Etna (3/10)

We hadden de weersvoorspellingen goed bestudeerd om zeker een heldere, zonnige dag uit te kiezen om naar de Etna te gaan… niet voor de temperatuur maar voor het zicht/uitzicht... en met op maandag 27/11/'23 te gaan, hadden goed gekozen!

Al heel vroeg op de ochtend vertrokken we. We reden de kortste route vanuit ons appartement in Santa Teresa di Riva richting Rifugio Sapienza (Nicolosi). Deze locatie met een hotel/herberg en andere toeristische zaken ligt op een hoogte van zo’n 1900 meter op Etna Zuid. Van daaruit ligt een kabelbaan naar 2500 meter hoogte. Via enkele dorpjes en nadien haarspeldbochten kregen we de top die aan het uitbarsten was steeds beter in het oog. De rest van de Etna was, via die route, verstopt achter door de herfst gekleurde bomen. We stopten bij een kruising waar we een erg mooi zicht hadden op de uitbarsting (foto 1). Op het moment dat we wilden verderrijden, ging de Etna zelfs even rondjes uitblazen (foto 2).

Wat we bij het gaan parkeren niet gezien hadden, was dat de weg naar "Sapienza", zoals we die locatie verder noemen, op dat punt afgesloten werd... Het zal er te gevaarlijk rijden zijn waarschijnlijk met de assen en spatten van Etna aan die kant van de vulkaan. Echte lavastromen braakte Etna op dat moment niet uit.

We reden daarom terug en namen een andere route naar Sapienza. Dit betekende dat we later aan de kabelbaan zouden zijn dan we eigenlijk gewild hadden, maar ja.

Via die andere route naar Sapienza kregen we de zijde met de uitbarsting niet meer te zien. Vanuit deze route kregen we veel lavabrokken en -velden te zien en reden we de besneeuwde kant van de Etna op. In plaats van om half 9 kwamen we, door de routewijziging, om half 10 in Sapienza aan.

 Op de foto's, met de fel blauwe hemel, is het niet te zien, maar de temperatuur was flink gezakt: waar we foto's maakten was het nog 8°C. In Sapienza was het nog maar 4°C en stond een flinke wind. Zelfs Johan deed een extra fleece aan alvorens onze tocht te starten. Ine droeg al twee truitjes, een longsleeves, een onderhempje en een thermische legging, maar deed nog een extra trui en handschoenen aan.

We hadden al gezien dat de kabelbaan niet in werking was. Toch gingen we informeren. In plaats van de kabelbaan reden 4x4-bussen naar het eindstation van de kabelbaan! Eigenlijk vonden we dat zelfs beter!

We namen meteen de eerste bus die vertrok naar boven. Onderweg zagen we nog enkele plekken waar we, later op de dag, heen wilden wandelen. Maar op dat moment stond ons doel vast: zo dicht mogelijk bij de uitbarsting geraken.

In de reisgidsen stond dat je, vanaf het eindstation van de kabelbaan, niet zonder gids verder mocht. Dit stond echter in Sapienza en daarboven nergens aangegeven. Sterker nog er stond een wandelroute aangegeven en men was deze wandelweg sneeuwvrij aan het maken... dus startten we aan onze tocht, verschillende anderen achterna (foto 3).

Al snel werd duidelijk dat het wandelpad volledig ondergesneeuwd was. Op plaatsen moest je door een dik pak verse sneeuw. Op andere plekken op het pad moest je over ongelijke, omgewoelde, bevroren stroken sneeuw. We wandelden zo enkele heuvels op en weer naar beneden, dan weer met ijzige tegenwind, dan met zijwind. We hielden ons aan het wandelpad door tussen de hoge metalen paaltjes te blijven.

Ondertussen hoorden we de Etna verschillende keren grommelen en daarbij kwamen steeds donkergrijze rook vrij. Lava en -spetters zagen we vanop het wandelpad niet, al wisten we dat die er, steeds bij zo'n grijze wolk, wel ergens uitgebraakt werden.

Onderweg zagen we enkele oude kraters van de Etna, de kust en verschillende besneeuwde toppen. We stapten maar door "omdat we toch al zo ver geraakt waren"... maar het werd steeds zwaarder, kouder, steiler en ook gladder. De wind bevroor omgewoelde sneeuw meteen. Dit maakte dat het steeds gladder werd. Johan slaagde er in om toch (bijna) steeds diep genoeg door het ijs te zakken om grip te krijgen en overeind te blijven. Bij Ine ging dat zo gemakkelijk niet. Gelukkig dat er geen afgronden waren, want Ine gleed op een gegeven moment uit, rolde, draaide en gleed aan een snelvaart tientallen meters de gladde berg af... dat was even serieus schrikken! Nadien stapte ze toch nog verder maar dan steeds door haar voet 'vast te zetten' door die in de sneeuw/ijs te stampen: heel vermoeiend en erg traag. Johan was al een tijdje een volgende heuvel over toen die Ine liet weten dat het ijziger en ijziger werd. Ine wierp nog even een blik over de heuvel en draaide toen ook om.

Het zal niet zo héél koud geweest zijn tijdens onze wandeling, maar de wind bepaalde vooral de gevoelstemperatuur... dan waren we héél tevreden met onze warme uitrustingen!

De terugtocht was al even zwaar als de heentocht. Er begonnen ook wolken van onderaan de Etna omhoog te drijven.

Uiteindelijk waren we vier uur onderweg geweest en hadden we zo'n acht kilometer gewandeld. Doordat er wolken hingen, wandelden we de andere wandelpaden en uitkijkpunten niet meer. Dat zal voor een volgende keer zijn.

Na een tussendoortje reden we de Etna weer naar beneden. Tegen dat we op de snelweg waren, was het alweer donker. We kwamen in een file terecht, waardoor we een uur extra onderweg waren naar ons appartementje.