20. Erta Ale

Het was de bedoeling dat we deze dag, 19-10-'17 jl., om half 11 zouden vertrekken richting de vulkaan Erta Ale. Doordat er voor dit gedeelte van de excursie nog anderen, dan wij zestienen, aansloten, moesten we op hen wachten... en zij zaten vast achter een gekantelde vrachtwagen (We zagen zelf ook verschillende serieuze, gelukkig niet meteen nadat ze gebeurden, verkeersongevallen. De Ethiopiërs rijden als gekken!)... Het was al iets over twaalf toen we uiteindelijk het guesthouse konden verlaten. 

Tijdens de autorit dutten we serieus wat: Iedereen had slecht geslapen, zelfs wij met ons drietjes in onze afzonderlijke kamer. In de beide andere slaapkamers lagen serieuze snurkers!... en de muren waren, net als de matrassen, dun.

Hoe verder we reden, hoe bewolkter het er uit begon te zien. Op een gegeven moment regende het zelfs even! Wat wel positief was hieraan was dat de temperatuur op zich meeviel, namelijk 34°C.

Na kilometers asfaltweg door de woestijn doken er steeds vaker gitzwarte lavavelden op. We naderden duidelijk het gebied waar de meeste vulkanen van de Danakildepressie lagen! De gids vertelde ons dat er in totaal 34 vulkanen liggen in de Danakil. Vele zijn stil of slapend, maar onder andere de Erta Ale is (super-)actief. In januari 2017 barstte ze de laatste keer uit. Dit was na een periode dat de caldera zich steeds hogerop gevuld had met magma en het lavameer zelfs een tijdje "overliep".

Nadat we de asfaltweg verlaten hadden, moesten we kilometers lang door de woestijn rijden. Ongelooflijk wat de combinatie zand en 4x4 jeeps met het testosteronwaarden van de chauffeurs deed... Tsss, net kinderen!

Toen er terug weer meer lava tussen het zand opdook, reden we ook langs verschillende moestuinen/plantages! Ook passeerden we een enorm grote kudde runderen. De Afar die hier wonen, hebben zich ongelooflijk goed aangepast aan de barre natuuromstandigheden! Ze wonen in erbarmelijke hutjes van opgestapelde lavastenen/-brokken en rieten daken, maar komen van voedsel blijkbaar niets te kort! (Water halen ze uit waterpompen en er stroomde ook een riviertje op een wel heel verrassende plek!).

Nadat we iets meer dan 30 km over lavabrokken gehobbeld hadden en geschud werden, wees onze chauffeur ons de Erta Ale aan. Díe zouden we dus gaan beklimmen! Heel bijzonder en bizar want we zagen zelfs een rookpluim! 

Uiteindelijk kwamen we aan in het "basecamp". Van hieruit zouden we ons avontuur naar de top en het lavameer van de Erta Ale starten... maar eerst moesten we nog eten...

Terwijl we wachtten op het eten, kwamen de drie dromedarissen aangelopen die ons voorop zouden lopen. Zij zouden onze matrassen en ons water mee naar de top van de vulkaan nemen.
De avond voordien hadden we moeten beslissen of we een dromedaris meewilden om ons te dragen in het geval de wandeltocht te zwaar zou blijken. Ine had het even overwogen, maar besloot om het erop te wagen dat ze de tocht naar boven kon wandelen... bovendien zou ze het helemaal niet durven om op zo'n beest te gaan zitten!

Toen de zon onder was gegaan, wees onze chauffeur ons opnieuw naar de Erta Ale: Vanop heel die afstand was nu zelfs al de rozige/oranje gloed van het lavameer te zien! Dát was vreemd!

Tegen 20u waren we allemaal klaar om te vertrekken. We moesten zo'n 12 km wandelen, in de pikkedonker, dus met "hoofdlampjes" op, alvorens we de top van de vulkaan bereikt hadden. Er werd ons gezegd dat we daar zo'n drie uur over zouden wandelen. Onderweg zouden we vier keer stoppen. De eerste stop zouden we na één uur houden.
Al van in het begin vond Ine dat er snel gestapt werd, maar ze kon volgen. Door de hitte (het zal nog zo'n 30° geweest zijn) was het wel serieus zweten geblazen! Na een tijdje lopen in los zand werd de ondergrond steeds meer lava. De lava was wel vrij goed begaanbaar omdat het allemaal gladde-/touwlava was.
Na het eerste uur lopen, gaf Ine aan de gids aan dat het wel snel ging (en dat ze gehoord had van de andere 40-plussers, uitgezonderd Johan, dat ze dit ook vonden). Dit zorgde ervoor dat er langzamer gestart werd... maar al snel ging het weer erg snel... Vooraan liepen ook allemaal twintigers...
Vanaf dan ging het ook steeds steiler omhoog, iets waar Ine het sowieso altijd moeilijk mee heeft bij het wandelen... en dus moest Ine zich helemaal tot één-na-laatste laten afzakken om op haar eigen, veel tragere, tempo omhoog te wandelen. Johan en twee Ethiopiërs vergezelden Ine. (De laatste was de Chinees.)

Onderweg leek de rozige/oranje gloed maar niet dichterbij te komen...
...en dan uiteindelijk kwamen we aan de top van de Erta Ale aan!

Maar toen waren we er nog niet! We moesten dan weer een stukje naar beneden. Het lavaveld waar we dan nog over moesten was nog "kraakvers". Het voelde en klonk alsof we over toast liepen! Op enkele plaatsen voelde je nog warmte van de onderliggende lava afkomen en op andere plaatsen hingen gassen die je op je adem namen....

...en zo kwamen we aan waar we heel die tocht voor gemaakt hadden... We werden door onze gids langs elkaar gezet op veilige afstand van de kraterrand... en toen... en toen, toen we over de kraterrand keken, zagen we het meest fantastische wat we ooit in ons leven gezien hadden! Hoe bizar was dat! De kolkende, spetsende en verschuivende magma zag er echt onwerkelijk uit!

Eigenlijk lukt het niet om op foto vast te leggen wat we er zagen. Ine maakte ook wat filmpjes maar moet nog even uitzoeken hoe ze die verwerkt krijgt (met deze camera gaat dat niet zo simpel als met de vorige). Dit filmpje werd door een van de aanwezige Finnen gemaakt. We weten wel niet of het toegankelijk is voor iedereen. Dit filmpje werd recent op Youtube gezet en laat een stuk van het lavameer zien. Of het recent gefilmd is, weten we niet.

Op een gegeven moment werden we door de gids verder op het kraakverse lavaveld meegenomen. Van op het punt waar we halt hielden, zagen we nog drie rozige/oranje gloeden van lavameren! Wetenschappers hebben ontdekt dat deze drie lavameren ondergronds in contact staan met het grote van de Erta Ale. Als het ene lavameer actiever wordt, neemt de activiteit in de andere drie af. De gids vertelde dat het lavameer van de Erta Ale op dit moment erg actief was. Wat de vulkaan in de toekomst gaat doen is onmogelijk te voorspelen. Het kan zelfs zijn dat het grote lavameer "verhard" en de andere, recent gevormde, blijven bestaan of andersom.

Nadat we nogmaals op de rand van de caldera waren gaan kijken, was het tijd om terug naar de top van de vulkaan te gaan. Ine haar bovenbenen stribbelden nog steeds tegen, maar gelukkig was het maar een kleine, steile klim.

Terwijl wij ons aan het vergapen waren aan het lavameer, waren er "slaapkamers" gemaakt in het kamp op de top van de Erta Ale: in "ruimtes" van zo'n drie lavabrokken hoog waren onze matrassen gelegd. 

Even dacht Ine nog dat ze niet zou kunnen slapen van de oranje/rozige gloed afkomstig van het lavameer, maar dat was maar even...