Dag 12/19: Meer Donegal

In de ochtend van woensdag 25 september '24 lag er een laagje ijs op onze Fiat 500. De thermometer van de auto gaf aan dat het 3°C was (om 9 uur). Het werd nog 13°, bleef droog en de zon scheen bijna constant!

Als Johan een planning voor een reis maakt, houdt hij steeds rekening met genoeg rust tijdens het rijden. Ook ditmaal stopten we na ongeveer een uurtje rijden. Zoals gepland waren weinig die tijd, vanuit Letterkenny, naar Ardara gereden.

In het centrum van Ardara stapten we een bakkerij binnen om koffie te gaan drinken... en ookal hadden we nog maar anderhalf uur geleden ontbeten, Ine kreeg toch wel zin in een stukje taart! Ze nam een stuk frangipanetaart van peer... en blijkbaar, net zoals in Engeland, verwarmen ze die in Ierland... en warme frangipanetaart is écht heerlijk!

Even naar het noorden van Ardara liggen de Kilclooney Dolmen. Om er te geraken moesten we enkele weien, al dan niet met schapen, door via poorten of houten trapjes. Toen we in de wei aankwamen waar de dolmen stonden, lagen er twee ezels op ons pad... en die bleven fijn liggen... hahaha... dus namen wij de "moeilijkere" route over wat rotsen.

De Kilclooney Dolmen bestond uit een groepje van vier dolmen. Er zijn er nog twee, weliswaar zonder zandheuvel rond, goed bewaard. Het meest indrukwekkende van deze twee overblijvende dolmen is de enorme omvang van de bovenste steen, de deksteen. Die lijken veel te groot om maar door een paar draagstenen te worden ondersteund. De stenen zijn van Donegal-graniet. Blijkbaar is die steen zodanig hard dat ze het enorme gewicht goed kunnen dragen... alhoewel dat enkel nog maar bij de grootste dolmen deze steen nog 'goed' ligt. Bij de kleine dolmen lag die bovenste steen niet meer op zijn plaats... en die twee andere zijn dus ingezakt... maar rekening houdend dat deze monumenten enkele duizenden jaren voor de jaartelling gezet werden, houden ze het goed vol!

Vervolgens reden we weer terug naar het zuiden, door Ardara, en richting het westen. Hierbij reden we langs de prachtige baai More Bay naar de Assaranca Waterval. In eerste instantie leek het dat we de waterval niet zouden gaan zien: Doordat er werken aan de gang waren, om een nieuwe parkeerplaats voor de waterval aan te leggen, was alles afgezet met hekken en zagen we er niks van. Dus stonden wij, met nog een vijftal anderen, wat te zoeken naar een plekje om alsnog een kleine glimp op te vangen van de waterval... 
Gelukkig werden we toen door een werkman, tegen alle veiligheidsvoorschriften in, op de werken gelaten... en konden we alsnog de waterval, met allerlei materiaal ervoor, zien! We konden wel niet helemaal tot aan het riviertje onderaan de waterval stappen, maar ja, we waren in ieder geval niet voor niks naar de waterval gereden.

De waterval valt op verschillende manieren naar beneden: waaiervormig, een stukje recht naar beneden en ook enkele meters doorheen de rotsen. Ze was op dat moment niet hevig. Het had dan ook al een tijdje niet veel geregend. We lazen dat ze soms héél heftig is. We lazen verder ook dat ze als een van de mooiste van de streek gezien wordt enz. enz., maar van hoe hoog ze valt, hebben we helemaal niks gevonden.

Door diezelfde werken was de weg afgesloten... wat jammer was want we wilden, vijf minuten rijden verder, naar een mooi strand met grotten gaan kijken... Waze wees ons wel de route via de andere kant van de heuvels. Dit bleek ook de route te zijn die Johan uitgestippeld had, maar dan andersom vanwege de wegomlegging.

We reden daarom eerst, in plaats van op het einde van de route, door de bergpas van Glengesh, ontstaan door een gletsjertong die er al heel veel millennia niet meer is. Onderweg stopten we bij het Glengesh Viewing Point. 

Glengesh betekent ‘Glen van de Zwanen’. Het is een hoge bergpas die de Glengesh- en Mulmosogberg doorsnijdt en de steden Ardara en Glencolumbkille met elkaar verbindt. De weg bij Glengesh, vaak de ‘Donegal Pass’ genoemd, slingert door de vallei en biedt een zeer unieke ervaring.

Verder onderweg over een smalle, slechte weg passeerden we 'velden' waar men turf aan het steken was en waar die in torentjes te drogen stonden... daar schrokken we toch van... als er toch één milieuonvriendelijke manier is om te verwarmen :-( 

Veen laat enorme hoeveelheden opgeslagen koolstofdioxide vrij wanneer het wordt geoogst. Dit draagt ​​bij aan de hoeveelheid broeikasgassen die de atmosfeer in gaan, wat klimaatverandering veroorzaakt. Bovendien gaat het ten koste van de biodiversiteit doordat er belangrijke habitats worden vernietigd.

Het weggetje waar we langs moeten, werd er enkel beter op toen we een boerderij passeerden. De omgeving was wel erg mooi. Eerst volgde de ene wei na de andere. Nadien volgde de ene groene heuvel na de andere en de ene bocht na de andere. Toen we de oceaan begonnen te zien, stopten we langs de weg en gingen we op zoek naar de Owenwee River Falls. Deze liep langs de groene heuvels naar beneden, ook met een niet al te groot debiet. We besloten om niet helemaal tot aan het strand te rijden voor het strand en de grotten, waar we eigenlijk heen op weg waren.

We besloten al naar Donegal, de hoofdstad van het graafschap Donegal, te rijden. Dit was ongeveer een uurtje rijden. We parkeerden bij het centrum en gingen daar eerst iets eten. Johan nam, zoals steeds, een echte (late) lunch en Ine, ook als steeds, zoetigheid... Ze was dolblij met de bread and butter pudding (broodpudding) met warme vla!

Nadien wandelden we even door het centrum en dan naar Donegal Castle, dat eigenlijk gewoon in het centrum ligt. Het vijftiende-eeuwse kasteel van Donegal staat op de oever boven de rivier de Eske. 

Het Donegal kasteel werd oorspronkelijk gebouwd door de O'Donnell clan. Helaas viel het kasteel in Engelse handen en raakte het in verval. In de jaren 90 van de twintigste eeuw is het mooi hersteld met technieken uit de 15e en 17 eeuw. Je stapt er binnen in het interieur / decor van die series over de rumoerige tijd van de clanoorlogen van de Britse eilanden... De ruimtes zijn deels mooi ingericht, waaronder de Grote Zaal op de bovenverdieping met een open haard, wandtapijten en Perzische tapijten. De man aan de receptie vertelde dat op een gegeven moment er ook Vlaamse religieuzen gewoond hadden in het kasteel... maar dat hebben we nergens meer gelezen.

Nadien wandelden we naar de andere kant van het centrum van Donegal voor de ruïnes van Donegal Abbey.

Donegal Abbey is een oud franciscaner klooster, ook Klooster van de Vier Meesters genoemd. Het is gebouwd op de plaats waar de rivier de Eske in de Donegal Bay uitmondt. Dit klooster/Deze abdij werd opgericht door hetzelfde clanhoofd O'Donnell als het kasteel. Het deed twee eeuwen dienst als klooster. De begraafplaats errond is nog langer gebruikt. In de abdij werden de Annalen van de Vier Meesters geschreven: een kroniek over de middeleeuwse geschiedenis van Ierland... naar het schijnt zijn de annalen allesbehalve volledig en gaat het voornamelijk over de Ierse adel en niet over andere lagen van de bevolking. De "Vier Meesters" waren de vier schrijvers/verzamelaars. 

Nadat we nog wat boodschappen deden, trokken we, voor twee nachten, in in een vakantiehuis met drie slaapkamers, Donegal Estuary Holiday Homes, op drie kilometer van Donegal centrum.