was in welke foto's aan het publiek getoond werden en welke niet: Er werden bijvoorbeeld oefengevechten en in-scène-gezette beelden gefotografeerd en enkel de lijken van de tegenstanders (de Duitsers dus) werden getoond...
Deze officiële fotografen maakten ook portretfoto's van de militairen. Deze werden vervolgens als postkaart naar familie gestuurd, werden gebruikt op hun bidprentje en in foto's van de familie mét hun overleden familielid (het portret werd toegevoegd aan een portret van de familie)... eigenlijk toch wel 'vreemd' en luguber...
De soldaten zelf fotografeerden het "dagelijkse leven" in de loopgraven... met leuke maar ook verschrikkelijke foto's.
De tentoonstelling was zeker de moeite, maar we misten eigenlijk informatie of hóe fotografie toen was, hoe het werkte, hoe het zwart-wit ingekleurd werd, hoe het begin van kleurenfotografie was ed. We misten dus het, voor ons essentiële, stukje fotografie in een museum óver fotografie! Hier-en-daar hebben we hierover wel e.e.a. opgepikt omdat we stukjes lazen in de boeken die er lagen ter inzage, maar op de informatiepanelen werd hier met geen woord over geschreven... Jammer... maar, zoals al geschreven, de tentoonstelling was, als tentoonstelling over de eerste wereldoorlog, de moeite...
Hieronder kan je kijken naar een interessant filmpje met uitleg én foto's over de tentoonstelling en over fotografie tijdens WO I:
Na het museumbezoek reden we terug naar huis, waar we rond vijf uur aankwamen... we vonden dit een ideaal uur en absoluut een voordeel van het blijven overnachten in Antwerpen.
Ine bleef gisteravond gewoon gezellig "thuis voor de buis", maar Johan ging opnieuw 'op stap'. Hij zag, voor de ???x, de Jamaicanen van "The Skatalites".
Ondertussen leeft er nog maar één bandlid van de oorspronkelijke bezetting. Vorige keren dat Johan hen zag, zorgde dit er wel eens voor dat de optredens niet meer de kwaliteit had van de oorspronkelijke, legendarische The Skatelites... maar gisteravond, in De Casino in Sint-Niklaas, gaven ze opnieuw een erg goed concert!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten