07 december 2023

Dag 4 : Siracusa

Het weer in het noordoosten van Sicilië was niet zo goed als in het zuidoosten. We besloten daarom om op 28 november '23 naar dat zuidoosten van Sicilië te gaan. We kozen het kuststadje Siracusa uit. Dit ligt op een kleine twee uur en 135 km rijden van Santa Teresa di Riva

Het oude stadsgedeelte van Siracusa ligt op het eilandje, Ortigia. We wandelden de route die uitgestippeld stond op het stadsplannetje dat we bij de toeristische dienst kregen. Zoals steeds gingen we, voor aan de stadswandeling te beginnen, een koffietje met gebak eten, om in tussentijd de route te bestuderen. Ortigia is een vrij klein eilandje, maar er zijn verschillende bouwstijlen van kerken, herenhuizen en andere gebouwen terug te vinden en er zijn vele smalle gezellige en ongezellige straatjes en pleintjes. Spijtig genoeg is er ook veel onderkomen in het stadje... maar dat is eigenlijk het geval in heel Sicilië. 


Nadien reden we naar de andere kant van Siracusa, naar de wijk Neapolis om het "Parco Archeologico della Neapolis" te bezoeken. Het eerste gedeelte van ons bezoek bracht ons bij de resten van een oude steengroeve. Dergelijke steengroeves werden gebruikt om het bouwmateriaal van de stad uit te halen. Tijdens een grote aardbeving stortte het "dak" van deze steengroeve in. De meeste stenen van het "dak" werden nog weggevoerde en gebruikt. Hierdoor ontstond er een grote open ruimte. Hier staan nu citrusbomen en werden parkjes aangelegd. De resterende stenen die er nog liggen, werden gebruikt om een wandelpad in aan te leggen en wordt het 'paradijs van de steengroeve' genoemd. In de wanden van de steengroeve zijn nog oude graven en allerlei ruimtes en grotten te zien. De grot waar ooit de touwenmakers werkten, grotta dei cordari, is bijvoorbeeld nog te zien. Maar heel bijzonder is het "orecchio di Dionisio", de oor van Dionysos (foto 2). Deze hoge grot maakt een draai en wordt zowel in de breedte als in de hoogte smaller. Dit maakt dat het geluid er versterkt wordt. 

Nadien kwamen we bij het "Teatro Greco" (foto 3) terecht. Op de bovenverdieping, die als rustplaats voor tijdens voorstellingen gebruikt werd, zagen we de "Grotta del Ninfeo", een fontein verbonden met de Griekse cultus van nimfen, de godheden van de natuur. Spijtig dat de beelden die er vroeger stonden, verhuisd zijn naar een museum. Het oorspronkelijke teatro Greco werd in de 5e eeuw voor Chr. gebouwd. In de 3e eeuw voor Chr. werd het opnieuw gebouwd en in de Romeinse tijd werd het gerenoveerd. Zoals steeds bij Griekse theaters is het tegen een berghelling gebouwd. Enkele weken per twee jaar is dit theater gesloten vanwege theater-, muziek- en dansvoorstellingen. 

Vervolgens passeerden we het gigantische altaar van Hiëro II. Het is bijna 200 op 23 meter groot. De tiran Hiëro II liet het bouwen als eerbetoon aan Zeus. Waarschijnlijk vonden op dit altaar offers plaats waarbij 100 runderen tegelijkertijd werden geofferd aan de godheid. 

Het laatste dat we in het park te zien kregen was een "Teatro Romano", een Romeins theater. We zochten toch even het verschil op: de Romeinse theaters zijn gebaseerd op het oudere Griekse model en vertonen dus veel overeenkomsten. Beide theaters hebben een min of meer halfronde tribune waarvoor een podium staat. Er zijn echter een aantal opvallende verschillen. De Romeinen bouwden echter een kunstmatige constructie, bestaande uit bogen en gewelven waarop de tribunes steunden en gebruikten geen heuvelhellingen. De Romeinen bouwden alle gebouwen en tribunes aan elkaar vast, zodat een afgesloten geheel ontstond. Een ander verschil is nog dat de teatro greco voor Dionysos gebouwd werden en de teatro romano enkel voor vermaak dienden. De artiesten van een Grieks theater genoten aanzien, terwijl die van een Romeins amfitheater waren slaven en genoten geen aanzien. 

Alvorens "naar huis" te rijden vanuit Siracusa reden we naar de Etna. We wilden haar zien uitbarsten. En dat gaat het gemakkelijkste als het donker is. We wisten waar de uitbarsting van de vulkaan goed te zien was, maar we wisten daarvoor niet de beste plaatsjes om die te fotograferen. Ook was de Etna niet continu aan het uitbarsten waardoor we in het donker die plekjes ook niet vonden. Eigenlijk waren we al op de terugweg naar de snelweg toen we opeens een oranje gloed zagen: de Etna was aan het uitbarsten! We stopten op een veilig plekje langs de weg om te kijken. We stonden eigenlijk al veel te ver van de Etna af om mooie foto's te maken, maar wilden de herinnering toch vastleggen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten