Eén ding was zeker: we konden uitgerust aan onze Danakil-vierdaagse starten! We hadden er heel veel zin in! Dit om wat we er te zien zouden gaan krijgen, maar ook omdat we hunkerden om wat in de natuur te doen. Op dat moment hadden we 't even gehad met cultuur.
We werden afgehaald aan ons hotel en aan het kantoor van de organisator van de vierdaagse - de Danakildepressie móet je georganiseerd bezoeken - namen we plaats in een 4x4 jeep waarin ook David van (in de buurt van) Manchester zat.
Al snel stopten we even voor een kopje koffie en na nog wat meer bergpassen, waarbij het ons toch al opviel dat de natuur steeds droger en droger werd, stopten we om te lunchen. Onze groep bleek uit zestien mensen te bestaan: Een Brit, een Chinees, een Japanse, twee Fransen, twee Finnen, twee Israëli, drie Slovenen en vier Belgen.
Na het eten (rijst met groenten: toeristeneten dus) gebeurde er weinig. We moesten wachten op onze gids die enkele politie-agenten halen was (die móesten mee omwille van mogelijke problemen in het grensgebied Ethiopië-Eritrea) en tot het heetste van de dag over was... Het was ook wel écht beduidend warmer dan in de rest van Ethiopië waar we voordien waren.
Rond drie uur vertrokken we dan écht richting de Danakil-woestijn. Het landschap werd nu niet alleen droger en droger, maar werd ook vlakker en vlakker. De jeep gaf als buitentemperatuur 42°C aan. Onderweg kwamen we enkele kleine karavanen dromedarissen tegen. Zij waren onderweg naar Mek'ele naar de zoutmarkt om het zout dat de dromedarissen en een aantal ezels op hun rug droegen te verkopen.
Op een gegeven moment staken verschillende karavanen de weg over: honderden dromedarissen, ezels en hier en daar een paard staken, allemaal achter elkaar lopend, de asfalt weg over. Bij iedere groep liepen enkele mensen mee. Deze mensen waren Afar, een nomadisch volk dat voornamelijk in de Danakil woont en zich voornamelijk bezighoudt met de handel in zout.
De karavanen die we zagen, kwamen terug van Mek'ele en waren weer op weg naar de zoutmijnen... erg indrukwekkend, zóveel dieren...
In een dorpje stopten we even. Al het kookmateriaal, matrassen en ander materiaal werden uit en van het dak van de jeeps gehaald: Dit zou onze overnachtingsplek worden. David en wij kregen alvast ieders een bed toegewezen.
Terwijl de kookploeg alvast alles klaar ging maken voor het avondeten, reden wij verder de woestijn in. Hoe verder we reden hoe witter de ondergrond werd. In eerste instantie was het een zanderige ondergrond geweest, maar die veranderde in een zouten ondergrond.
We trokken onze "doucheslippers" aan en stapten de jeep uit. Op het zout waar we gestopt waren, stond water. De gids vertelde dat de warme wind die blies het water deed verdampen, waarna ook het zout zou drogen en klaar zou zijn om "gewonnen" te worden.
Overal waar we keken was het wit!
...maar daar heel in de verte bewoog de horizon...
Dit bleken opnieuw verschillende karavanen te zijn! Nadat we het zout goed bekeken en gefotografeerd hadden, werden we allemaal naar de karavanen "getrokken"... Opnieuw zagen we weer honderden dieren passeren. Deze dieren kwamen van de zoutmijn af. Zij waren onderweg naar Mek'ele. In totaal zouden ze acht dagen lopen eer ze de zoutmarkt bereikt zouden hebben...
De Afar waren ditmaal niet al te vriendelijk. Ze waren zelfs nogal agressief. Ze wilden geld voor de foto's die gemaakt werden enz. Ine raakte zo in een vervelende discussie... die plotsklaps eindigde toen er een politie-agent opdook... en natuuuuuuuurlijk hebben wij het veel beter dan deze mensen! maar dat wil helemaal niet zeggen dat we hen zomaar geld moeten geven! Naar Ethiopische maatstaven zijn de Afar zelfs vrij rijk: ze hebben grote kuddes dieren en verdienen goed hun brood met het zout...
Als avondeten kregen we spaghetti. De woestijn maakt dat niet alles bereid kan worden, maar er wordt ook gekozen voor maaltijden die toeristen sowieso lusten, verduidelijkte de gids. Niet iedere toerist eet de lokale maaltijden.
Vlak langs het dorp waar we overnachtten, was een legerkazerne. In die kazerne was er ook een café. Daar kon alcohol gedronken worden. In het dorp kon dit niet omdat hier moslims woonden. Johan en de Brit David hadden wel zin in een frisse pint en trokken naar het café. Ine besloot om zich al te installeren in onze openlucht slaapkamer en hield zich bezig met het kijken naar vallende sterren...
De hele nacht was het warm, maar de warme bries maakte het nog aangenaam om te slapen én daardoor waren er geen vliegen, muggen en andere vliegende insecten!
Ine ondervond dat naar toilet gaan best avontuurlijk was! Er waren geen sanitaire voorzieningen. We kregen een bepaalde richting aangewezen om "als toilet" te gebruiken. Toen Ine onderweg was en haar zaklampje aandeed, schrok ze zich rot omdat ze zich oog in oog met een ezel bevond! Toen ze zich een plekje gezocht had, was blijkbaar een zwerfhond dat vreemde bewegende lichtje ook achterna gelopen... en wilde deze vooral met Ine spelen i.p.v. Ine te laten doen wat ze daar wilde doen... Je maakt wat mee! ;oD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten