Otranto - Porto Badisco

Maandag 25 juni '18: de échte eerste dag van onze trektocht.

Iets voor tien stapten we met onze dagrugzak - onze bagage wordt immers vervoerd naar het volgende hotel- ons hotel in Otranto uit. Via het plezierhaventje van Otranto verlieten we het kuststadje en al snel volgden we karrensporenpaadjes langs de zee af.

Op de routebeschrijving die we van snp.nl kregen, staat gedetailleerd en vrij duidelijk hoe we moesten lopen. Het feit dat er ook steeds een torentje of zo vernoemd wordt om ons op te richten, maakt het handig om ons naar te richten.

Op een gegeven moment was er geen pad meer, maar omdat we wisten welke richting we uitmesten, was dat niet erg. We zochten zelf een weg over en tussen de zoutwit-verkleurde lava (foto 1), waaruit de kustlijn bestond.

Het was al vroeg warm, maar het lichte zeebriesje maakte veel goed... en een korte broek was misschien aangenamer geweest qua temperatuur, maar in de routebeschrijving van SNP.nl werd aangeraden om een lange broek te dragen vanwege de doornstruiken langs de smalle wandelpaadjes... dus deden we braafjes die lange broek aan!

Tijdens het eerste gedeelte van onze tocht kwamen we best nog wel veel Italianen tegen die zich vermaakten langs de zee op de stenen "stranden".

We maakten een zijsprongetje van de route naar een bauxiet-meertje (foto 2). De vele verschillende kleuren en de blauw-witte lucht maakte het er erg mooi! Het omweggetje was zeker de moeite!

Ondertussen hadden we ook een vuurtoren in het vizier gekregen (foto 3). Dat was ons volgende richtpunt. Deze vuurtoren staat op het meest oostelijke puntje van Italië. Van daar af ligt Albanië slechts op 80 km. Om deze reden werd deze streek door de oude Grieken bezet, maar was het eeuwen later ook een belangrijke streek om handel te drijven met het oosten. Otranto en Lecce zijn beide steden die op die manier ontstaan zijn... en in hun hoogdagen van handel met het oosten er véél geld aan verdienden.

De weg naar de vuurtoren verliep moeizaam: een erg smal zigzaggend paadje vol met grote stenen en stekende begroeiing links en rechts van dat smalle paadje (hoera voor de lange broek! zelfs dóór die broek voelden we de doornen, maar doordat het speciaal trekkersmateriaal is, blijven de doornen niet steken). Op twee van die grote stenen picknickten we ook. Van schaduw was nergens sprake... we pakten dus weer heel wat zon (jammer van die lange broek want onze benen bleven hierdoor dus nog fluowit).

Nadat we de vuurtoren passeerden, werden de paden, die we dan weer volgden, veel zanderiger. Ze bleven wel smal en de distels e.a. stekers waren er nog steeds.

Na verschillende drink- en rustpauzes kwamen we weer op karrenspoorwegen terecht waardoor we weer langs elkaar konden lopen.

Een kleine vijf uren na we vertrokken in Otranto kwamen we aan in ons hotel voor de nacht van maandag 25 op dinsdag 26 juni, Masseria Panareo... weer zo'n chique bedoening. Dit hotel ligt in Porto Badisco, maar een heel stuk buiten het centrum. Tijdens onze tocht van 26-6-'18 passeren we door het, naar het schijnt erg mooi, dorpje.

De rest van de middag hebben we geluierd op het terras van de hotelbar en op het terras van onze kamer. De wolken werden steeds dikker en uiteindelijk verdween de zon er achter. Volgens de weersvoorspellingen die ze hier volgen, zullen er de komende dagen buien vallen. We hopen dat dit vooral voor en na onze wandeltocht zal zijn, maar ja... 't Hoort er bij...

Omdat het hotel zo afgelegen ligt, hadden we er halfpension.