Van Landmannalaugar naar Hrafntinnusker

Maandagochtend stonden we al vroeg op om op tijd door de bergen te trekken: Hoe later het werd, hoe meer kans op onweer we namelijk zouden hebben.
Na een ontbijtje van ontbijtgranen, yoghurt (waar Ine de dag voordien nog dacht dat het melk was... totdat ze deze in de koffie proefde ;o) ...) en een soort van soldatenkoeken vertrokken we op onze eerste wandeling van "laugavegur".

De tocht van die dag zou maar zo'n 10 (sommigen zeggen 11) km lang zijn... maar pittig en door heuvelachtig gebied. In totaal zouden we namelijk 500 meter stijgen... en dat merkten we van bij het begin!
Onze wandelstokken bleken meteen al héél handig te zijn! Met zo'n rugzak van 'n kilo of 15 à 16 op je rug heb je immers wel wat extra steun nodig om je op steile stukken 'omhoog te duwen'.

Het weer was erg wisselend: de ene keer was het frisjes tot koud en de andere keer was het warm tot té warm. 'Wisselend' is ook een woord dat we voor de omgeving kunnen gebruiken. De tocht begon tussen de kleurige ryholietbergen, liep over in wandelen op velden met gitzwarte obsidiaanstenen en over besneeuwde heuvels met rokende en sissende fumaroles...

Rond 13u15 kwamen we aan aan onze tweede hut: Hrafntinnusker. Dit is meteen ook de hoogst gelegen slaapplek van laugavegur. Het ligt net over een bergtop van 1030 meter hoogte.

Nadat we een bed, een 1 1/2-persoonsbed, gekozen hadden in een 12-persoonsslaapkamer genoten we nog wat van het zonnetje.
We maakten geen extra wandelingetje omdat Ine zichzelf niet wou forceren. Ze wou eerst even afwachten hoe haar lijf de stevige klimmetjes, koude én warmte van de voorbije dag 'verteerde'.
's Avonds en 's nachts werd het heel mistig. De mist bleef keurig tussen de bergtopjes in de omgeving hangen...