Op woensdag 11 oktober 2017 waren we twaalf dagen in Ethiopië. We verbleven nog steeds in het Oost-Ethiopische Harar.
Met rasta "Ras Kenny" reden we naar het bergdorpje Ejersa Goro. In dit dorpje werd op 23 juli 1892 Tafari Makonnen geboren. Volgens Ras Kenny werd hij precies op de plaats waar wij op de hiernaast geplaatste plaats staan, geboren.
Tafari was een adellijk persoon die de titel 'Ras' (hertog) mocht gebruiken. Hij werd dus Ras Tafari genoemd...
Op 2 november 1930 werd deze Ras Tafari tot keizer van Ethiopië gekroond. Hij nam de naam Haile Selassie aan, die staat voor Heilige Drievuldigheid of Macht van de Drievuldigheid. Zijn volledige titel was indrukwekkend: ‘Zijne Keizerlijke Majesteit, Haile Selassie I, Erfzoon uit het zaad van Salomo(n), de Alles Overwinnende Leeuw van de stam van Jud(e)a, Koning der Koningen, Heer der Heren, Vader der Afrikanen uit het allergeliefde Ethiopië het moederland van de zonen en dochters in diaspora’.
Van "Ras Tafari" werd de naam van de Rastafari-beweging afgeleid...
De oorsprong van rastafari ligt in Jamaica in de jaren '30, bij de zwarte bevolking die door het slavernijverleden onderaan de sociale ladder stond. De beweging werd vooral gevoed door Marcus Garvey, die pleitte voor zwart bewustzijn en de repatriëring van zwarten naar Afrika.
Garvey deed in 1914 een bijzondere uitspraak: er zou een zwarte koning worden gekroond die zou opkomen voor de zwarte bevolking. Zestien jaar later werd in Ethiopië Ras Tafari Makonnen gekroond tot Keizer Haile Selassie. Foto's van de kroning maakten in Jamaica grote indruk: blanken knielden voor een zwarte koning. Door de grote sociale achterstand werd Haile Selassie al snel populair onder de Jamaicaanse bevolking. De Britse regering nodigde Haile Selassie uit op Jamaica om te laten zien dat hij geen God was, maar een mens. Dit werkte echter averechts: zijn populariteit werd nog groter. Haile Selassie werd gezien als een godheid, als een messias.
De rasta's zien Ethiopië als het beloofde land (Zion) alwaar alle zwarten ooit terug zullen keren. De westerse wereld wordt gezien als Babylon dat ooit ten onder zal gaan...
...Haile Selassie heeft op zich niets met rastafari te maken. Hij nodigde wel anderen uit om te verhuizen naar Ethiopië. Hij voorzag hiervoor land rondom Shashamane, waar we tijdens onze eerste week in Ethiopië waren. De rasta's hebben dit begrepen als "Haile Selassie roept de rasta's op om te repatriëren naar Ethiopië"... maar in feite is dit niet zo.
Haile Selassie heeft tijdens zijn regeerperiode onder andere een Ethiopisch-Orthodoxe kerk laten bouwen vlak bij zijn geboorteplek en vlak bij de plek waar hij op zijn vijfde naar toe verhuisde (kerk foto rechts). Hij was immers Ethiopisch-Orthodox (en heeft niets met het rasta-geloof te maken).
Onderweg naar en van Ejersa Goro waren er, zoals anders, verschillende controleposten van het leger en van politie. Wat anders dan anders was, was dat er ook controles van de bus gehouden werden door burgers. Alle controles gingen steeds gepaard met veel druk heen en weer gepraat tussen de chauffeur en de "controleurs". We begrepen er niets van - Amhaars is echt onverstaanbaar - maar de 'sfeer' tijdens de controles voelde niet echt prettig aan.
Toen we bij Ras Kenny aan het lunchen waren, "fasting injera" (woensdag is vastdag), vertelde hij dat zijn buurman hem de dag voordien had afgeraden om met "farangi" (buitenlanders) de bergen in te trekken omwille van de spanningen tussen de Oromo en Somali die samen in de dorpen leven. Ras Kenny was van mening geweest dat alles wel zou mee vallen en hij had gelijk gekregen... We waren er toch niet onverdeeld gelukkig mee dat er op deze manier met onze veiligheid omgesprongen was... of overdreef hij?...
Na het eten bij Ras Kenny wandelden we, achter/boven de compound waar hij met enkele gezinnen leeft, de heuvel op. Ine is geen "klimmer" maar op die hoogte (Harar ligt op 1.850 meter boven de zeespiegel) "pakte" dat toch echt weer (zoals ook in Dorze e.o.) op haar adem... maar het was wel fijn om nog eens wat te wandelen.
Tijdens die wandeling bezochten we nog twee kerken, althans we bezochten de buitenkant van de kerken. De kerken zijn immers bijna steeds gesloten. Enkel als er misvieringen zijn en als de priester aanwezig is, is een kerk toegankelijk.
's Avonds hielden we een rustige avond en herschikten we onze rugzakken zodat we de rest van de reis maar één rugzak zouden moeten meenemen. De andere rugzak (ondertussen vol vuile was) kon bij onze reisorganisator blijven tot we naar huis zouden gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten