Dagje Port Antonio

Op 12 maart '25, Johans 52e verjaardag, startten we met een ontbijt op het terras van het restaurant van Jungle Retreat. Het was al vroeg ferm warm!

De taxi die we voor 10u gereserveerd hadden, was, natuuuurlijk, een kwartier te laat. Hij bracht ons naar het centrum van Port Antonio, op zo'n 7 km van ons hotel.

Port Antonio ligt in het groenste deel van Jamaica en het groen van planten en bomen combineert hier prachtig met de baaien, inhammen, strandjes en het prachtig turquoise water langs de kust. Maar ook het feit dat het tegen de groene uitlopers van de Blue Mountains ligt, maakt het, ook aan de westkant van het stadje, een prachtige bestemming. 

Port Antonio kende haar gloriedagen in de 19de eeuw, toen het een belangrijke plaats innam in de bananenindustrie. Het werd toen zelfs de bananenhoofdstad van de wereld genoemd. Vlak voor WO II kwam hier een einde aan.

Port Antonio was ook ooit de hotspot voor de 'rich and famous' die er vakantiehuizen hadden en met hun yachten aanmeerden. Tegenwoordig is het een slaperig stadje maar worden steeds meer hotels, vlak buiten de stad, gerenoveerd en heropend. 

We wilden onze verkenning van het stadje starten met een drankje. Liefst hadden we dat gedaan op een terrasje van een cafeetje, maar dat vonden we niet: gezellig ergens gaan zitten om iets te drinken, is dan ook een luxe activiteit, die maar weinig Jamaicanen als zinvol zien. We wandelden dan maar richting de zee, kochten een drankje bij een verkoopstalletje en zetten ons neer op een trapje. Van op ons plekje volgden we een hele conversatie die de eigenares had met haar klanten over haar vriend, de bedrieger, die ze nooit weer wou zien, en keken we naar diegenen die voorbij wandelden en reden. Waarschijnlijk maakten we hier veel meer mee dan op het terrasje waar we naar op zoek geweest waren... enne die Jamaicaanse mannen zijn zo goed als allemaal bedriegers: velen hebben, tijdens hun huwelijk, verschillende kinderen bij verschillende vrouwen. Bob Marley is wat dat betreft geen uitzondering!

In het centrum van Port Antonio startten we onze rondwandeling aan de 'klokkentoren', op vele plaatsen op Jamaica het middelpunt van het centrum. Rond het plein met de klokkentoren liggen verschillende historische gebouwen, bijvoorbeeld het gerechtsgebouw en de post. Ze zien er spijtig genoeg niet meer goed uit.

Onderweg naar schiereilandje Thitchfield paseerden we St. George's Village. Dit zijn een rij van een vijftal oude gebouwen van enkele etages hoog van renaissance- en art-decostijl waarvan de 'zijkanten' aparte, erg gedecoreerde gevels hebben. Van de ene naar de andere kant loopt een galerij met winkels. We gingen er niet binnen... we waren niet op Jamaica om te shoppen... maar wandelden het schiereiland op. Van aan de zeekant keken we de baai met het stadscentrum "East Harbour" (oostelijke haven) in. Op het puntje van het schiereiland Thitchfield liggen ergens, op het domein van een school, resten van Fort George. In ons reisgids van 2002 staat beschreven dat de resten onder het groen verscholen liggen. We gingen ervan uit dat, 23 jaar later, dit enkel maar verergerd zou zijn, en gingen daarom ook niet het schooldomein op.

Wat we heel bijzonder vonden, en bij ons on-denk-baar zou zijn, waren de eet- en snoepstalletjes die tegen de omheining van de school aan stonden gezet : zo zagen we ook verschillende kinderen hun lunch kopen... 

Op het schiereiland staan nog verschillende oude houten huizen uit de koloniale tijd... en natuurlijk staan er ook, hoe klein het schiereiland ook is, verschillende kerken van allerlei afsplitsingen van het christendom.

Eens weer van het schiereiland af zagen we de andere kant van St. George's Village. We gingen daar tegenover de straat in die ons bij de westelijke haven bracht "West Harbour". In de 19e en begin 20e eeuw meerden hier de bananenboten aan. Ondertussen werd het de "Errol Flynn Marina & Boat Yard".

Errol Flynn was een Australisch-Amerikaans acteur, rokkenjager en notoir feestvierder die zijn hart verloor aan Port Antonio. Hij kocht het eiland Navy Island dat voor de "West Harbour" ligt en had er een landhuis waar hij vele feesten gaf en er vele vakanties door bracht.

Bij de jachthaven, op een bankje in de schaduw gingen we een hele tijd zitten. Johan probeerde, tevergeefs, de roofvogels die op de thermiek gedragen werden... die cirkelden veel te snel en veel te hoog.

We wandelden de westelijke haven uit en stapten opnieuw door het centrum van Port Antonio. We wandelden weer naar east harbour en passeerden daar een 'craftmarket'. Hier liepen we eens door, wetende dat we er niets gingen kopen... maar iets drinken aan de bar deden we wel.

Ineens kreeg Ine in het oog dat de tip van haar rechter wandelschoen gelost was... dat was géén goed nieuws: Ine had maar één paar wandelschoenen bij en we moesten sowieso nog in de bergen gaan wandelen!

Verder rond de baai East Harbour lepen we langs veel kleurige, voornamelijk houten verkoopstalletjes en restaurantjes. De meeste waren gesloten, maar leverden toch nog mooie foto's op. We wandelden zelfs langs een soort doe-het-zelf-winkel waar ze superlijm verkochten! Als de lijm goed zou plakken, was Ine haar schoentipprobleem al snel opgelost, dus!

We stapten, nog met een ongeplakte schoentip, verder de oostelijke havenbaai rond, het schiereiland Folly op. Daar stapten we helemaal tot aan het uiterst toegankelijke punt aan de Folly vuurtoren. We liepen er een stukje strand op waar grote rotsen koraal lagen. En we stapten de andere kant op waar we uitkeken op een klein baaitje met idyllisch strandje.

Daarna gingen we verder op zoek naar waar we naar zochten: de ruïnes van het Folly landgoed. En uiteindelijk vonden we het vervallen landhuis. Dit werd al snel nadat het gebouwd werd verlaten door de eigenaar. Het beton verweerde veel te snel en wonen werd gevaarlijk. Men vermoedt dat de aannemer geen gewoon, maar zeewater gebruikt heeft in de funderingen en betonnen elementen. Dit zou het snelle verval kunnen verklaren. Ondertussen zijn de resten van het landgoed al goed overgenomen door de natuur en de jungle.

Terug aan de hoofdweg namen we een taxi terug naar het hotel: het was nog iets te ver stappen naar Jungle Retreat... en we hadden ook al heel wat afgestapt die dag.

Het was al in de late namiddag toen we terug op het hotel waren. We hielden ons nog wat bezig met onze foto's, puzzels, fotograferen en rondkijken vanop het terras van onze hotelkamer enz. en dan was het alweer douche- en etenstijd.

En de superlijm... was super lijm! De schoentip van Ine haar schoen bleef nog uren tussen twee meubeltjes geklemd, voor de zekerheid, maar het zag er veel belovend uit!