Afgelopen donderdagavond hadden we nog eens 'n "theateravond"... al was het geen echt "theater" met 'toneelspelers', een decor en een podium... maar dat had je op onderstaande foto (die we donderdag vlak voor het begin van de voorstelling maakten) al wel gezien...
We gingen namelijk naar "Perhaps all the Dragons..." van (de Vlamingen van) 'Berlin'. Zij gebruiken gefilmd materiaal, TV's, camera's ed. om hier voorstellingen mee te maken... op een manier dat het veel méér is dan TV-kijken in een cultuurcentrum. Van 'Berlin' zagen we ook al 'Tagfish' in 2010, waar we blijkbaar geen blogbericht over maakten.
 |
| Opstelling in CC Maasmechelen |
We gingen namelijk naar "Perhaps all the Dragons..." van (de Vlamingen van) 'Berlin'. Zij gebruiken gefilmd materiaal, TV's, camera's ed. om hier voorstellingen mee te maken... op een manier dat het veel méér is dan TV-kijken in een cultuurcentrum. Van 'Berlin' zagen we ook al 'Tagfish' in 2010, waar we blijkbaar geen blogbericht over maakten.
Bij deze 'voorstelling' namen we ieders achter een ander TV-scherm plaats... en keken en luisterden we naar het verhaal dat de persoon op het scherm vertelde. Na afloop van het eerste verhaal werd ons gewezen op een envelopje dat in een gleufje van de 'tafel' zat. Hier stonden de stoelnummers op van de volgende vier verhalenvertellers die we daarna gingen bekijken / beluisteren.
Er waren 30 stoelen, dus 30 verschillende schermen en verhalen. 29 verhalen waren waargebeurd.
De filmpjes duren steeds 12 minuten en spelen minstens één keer per filmpje in op andere verhalenvertellers. Zo roept een verteller op een gegeven moment iemand (en dit doet hij dus iedere keer). Iedere verteller stopt met vertellen en kijkt in de richting van de roepende jongen. Sommige zaken gebeuren enkel tussen een paar schermen, bv. het passeren van een koffiedame, het bekijken en beluisteren van een Ipad-filmpje. De verhalen zijn erg bijzonder en authentiek, maar net deze laatste 'dingetjes' maken de voorstelling speciaal... anders zou het énkel maar kijken naar vijf filmpjes zijn... en het is dus méér!
...maar toch hadden we er nog iets méér van verwacht.
Hierboven zie je één van de verhalenvertellers 'van' Johan, de matador (links) en eentje 'van' Ine, de hikikomori (rechts).
'Onze' 5 (x2) verhalenvertellers vertelden over :
- het aanbod van een arts om de volledig dove vrouw te opereren volgens een nieuwe techniek waardoor ze waarschijnlijk wél zou kunnen horen... maar waar ze niet op in gaat omdat ze gelukkig is zoals ze is;
- de berging van de Koersk;
- de wiskundige formule van schoonheid;
- het leven als Matador en hoe het is om een stier te bevechten;
- het leven als 'hikikomori'. 1% van de Japanners ontwikkelt een angst om anderen te ontmoeten! De vertelster, een 'hikikomori', heeft zich al zeven jaar op haar kamer opgesloten. De dag dat het begon, had ze een slechte spreekbeurt gegeven. Ondertussen neemt ze kleine stappen, vanuit haar kamer, door haar deur, in haar behandeling om terug te keren naar de maatschappij;
- het feit dat álles in zes stappen plaatsvindt, kregen we beiden te horen, maar door een andere verteller;
- het vinden van préhistorische rotstekeningen tijdens een 'kamp' en deze vervolgens te vernielen;
- het leren kennen van/werken met een man waarbij een mislukte hersenoperatie ervoor gezorgd had dat hij zich niets meer herinnerde en
- een Frans dorp dat (in 1951) een week lang hallucineerde door 'iets' (wat weet men nog steeds niet) dat in het meel van de bakker terecht zou zijn gekomen. Er zelfs stierven mensen en nog steeds ervaren die inwoners lichamelijke en psychische klachten als gevolg van die gebeurtenis. De verteller heeft zich behoed voor zelfmoord door steeds te schrijven en te blijven schrijven...
Wie de voorstelling niet kan gaan bekijken - ze zijn snel uitverkocht omdat er maar 30 mensen per keer kunnen deelnemen - maar toch benieuwd is, laat ons dit maar weten. We kregen na de voorstelling de toegangscode naar alle dertig filmpjes.
Van onderstaande uitspraak is de titel van de voorstelling afgeleid. Het citaat werd ook als 'iets-om-over-na-te-denken' gegeven aan het meisje/vrouw die zich al zeven jaar opsloot.
'Onze' 5 (x2) verhalenvertellers vertelden over :
- het aanbod van een arts om de volledig dove vrouw te opereren volgens een nieuwe techniek waardoor ze waarschijnlijk wél zou kunnen horen... maar waar ze niet op in gaat omdat ze gelukkig is zoals ze is;
- de berging van de Koersk;
- de wiskundige formule van schoonheid;
- het leven als Matador en hoe het is om een stier te bevechten;
- het leven als 'hikikomori'. 1% van de Japanners ontwikkelt een angst om anderen te ontmoeten! De vertelster, een 'hikikomori', heeft zich al zeven jaar op haar kamer opgesloten. De dag dat het begon, had ze een slechte spreekbeurt gegeven. Ondertussen neemt ze kleine stappen, vanuit haar kamer, door haar deur, in haar behandeling om terug te keren naar de maatschappij;
- het feit dat álles in zes stappen plaatsvindt, kregen we beiden te horen, maar door een andere verteller;
- het vinden van préhistorische rotstekeningen tijdens een 'kamp' en deze vervolgens te vernielen;
- het leren kennen van/werken met een man waarbij een mislukte hersenoperatie ervoor gezorgd had dat hij zich niets meer herinnerde en
- een Frans dorp dat (in 1951) een week lang hallucineerde door 'iets' (wat weet men nog steeds niet) dat in het meel van de bakker terecht zou zijn gekomen. Er zelfs stierven mensen en nog steeds ervaren die inwoners lichamelijke en psychische klachten als gevolg van die gebeurtenis. De verteller heeft zich behoed voor zelfmoord door steeds te schrijven en te blijven schrijven...
Wie de voorstelling niet kan gaan bekijken - ze zijn snel uitverkocht omdat er maar 30 mensen per keer kunnen deelnemen - maar toch benieuwd is, laat ons dit maar weten. We kregen na de voorstelling de toegangscode naar alle dertig filmpjes.
Van onderstaande uitspraak is de titel van de voorstelling afgeleid. Het citaat werd ook als 'iets-om-over-na-te-denken' gegeven aan het meisje/vrouw die zich al zeven jaar opsloot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten