Rond 1u waren we dus in de nacht van 19 op 20 oktober '17 op de top van de Erta Ale gaan slapen. Of er daar die nacht íemand gesnurkt heeft, weet waarschijnlijk niemand... Diegenen die wij spraken, waren in ieder geval als een blok in slaap gevallen...
Om 4u, na drie uur slaap - en op onze 21e dag in Ethiopië -, werden we alweer gewekt. We hadden voor het slapengaan in groep afgesproken dat we om 4u nogmaals naar de caldera zouden gaan en dan aan onze afdaling van de vulkaan zouden beginnen.
Het nogmaals in de caldera en naar het lavameer kijken, bleef even onwezenlijk als de uren voordien... a-dem-be-ne-mend!
De magma leek iets rustiger en de warmte uit de caldera iets warmer te zijn, maar nog steeds was het een kolkende massa...
Het beeld van Frodo die dé Ring in het lavameer van Doemberg in Mordor wil gooien en Sméagol/Gollem die nog net naar die vinger/ring dook, kwam toch even in gedachten op... ;oD
Op een gegeven moment riep de gids diegenen die verder weg als ons stonden terug. De wind was aan het draaien. Aan het hoesten te horen, pakte de lucht diegenen achter ons op de adem. We moesten snel van de caldera vandaan gaan omdat de giftige (dodelijke) gassen uit de caldera onze richting uit begonnen komen... Het was dus nog even spannend op het laatste!
De Erta Ale liet ons dus zélf weten dat we er lang genoeg waren geweest!
Toen we aan de afdaling van de vulkaan startte, was het nog steeds donker en moesten we de 'hoofdlampjes' gebruiken om te kijken waar we liepen. Het hoogste topje van de vulkan is 613m hoog. Dit moesten we dus nog volledig dalen, en nog wat extra omdat basecamp onder de zeespiegel, net als de rest van de Danakildepressie, lag.Opnieuw lag het wandeltempo weer erg hoog. Voor Ine was dit ditmaal niet erg want bergaf en (vals-)platte stukken tegen een stevig tempo stappen kan ze goed!
Tijdens een eerste rustpauze, die iedereen nog gezamenlijk nam, kwam de zon op. De Erta Ale deed zijn naam weer alle eer aan! Het betekent immers "rokende berg" (zie links).
Nadat het licht geworden was en de "setting" niet meer zo akelig en onvoorspelbaar was, liep Johan in zijn tempo verder de vulkaan af. Hij kon de eerste groep, ondertussen uitgedund tot zo'n achttal, goed volgen. Ine kon ook nog lang een goed tempo aanhouden, maar liep vrij lang tussen de eerste en tweede groep in. Toen het duidelijk werd dat er toch nog enkele kilometers gestapt moesten worden en het echt al flink begon op te warmen, besloot Ine een rust- en drinkpauze te nemen waardoor ze door de meesten voorbijgelopen werd.
Uiteindelijk kwam Ine op maar 25 minuten van Johan aan aan het basecamp in Askoma. Daar is ze best trots op! Toen de allerlaatsten aangekomen waren, werd met het ontbijt gestart... en dat smaakte enorm goed!
Al snel na het ontbijt waren we weer op weg, langs dezelfde lava- en zandwegen waarlangs we de dag voordien gekomen waren.
We zijn meestal niet te vinden voor "een duik in een meer" maar omdat we die ochtend nog niet gewassen waren (er waren geen sanitaire voorzieningen op de vulkaan... lo-gisch, maar ook niet in het basecamp) en nog lang zonder douche zouden zitten, wilden we toch een uitzondering maken...
Johan dreef voor de derde keer op een zoutmeer (de eerste keer was in de Dode Zee in Jordanië en de tweede keer op Sal, Cabo Verde). Ine had weinig zin in het "plakkende" zout op haar lijf. Het
water van het Afrerameer was de eerste meters, van op de plek waar wij gestopt waren, erg warm. Dit kwam omdat er een natuurlijke warme bron met zuiver (niet-gezouten) water in uitmondde. In deze (erg) warme bron gingen we allebei in. Nadien hadden we tenminste toch het gevoel alsof we ons gewassen hadden, al waren we enkel maar afgespoeld...Het meer ligt overigens op 100m onder de zeespiegel.
Tijdens het middageten, waarbij opnieuw rijst of pasta geserveerd werd voor ons, toeristen, was het ondertussen al een gewoonte geworden dat er, steeds op aanzet van Johan, injera besteld werd. Ine ging ditmaal voor de pasta. Ze had een beetje genoeg van al die injera.
Na de lunch vertrokken we al snel weer verder, enfin, "terug". We waren immers de Danakildepressie uit aan het rijden en reden terug richting Mek'ele, vanwaar we dinsdagochtend, drie dagen voordien, vertrokken waren.
Nadat we aangekomen waren aan het kantoor van de organisatie die deze Danakilexpeditie had georganiseerd, hadden we nog iets meer dan een uur de tijd alvorens we naar de luchthaven gebracht zouden worden. Avondeten hoefden we niet echt, maar een "juice-mix" zagen we wel zitten... nu het nog kon... onze reis kortte nu immers wel erg af. Op goed geluk liepen we een richting uit... en jawel, we konden een "juice-mix" drinken/oplepelen!... zelfs eentje met mango (en avocado), dat sap hadden we nog niet gehad!
Onze vlucht van Mek'ele naar Addis Ababa was vertraagd doordat de vlucht vanuit Addis te laat was... géén fijn moment: we waren zóóó moe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten