Dag 6

Onze zesde reisdag doorheen Oost-Jamaica was opnieuw een reisdag. Eerst aten we nog een goed ontbijt... en daarbij viel ons iets op in verband met "tafeletiquette"... In Jamaica moet, volgens de tafeletiquette, zo werd ons tijdens dit ontbijt bevestigd, de oor van een koffietas naar de persoon gericht zijn. Dus niet, zoals bij ons, naar rechts gericht... We hadden al opgemerkt dat ze dit 'raar' deden, maar doordat Johan zijn tas dichetbij gezet had en ze daardoor 'een beetje raar' stond, werd het helemaal duidelijk wat de beleefdheidsregel was... overigens helemaal niet handig, want je moet steevast eerst je tas draaien alvorens te kunnen gaan drinken... hahaha...

Doordat de taxichauffeur de dag voor dien ferm onder zijn voeten had gekregen dat hij altijd te laat was, was hij overigens op deze 13e maart '25 netjes op tijd!

Van de route die we moesten nemen, van ons hotel in Port Antonio naar de woning van Austin en Tracey in Lyssons, wisten we "dat er wegenwerken waren"... dat die startten na vijftien minuten en pas stopten op vijftien minuten van onze bestemming wisten we niet... Het waren dus zestig laaannge kilometers... Ook op Jamaica (net zoals in vele Afrikaanse landen) staan Chinezen in voor de wegenwerken. In plaats van stukje bij beetje af te graven en opnieuw aan te leggen, was de hele weg voor ki-lo-me-ters volledig weg aan beide kanten van de weg. We geraakten dus maar traag vooruit. Toen het onderweg dan ook nog eens heel hard ging regenen, werd rijden helemaal moeilijk... ocharme die chauffeur... en die moest dan ook nog eens terug!

Eens in de straat van Austin en Tracey moesten we, op advies van Austin, toch even vragen waar "de rasta met de landrover" woonde, de taxichauffeur vond namelijk de weg erg slecht worden... en die was echt wel heel slecht, maar we moesten gewoon nog verder doorhobbelen.

We werden hartelijk ontvangen door Austin en Tracey. Nadat we een eigen slaap- en badkamer toegewezen kregen, gingen we in de woonkamer wat bijpraten. 

Austin en Tracey hadden op Facebook naar onze foto's van de dagen voordien gekeken en hadden gezien dat we nog niet op een strand waren geweest. Beiden vonden dat je niet naar Jamaica kan gaan zonder op het strand te zijn geweest... wij vinden dat niet nodig, maar we hadden sowieso op voorhand gezegd dat we zouden doen wat Austin en Tracey voor ons bedacht hadden... dus trokken we ons zwemgerief aan...

Tracey ging nog wat verder met koken. Austin nam ons mee naar 'Lyssons Beach'. Deze gemeente heeft een 'openbaar' strand, voor iedereen gratis toegankelijk, dus. Toch hadden Austin en Tracey een plekje gevonden waar het iets rustiger was: aan het vissersdorpje aan de zeekant, waar een Amerikaan woont... We werden door deze nog-halve-hippie uitgenodigd in zijn woning, een reeks van aaneensluitende krotjes met alle noodzakelijke voorzieningen. Hij nam ons ook mee het vissersdorpje in... een erg armoedige plek...

Austin was al het water ingegaan. Wij gingen hem achterna. Je kon best een ver eind in zee lopen alvorens bij de branding te komen. Op de zeebodem lagen grote stenen en groeide veel zeegras. Johan zag er ook kleine visjes tussen zwemmen. Ine vond dat gras aan haar voeten maar niks. De temperatuur van het zeewater was wel aangenaam, dat vond zelfs koukleum Ine. Het was niet warm, maar zeker ook niet fris.

Nadien reden we door het centrum van Morant Bay. We stapten niet uit omdat er niet zo heel veel te zien is, en wat er te zien is... is erg onderkomen, namelijk Morant Bay Fort. Dat fort, gelegen achter het Morant Bay Gerechtsgebouw, kijkt uit over de haven van de stad en is een bewijs van Jamaica's koloniale militaire geschiedenis. Dit fort werd rond 1758 gebouwd en was strategisch ontworpen met negen kanonnen, die cruciaal waren voor de verdediging van de baai tegen mogelijke bedreigingen van overzee. Tegenwoordig zijn er nog steeds drie van de originele kanonnen op locatie.

Morant Bay Fort kreeg in 1865 een blijvende betekenis tijdens de Morant Bay-opstand, een cruciaal moment in de geschiedenis van Jamaica. De opstand, gedreven door wijdverbreide sociale en economische onrechtvaardigheden waarmee bevrijde Jamaicanen leidde tot botsingen tussen lokale demonstranten, onder leiding van Paul Bogle, en koloniale troepen. Het fort en het gerechtsgebouw werden het toneel van intense onrust, waarbij het gerechtsgebouw uiteindelijk in brand werd gestoken tijdens de opstand. Als reactie op de opstand voerden de Britse autoriteiten zware represailles uit, waardoor de Morant Bay Rebellion veranderde in een symbool van verzet en een katalysator voor verandering in Jamaica's koloniale bestuur.

Nadat we het zeewater van ons af gedoucht hadden, was Tracey klaar met koken en gingen we eten... overigens, op iedere plek waar we tijdens onze reis overnacht hebben, ook in het hotel, was er enkel koud water. Het water is er natuurlijk niet even koud als in België en douchen gaat best, maar het is toch iedere dag even naar adem happen als dat eerste koude water over je rug loopt ;o)

Austin, een Brit met Jamaicaanse roots (69), hebben we in Londen leren kennen als "Spiderman" van "The Mighty Jah Observer Sound System". Sinds eind jaren '60 is hij intensief met reggaemuziek bezig. Sinds 1973 heeft hij een eigen Sound System. Het is nog een "ouderwetse" constructie met glazen stoppen, wat een speciale klank geeft. Hij ging in Luton wonen. Hij had met zijn sound system een vaste plek op Notting Hill Carnival. Deze plek stond hij in 2012 af aan Solution Sound System. Als Austin in augustus in Londen is, draait hij samen met Solution Sound op deze plek. Zijn eigen sound system staat bij hem thuis in Lyssons. Meestal heeft Austin, als hij naar Europa komt, verschillende shows, waarvan Johan er al verschillende geregeld heeft. Austin en zijn vrouw Tracey, een Britse met roots in Saint Lucia, verblijven dan bij familie in en rond Londen.

Eén van de kamers bij Austin en Tracey thuis is Austin zijn "muziekkamer"... al staan over heel het huis platen. Terwijl Johan die avond in de platen van Austin keek, draaide hij, binnen, oude plaatjes. Beiden genoten van de muziek, vaak erg oude singles die ook Austin al lang niet meer gedraaid had... erg gezellig!

Ine plakte 's avonds overigens nog haar linker schoentip, die was 's ochtends ook losgekomen... de geplakte rechtertip bleef supergoed zitten!... échte superlijm!