Dubrovnik (dag 16)

Ook op zondag 30 september '18 stonden we vroeg op. Ditmaal was dat omdat we kort na opening van de stadsmuren van Dubrovnik (8 uur) ook al op die muren wilden rondlopen. We lazen namelijk (en dat was ook zo) dat, eens de groepen van de cruiseschepen de stad bereiken, de stadsmuren heel druk worden... en daar hadden we geen zin in!

Twee uur deden we er over om de stadsmuren, 1940 meter lang, rond te wandelen. Natuurlijk staken we veel tijd in rondkijken en fotograferen, maar we ontbeten/picknickten er ook en dronken ook een koffietje op de stadsmuur. Van op die stadsmuur kreeg je een goed zicht op de oude stad " Stari Grad"), maar ook een inzicht in de stad en zag je bijvoorbeeld ook de binnenpleinen van abdijen/kloosters, die je als je in de oude stad rondloopt niet te zien krijgt.

Dubrovnik is ook niet onbeschadigd uit de burgeroorlog gekomen, maar is ondertussen wel (met veel buitenlands geld) volledig weer opgebouwd. Aan de daken is te zien of een huis/gebouw nog recent is gerenoveerd: de dakpannen zijn nog niet verkleurd van de zon...

Het bezoeken van de stadsmuren kostte flink wat geld (150 Kroatische kuna of zo'n € 20 p.p.), maar wat dat betreft zijn alle prijzen in Dubrovnik hoog, zelfs vergelijkbaar met West-Europese steden... niet vergelijkbaar met de plaatsen die we de weken voordien bezochten... maar door het drukke toerisme van de cruiseschepen "kan" dat, he... Het jaagt ook de prijzen van de stadsbewoners de hoogte in natuurlijk... :-(

Enfin, het kostte ons dus flink wat geld, maar we zijn héél blij dat we deze wandeling maakten en niet gierig waren... We zijn zeker ook blij dat we dit als eerste activiteit van de dag deden... om die grote hordes aan toeristen voor te zijn, om inzicht te krijgen in de stad én om de hitte voor te zijn! Voor deze dag hadden ze 'maar' 22°C voorspeld, vandaar dat Ine een broek en T-shirtje aan had... maar het werd opnieuw die 27°C van de dag voordien, hoor... 

Na de stadsmuren gingen we de "Stradun" of "Placa", de hoofdstraat, verkennen. Aan één kant begint die 300-meter-lange kaarsrechte weg met een groot drinkfontein uit de 15e eeuw, de Onofrio fontein. (De bron van waar de fontein zijn water haalt, ligt 20 km verderop) en een Franciscaans klooster. Op het einde van de Stradun liggen het Sponza paleis, de klokkentoren en de kerk van patroonheilige Sveti Vlaho / Sint Blasius (foto 3)... met alle gebouwen die daar tussen liggen... Ine hoorde een gids vertellen dat, omwille van het toerisme, niet zomaar iedere winkel kan openen op de Stradun. De huizen die op de Stradun staan, zijn bijna allemaal omgevormd tot appartementen voor toeristen. Dit maakte dat, zo vertelde de gids, dat het in de winter heel rustig was in de hoofdstraat van de oude binnenstad.

Vervolgens liepen we langs het 'paleis van de rector' / "Palača Ranjina" richting de kathedraal van Dubrovnik. Kroatië is overwegend rooms-katholiek, he.
Nadien was de, St.-Ignatiuskerk, Jezuïeten-kerk, waar onder andere de opnames van 'the walk of shame' startten, aan de beurt en liepen we ook door verschillende straatjes met wat musea, barretjes ed. enz. enz. De oude stad is echt heel mooi... maar ook weer niet zo heel groot... en omdat we al vanaf ongeveer 8 uur de stad aan het bezichtigen waren, hadden we rond 15u het idee "alles" gezien te hebben.

Dit maakte dat we ook nog even langs het strand, namelijk "Banje" strand, liepen. Er waren die dag veel zonnekloppers. Het was zondag dus waarschijnlijk waren er ook veel lokale mensen aan het zonnen... Zonnen is echter niks voor ons...
We hadden nog de stoeltjeslift naar een heuvel rond de oude stad kunnen nemen. We zouden daar een mooi uitzicht hebben gehad en we zouden er een museum kunnen bezoeken... maar aangezien die lift enorm duur was, we al een mooi uitzicht hadden vanaf ons appartement en het museum een museum van moderne kunst was, deden we dit niet.
We hadden ook de boot/ferry kunnen nemen naar het eilandje Lokrum, vlak voor de kust van de oude stad, maar om daar iets te gaan doen (wandelen, één of twee kloosters bezoeken, drijven op een zout meertje, de ruïne oude botanische tuin bezoeken), was er echt niet meer genoeg tijd.
We besloten om toch al maar de beklimming naar ons appartement te maken, daar op het balkon te relaxen en anderhalf uur later weer af te dalen om te gaan eten.