Dag 2: de 'hoge' Alentejo

Na onze eerste nacht en uitgebreid ontbijt in de abdij van Arraiolos startten we met een autorondrit, eentje die SNP Natuurreizen "voor ons" (ons reispakket) uitgestippeld had: "Rondrit Estremoz - Parque Natural da Serra de São Mamede".

De eerste stopplaats van de rondrit was het volledig ommuurde Elvas. 

Ine had op voorhand al 'bedacht' dat ze sowieso naar deze stad wou gaan. Dit om wat er te zien is, maar zéker ook omdat de stad (ongeveer) tegen het Spaanse Badajoz ligt. Dit is de stad waar we de eerste dag van onze ontdekkingstocht van Extremadura, 53 weken eerder, in maart 2019 startte. We gingen er naar de carnavalsoptocht kijken (blogbericht).

Aangezien we, bij het binnenrijden van Elvas eerst het lange aquaduct (zie foto 1) passeerden, was dat de eerste plaats waar we op ontdekking uitgingen. Het bouwsel is werkelijk indrukwekkend. Het werd ook helemaal in het landschap "ingebouwd": het volgt de heuvels rondom de stad.

Het aquaduct, "Aqueduto da Amoreira", is meer dan zeven meter lang en heeft 843 bogen. Op de meeste plaatsen heeft het vier verdiepingen en ijsden 31 meter hoog (foto 1). Het werd ontworpen door dezelfde als die van de 'Torre de Belém' van Lissabon, namelijk Francesco de Arruda. Er werd in 1498 gestart met de bouw ervan. In 1622 werd het uiteindelijk volledig afgewerkt.

Nadien trokken we de "oude stad" in, waar we rondwandelden langs de vele historische gebouwen, smalle straatjes en pleintjes. We bezochten de dominicanenkerk "Nossa Senhora da Consolação". Dit achthoekig kerkje heeft veel marmer, maar is voornamelijk "bekleed" met zogenaamde "azulejos"... altijd mooi! Het kasteel van de stad is, naar onze mening, een beetje "overgerenoveerd". Het werd, door o.a. de Moren, gebouwd op ruïnes van een Romeins fort.

Net als vele oude steden in de regio is het een oude vestingstad waar in het verleden veel om gevochten werd tussen de huidige Portugezen en Spanjaarden. De stadsmuren die er nu nog staan zijn 17e eeuws. Rondom de verstevigde stad liggen ook nog enkele forten, ook delen van de buitenste vestingsmuren, meestal op de omliggende heuvels. Deze dateren uit de 17e, 18e en 19e eeuw.
De inwoners van Elvas gaan er prat op dat hun stad de meest versterkte plaats van Portugal is en was. Ze namen in ieder geval een sleutelpositie in tijdens de onafhankelijksstrijd tussen 1580 en 1640.

We wandelden over de vestingen, zochten waar het aquaduct de stad "ingaatt en we eindigden onze stadswandeling bij de "Fonte da Misericórdia". Deze fontein werd en wordt nog steeds gevoed door het water van de aquaduct.

Bij het naar buiten rijden van de stad stopten we ook nog even bij de plek waar het aquaduct de vestingmuur in gaat.

We reden verder naar Campo Maior. We wilden er de "Capela dos Ossos", of te wel het bottenkerkje bezoeken, maar spijtig genoeg was dit gesloten... 

oké, dit soort kerkjes zijn een beetje luguber, maar we vinden het verhaal er achter toch steeds interessant. In het geval van het kerkje van Campo Maior gaat het over de opgestapelde en ingemetselde resten van de slachtoffers van een brand in de wapenopslag van het kasteel a.g.v. een blikseminslag. Hierbij zou 2/3 van de toenmalige bevolking omgekomen zijn. De kapel werd in 1766 gebouwd ter nagedachtenis van de slachtoffers.

We konden wel een beetje binnenpiepen waardoor we toch een heel klein beetje konden zien... en waardoor onze wandeling door het dorp, op zoek naar de kapel, niet voor niets was...

De regio waar we reden, is sowieso het hoger gelegen gedeelte van de Alentejo, maar in "Parque Natural da Serra de São Mamede" kwamen we echt in "de bergen" terecht. Het was er erg mooi! Dit gedeelte van Alentejo lijkt van uitzicht op Extremadura, maar is veel, veel groener. Er zijn ook minder schapen. Hier, aan de Portugese zijde dus, staan er vaak bruine runderen te grazen tussen de kurkeiken (foto 2).

Na vele bochten onderweg kwamen we aan in Marvão, dat bovenop een granieten top van één van de toppen van het gebergte 'Serra de São Marmede' ligt. We deden dit met de huurauto... maar waren eigenlijk van plan om de top te voet te bereiken. Gezien de tijd was dat echter niet meer mogelijk... en de wandeltocht zou ook wel erg steil zijn geweest...

Van aan de stadsmuren liepen we langs smalle weggetjes verder naar de top van de berg, waar het Kasteel van Marvão (foto 3) ligt. Daar boven was het serieus wat frisser dan eerder op de dag buiten/beneden deze bergen. Nadien gingen we een gezellig zaakje binnen voor een koffietje en een gebakje en daarna wandelden we rustig terug naar beneden langs (en over) de stadsmuren.

Vervolgens reden we weer terug, 120 km meer naar het zuidwesten, naar de Pousada van Arraiolos. Het was al bijna donker toen we aankwamen.

Ditmaal konden we "al" om half 8 gaan eten... we aten opnieuw in de pousada omdat het klooster 1,5 km buiten het centrum van Arraiolos ligt... en dat vonden we nét te ver om te wandelen op dat uur en nét te dichtbij om met de auto te gaan... en bovendien was het eten ons de dag voordien goed meegevallen...

Door in het hotel te blijven, konden we ook meteen na het eten gaan slapen/rusten... We hadden namelijk allebei een behoorlijke verkoudheid te pakken!