Na een lekker (maar gelukkig weer niet té uitgebreid) ontbijt werden we opgepikt door een busje dat ons naar de Mayfield Falls bracht.
Vanuit Negril was het iets meer dan een uurtje rijden tot aan de ingang naar deze watervallen. Hiervoor moesten we verder het Jamaicaanse binnenland, dus door de groene bergen en heuvels, in trekken. Hoe hoger we kwamen, hoe slechter de wegen erbij lagen en hoe beter je kon zien wie de echte Jamaicanen zijn en hoe ze leven. Regelmatig werd er dus naar ons gezwaaid en gelachen. Mooi! En het landschap, bestaande uit palmbomen, bomen vol ackee (hét symbool voor Jamaica, naast reggae natuurlijk), ‘breadfruit’ en allerlei mooie en kleurrijke bloemen is ook ‘mooi’ te noemen. We genoten van de rit!
Aangekomen aan de inkom van Mayfield Falls werden we opgewacht door een van onze gidsen/begeleiders die ons door en naar de watervallen zou leiden. De omgeving was écht prachtig! En de temperatuur was zalig… Wat fijn dat we weg zijn uit die Belgische koude!
Nadat we ons fototoestel afgaven en dat we enkel ons zwemgerief nog aanhadden, stapten we, ondertussen met drie gidsen, het water in. Ons groepje bestond uit 7 Luxemburgers, 5 Belgen en 2 Hollanders. Ine werd al snel omgedoopt tot ‘Jane two’ terwijl we doorheen de rivier steeds verder stroomopwaarts liepen, klauterden en ‘zwommen’. We hielden stil bij natuurlijk gevormde ‘jacuzzi’s’, ‘douches’, tunnels en ’n ‘wasmachine’. Ine paste voor de stukken waar je kon duiken, douchen ed. Het water was niet écht koud, maar als het haar schouders en hoofd raakte, kreeg ze het al snel veel te koud. Johan deed aan vrijwel alles mee, behalve het door een tunneltje zwemmen en het van op bomen en 
hoge rotsen naar beneden springen… Tja, op die manier zijn we ook niet avontuurlijk, he. Waaghalzen zijn we geen van beiden, ook niet als we veelvuldig aangemoedigd en geprezen worden door enthousiaste Jamaicanen ;o) Een van de begeleiders merkte, naar het einde toe, dat Ine meer en meer pijn aan haar voeten kreeg van over de steentjes te lopen (na IJsland zijn onze waterslofjes niet meer en we vergaten er nieuwe te kopen), hij probeerde, tevergeefs overigens, Ine steeds op zijn rug mee te nemen. Onderweg namen de gidsen foto’s met onze camera’s. Spijtig dat die van ons samen niet gelukt zijn… maar ja.
hoge rotsen naar beneden springen… Tja, op die manier zijn we ook niet avontuurlijk, he. Waaghalzen zijn we geen van beiden, ook niet als we veelvuldig aangemoedigd en geprezen worden door enthousiaste Jamaicanen ;o) Een van de begeleiders merkte, naar het einde toe, dat Ine meer en meer pijn aan haar voeten kreeg van over de steentjes te lopen (na IJsland zijn onze waterslofjes niet meer en we vergaten er nieuwe te kopen), hij probeerde, tevergeefs overigens, Ine steeds op zijn rug mee te nemen. Onderweg namen de gidsen foto’s met onze camera’s. Spijtig dat die van ons samen niet gelukt zijn… maar ja.Na 1,5 uur bereikten we de hoogste van de vele watervallen van Mayfield Falls. Het was een mooie tocht doorheen de rivier.
In 2005 beklommen we, de véél bekendere, Dunn’s River Falls bij Ocho Rios. Deze beklimming was intensiever, maar veel minder leuk, lang en mooi dan deze tocht.
Andere excursies van Sunjets/Jetair gaan we niet doen. Het meeste deden we al… en zijn te duur om opnieuw over te doen om dan ietsje extra te kunnen zien. Bv. Een excursie naar Peter Tosh’s graf (Peter Tosh was, samen met Bob Marley en Bunny Wailer één van de drie oorspronkelijke ‘Wailers’), een cruise over Black River, Ys falls bezichtigen en de Appleton Rum fabriek bezoeken, kost $ 110 per persoon… wat vééééél te duur is om eigenlijk enkel te gaan voor Peter Tosh’s graf. De andere drie plekken bezochten we immers al. Dit gaan we dus op eigen onderhandelend houtje regelen. Waarschijnlijk gaan we dit woensdag doen.
Wat verder wel ‘handig’ was aan de Sunjetshostess was dat we één van de organisatoren kent die een reggaefeestje, met Richie Spice, organiseren waar we naar toe willen. Hierdoor konden we nog aan tickets geraken aan voorverkoopprijs! Nadien gingen we zonnen, jawel, WIJ gingen in ons badkostuumpjes in de zon liggen! Het was lekker warm, soms een beetje té warm… maar dan brachten de cocktails afkoeling… Hahahaha
’s Avonds hield het keukenpersoneel ‘Jamaicaanse avond’. We smulden van de ‘festivals’, ‘callallo’, ‘rice and peas’, ‘jerk chicken’ en ‘jerk mutton’. Johan was van plan om het visgerecht ook nog te proeven… maar tegen dan zat hij al veel te vol… lol
Op de achtergrond speelden twee oude rasta’s wat reggaemuziek… wat niet veel soeps was ;-)
We sloten de avond af op ons terras… met een cocktail! ;o)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten