EX NIHILO - Polyfonie van het onmogelijke

... en dan zaten we gisteravond weer niet op onze zetel... het was inderdaad een drukke week... (en dan gaat Johan vandaag en morgen ook nog eens op stap...)

Gisteravond gingen we naar de Sint-Quintinuskathedraal in Hasselt. Het CCHA organiseerde er een klassieke muziekvoorstelling met "oude muziek", muziek uit de middeleeuwen, renaissance en barok... nieuw voor ons... 

Wat in het seizoensboekje stond over de voorstelling:

"Quinten en kwarten: met een kwinkslag naar de patroonheilige van de kathedraal verwijst deze reeks naar de basisintervallen van de polyfonie. Verwacht je aan contrapuntische technieken en vocale weefsels van de middeleeuwen tot nu.

Op de muziek van één van de meest internationale periodes uit de geschiedenis van de Lage Landen werpt Björn Schmelzer met Graindelavoix een zowel vocaal-technisch als wetenschappelijk-filosofisch steeds weer originele blik. Uitgangspunt van het project waarmee zij de serie in de kathedraal openen, is Josquin Desprez’ motet Praeter rerum seriem of “voorbij de natuurlijke orde der dingen”, verwijzend naar de geboorte van God uit een sterfelijke maagd.

Zonder overdrijven zou je polyfonie een soort science fiction avant-la-lettre kunnen noemen: ze was in staat onmogelijk te vatten theologische en mystieke concepten uit te drukken in belichaamde klankvoorstellingen. Het onvoorstelbare wordt ‘geïncarneerd’ en aldus verankerd in onze zintuigen. Freestylend door het oeuvre van Josquin Desprez en verder ook o.m. Obrecht, Ockeghem en Giaches de Wert, tekent Graindelavoix met acht uitgelezen zangers voor een zinnelijke beleving van datgene wat ons petje te boven gaat."

H I E R kan je de muziek van de voorstelling luisteren.

Wat we van de voorstelling "EX NIHILO - Polyfonie van het onmogelijke" vonden?

Het zal bij een eenmalig zijstapje in deze oude muziek blijven. De zangers en zangeressen waren wel allemaal erg goed in hun vak, die konden zíngen... en dat alles a capella... en in een kerk klinkt dat natuurlijk wel erg goed... maar het is niet ons genre. 

In de polyfonie hoorde Johan wel het lied en de samenhang. Voor Ine klonk het alsof ze steeds iets helemaal anders zongen, gewoon door elkaar, zonder samenhang. De dirigent in het oog houden, hielp haar niet om het 'lied' te horen: hij maakte de raarste bewegingen die Ine al helemaal niet terughoorde...