28 maart 2025

Pangea


voorstelling van Pangea met de huidige landen ingepast




Pangea is het supercontinent dat bestond tijdens het einde van het Perm en het Trias, 250 tot 210 miljoen jaar (Ma) geleden, waaruit alle huidige continenten ontstaan zijn. Pangea werd omgeven door één oceaan, Panthalassa. Pangea was één grote landmassa die op den duur door de platentektoniek opgebroken werd.

Over het algemeen wordt aangenomen dat Pangea niet het eerste supercontinent was. In de loop van de geschiedenis van de Aarde zijn er meermaals supercontinenten ontstaan en weer opgebroken... (lees meer)

26 maart 2025

Dag 6

Onze zesde reisdag doorheen Oost-Jamaica was opnieuw een reisdag. Eerst aten we nog een goed ontbijt... en daarbij viel ons iets op in verband met "tafeletiquette"... In Jamaica moet, volgens de tafeletiquette, zo werd ons tijdens dit ontbijt bevestigd, de oor van een koffietas naar de persoon gericht zijn. Dus niet, zoals bij ons, naar rechts gericht... We hadden al opgemerkt dat ze dit 'raar' deden, maar doordat Johan zijn tas dichetbij gezet had en ze daardoor 'een beetje raar' stond, werd het helemaal duidelijk wat de beleefdheidsregel was... overigens helemaal niet handig, want je moet steevast eerst je tas draaien alvorens te kunnen gaan drinken... hahaha...

Doordat de taxichauffeur de dag voor dien ferm onder zijn voeten had gekregen dat hij altijd te laat was, was hij overigens op deze 13e maart '25 netjes op tijd!

Van de route die we moesten nemen, van ons hotel in Port Antonio naar de woning van Austin en Tracey in Lyssons, wisten we "dat er wegenwerken waren"... dat die startten na vijftien minuten en pas stopten op vijftien minuten van onze bestemming wisten we niet... Het waren dus zestig laaannge kilometers... Ook op Jamaica (net zoals in vele Afrikaanse landen) staan Chinezen in voor de wegenwerken. In plaats van stukje bij beetje af te graven en opnieuw aan te leggen, was de hele weg voor ki-lo-me-ters volledig weg aan beide kanten van de weg. We geraakten dus maar traag vooruit. Toen het onderweg dan ook nog eens heel hard ging regenen, werd rijden helemaal moeilijk... ocharme die chauffeur... en die moest dan ook nog eens terug!

Eens in de straat van Austin en Tracey moesten we, op advies van Austin, toch even vragen waar "de rasta met de landrover" woonde, de taxichauffeur vond namelijk de weg erg slecht worden... en die was echt wel heel slecht, maar we moesten gewoon nog verder doorhobbelen.

We werden hartelijk ontvangen door Austin en Tracey. Nadat we een eigen slaap- en badkamer toegewezen kregen, gingen we in de woonkamer wat bijpraten. 

Austin en Tracey hadden op Facebook naar onze foto's van de dagen voordien gekeken en hadden gezien dat we nog niet op een strand waren geweest. Beiden vonden dat je niet naar Jamaica kan gaan zonder op het strand te zijn geweest... wij vinden dat niet nodig, maar we hadden sowieso op voorhand gezegd dat we zouden doen wat Austin en Tracey voor ons bedacht hadden... dus trokken we ons zwemgerief aan...

Tracey ging nog wat verder met koken. Austin nam ons mee naar 'Lyssons Beach'. Deze gemeente heeft een 'openbaar' strand, voor iedereen gratis toegankelijk, dus. Toch hadden Austin en Tracey een plekje gevonden waar het iets rustiger was: aan het vissersdorpje aan de zeekant, waar een Amerikaan woont... We werden door deze nog-halve-hippie uitgenodigd in zijn woning, een reeks van aaneensluitende krotjes met alle noodzakelijke voorzieningen. Hij nam ons ook mee het vissersdorpje in... een erg armoedige plek...

Austin was al het water ingegaan. Wij gingen hem achterna. Je kon best een ver eind in zee lopen alvorens bij de branding te komen. Op de zeebodem lagen grote stenen en groeide veel zeegras. Johan zag er ook kleine visjes tussen zwemmen. Ine vond dat gras aan haar voeten maar niks. De temperatuur van het zeewater was wel aangenaam, dat vond zelfs koukleum Ine. Het was niet warm, maar zeker ook niet fris.

Nadien reden we door het centrum van Morant Bay. We stapten niet uit omdat er niet zo heel veel te zien is, en wat er te zien is... is erg onderkomen, namelijk Morant Bay Fort. Dat fort, gelegen achter het Morant Bay Gerechtsgebouw, kijkt uit over de haven van de stad en is een bewijs van Jamaica's koloniale militaire geschiedenis. Dit fort werd rond 1758 gebouwd en was strategisch ontworpen met negen kanonnen, die cruciaal waren voor de verdediging van de baai tegen mogelijke bedreigingen van overzee. Tegenwoordig zijn er nog steeds drie van de originele kanonnen op locatie.

Morant Bay Fort kreeg in 1865 een blijvende betekenis tijdens de Morant Bay-opstand, een cruciaal moment in de geschiedenis van Jamaica. De opstand, gedreven door wijdverbreide sociale en economische onrechtvaardigheden waarmee bevrijde Jamaicanen leidde tot botsingen tussen lokale demonstranten, onder leiding van Paul Bogle, en koloniale troepen. Het fort en het gerechtsgebouw werden het toneel van intense onrust, waarbij het gerechtsgebouw uiteindelijk in brand werd gestoken tijdens de opstand. Als reactie op de opstand voerden de Britse autoriteiten zware represailles uit, waardoor de Morant Bay Rebellion veranderde in een symbool van verzet en een katalysator voor verandering in Jamaica's koloniale bestuur.

Nadat we het zeewater van ons af gedoucht hadden, was Tracey klaar met koken en gingen we eten... overigens, op iedere plek waar we tijdens onze reis overnacht hebben, ook in het hotel, was er enkel koud water. Het water is er natuurlijk niet even koud als in België en douchen gaat best, maar het is toch iedere dag even naar adem happen als dat eerste koude water over je rug loopt ;o)

Austin, een Brit met Jamaicaanse roots (69), hebben we in Londen leren kennen als "Spiderman" van "The Mighty Jah Observer Sound System". Sinds eind jaren '60 is hij intensief met reggaemuziek bezig. Sinds 1973 heeft hij een eigen Sound System. Het is nog een "ouderwetse" constructie met glazen stoppen, wat een speciale klank geeft. Hij ging in Luton wonen. Hij had met zijn sound system een vaste plek op Notting Hill Carnival. Deze plek stond hij in 2012 af aan Solution Sound System. Als Austin in augustus in Londen is, draait hij samen met Solution Sound op deze plek. Zijn eigen sound system staat bij hem thuis in Lyssons. Meestal heeft Austin, als hij naar Europa komt, verschillende shows, waarvan Johan er al verschillende geregeld heeft. Austin en zijn vrouw Tracey, een Britse met roots in Saint Lucia, verblijven dan bij familie in en rond Londen.

Eén van de kamers bij Austin en Tracey thuis is Austin zijn "muziekkamer"... al staan over heel het huis platen. Terwijl Johan die avond in de platen van Austin keek, draaide hij, binnen, oude plaatjes. Beiden genoten van de muziek, vaak erg oude singles die ook Austin al lang niet meer gedraaid had... erg gezellig!

Ine plakte 's avonds overigens nog haar linker schoentip, die was 's ochtends ook losgekomen... de geplakte rechtertip bleef supergoed zitten!... échte superlijm!

25 maart 2025

Dagje Port Antonio

Op 12 maart '25, Johans 52e verjaardag, startten we met een ontbijt op het terras van het restaurant van Jungle Retreat. Het was al vroeg ferm warm!

De taxi die we voor 10u gereserveerd hadden, was, natuuuurlijk, een kwartier te laat. Hij bracht ons naar het centrum van Port Antonio, op zo'n 7 km van ons hotel.

Port Antonio ligt in het groenste deel van Jamaica en het groen van planten en bomen combineert hier prachtig met de baaien, inhammen, strandjes en het prachtig turquoise water langs de kust. Maar ook het feit dat het tegen de groene uitlopers van de Blue Mountains ligt, maakt het, ook aan de westkant van het stadje, een prachtige bestemming. 

Port Antonio kende haar gloriedagen in de 19de eeuw, toen het een belangrijke plaats innam in de bananenindustrie. Het werd toen zelfs de bananenhoofdstad van de wereld genoemd. Vlak voor WO II kwam hier een einde aan.

Port Antonio was ook ooit de hotspot voor de 'rich and famous' die er vakantiehuizen hadden en met hun yachten aanmeerden. Tegenwoordig is het een slaperig stadje maar worden steeds meer hotels, vlak buiten de stad, gerenoveerd en heropend. 

We wilden onze verkenning van het stadje starten met een drankje. Liefst hadden we dat gedaan op een terrasje van een cafeetje, maar dat vonden we niet: gezellig ergens gaan zitten om iets te drinken, is dan ook een luxe activiteit, die maar weinig Jamaicanen als zinvol zien. We wandelden dan maar richting de zee, kochten een drankje bij een verkoopstalletje en zetten ons neer op een trapje. Van op ons plekje volgden we een hele conversatie die de eigenares had met haar klanten over haar vriend, de bedrieger, die ze nooit weer wou zien, en keken we naar diegenen die voorbij wandelden en reden. Waarschijnlijk maakten we hier veel meer mee dan op het terrasje waar we naar op zoek geweest waren... enne die Jamaicaanse mannen zijn zo goed als allemaal bedriegers: velen hebben, tijdens hun huwelijk, verschillende kinderen bij verschillende vrouwen. Bob Marley is wat dat betreft geen uitzondering!

In het centrum van Port Antonio startten we onze rondwandeling aan de 'klokkentoren', op vele plaatsen op Jamaica het middelpunt van het centrum. Rond het plein met de klokkentoren liggen verschillende historische gebouwen, bijvoorbeeld het gerechtsgebouw en de post. Ze zien er spijtig genoeg niet meer goed uit.

Onderweg naar schiereilandje Thitchfield paseerden we St. George's Village. Dit zijn een rij van een vijftal oude gebouwen van enkele etages hoog van renaissance- en art-decostijl waarvan de 'zijkanten' aparte, erg gedecoreerde gevels hebben. Van de ene naar de andere kant loopt een galerij met winkels. We gingen er niet binnen... we waren niet op Jamaica om te shoppen... maar wandelden het schiereiland op. Van aan de zeekant keken we de baai met het stadscentrum "East Harbour" (oostelijke haven) in. Op het puntje van het schiereiland Thitchfield liggen ergens, op het domein van een school, resten van Fort George. In ons reisgids van 2002 staat beschreven dat de resten onder het groen verscholen liggen. We gingen ervan uit dat, 23 jaar later, dit enkel maar verergerd zou zijn, en gingen daarom ook niet het schooldomein op.
Wat we heel bijzonder vonden, en bij ons on-denk-baar zou zijn, waren de eet- en snoepstalletjes die tegen de omheining van de school aan stonden gezet : zo zagen we ook verschillende kinderen hun lunch kopen... 

Op het schiereiland staan nog verschillende oude houten huizen uit de koloniale tijd... en natuurlijk staan er ook, hoe klein het schiereiland ook is, verschillende kerken van allerlei afsplitsingen van het christendom.

Eens weer van het schiereiland af zagen we de andere kant van St. George's Village. We gingen daar tegenover de straat in die ons bij de westelijke haven bracht "West Harbour". In de 19e en begin 20e eeuw meerden hier de bananenboten aan. Ondertussen werd het de "Errol Flynn Marina & Boat Yard".

Errol Flynn was een Australisch-Amerikaans acteur, rokkenjager en notoir feestvierder die zijn hart verloor aan Port Antonio. Hij kocht het eiland Navy Island dat voor de "West Harbour" ligt en had er een landhuis waar hij vele feesten gaf en er vele vakanties door bracht.

Bij de jachthaven, op een bankje in de schaduw gingen we een hele tijd zitten. Johan probeerde, tevergeefs, de roofvogels die op de thermiek gedragen werden... die cirkelden veel te snel en veel te hoog.

We wandelden de westelijke haven uit en stapten opnieuw door het centrum van Port Antonio. We wandelden weer naar east harbour en passeerden daar een 'craftmarket'. Hier liepen we eens door, wetende dat we er niets gingen kopen... maar iets drinken aan de bar deden we wel.
Ineens kreeg Ine in het oog dat de tip van haar rechter wandelschoen gelost was... dat was géén goed nieuws: Ine had maar één paar wandelschoenen bij en we moesten sowieso nog in de bergen gaan wandelen!

Verder rond de baai East Harbour lepen we langs veel kleurige, voornamelijk houten verkoopstalletjes en restaurantjes. De meeste waren gesloten, maar leverden toch nog mooie foto's op. We wandelden zelfs langs een soort doe-het-zelf-winkel waar ze superlijm verkochten! Als de lijm goed zou plakken, was Ine haar schoentipprobleem al snel opgelost, dus!

We stapten, nog met een ongeplakte schoentip, verder de oostelijke havenbaai rond, het schiereiland Folly op. Daar stapten we helemaal tot aan het uiterst toegankelijke punt aan de Folly vuurtoren. We liepen er een stukje strand op waar grote rotsen koraal lagen. En we stapten de andere kant op waar we uitkeken op een klein baaitje met idyllisch strandje.
Daarna gingen we verder op zoek naar waar we naar zochten: de ruïnes van het Folly landgoed. En uiteindelijk vonden we het vervallen landhuis. Dit werd al snel nadat het gebouwd werd verlaten door de eigenaar. Het beton verweerde veel te snel en wonen werd gevaarlijk. Men vermoedt dat de aannemer geen gewoon, maar zeewater gebruikt heeft in de funderingen en betonnen elementen. Dit zou het snelle verval kunnen verklaren. Ondertussen zijn de resten van het landgoed al goed overgenomen door de natuur en de jungle.


Terug aan de hoofdweg namen we een taxi terug naar het hotel: het was nog iets te ver stappen naar Jungle Retreat... en we hadden ook al heel wat afgestapt die dag.

Het was al in de late namiddag toen we terug op het hotel waren. We hielden ons nog wat bezig met onze foto's, puzzels, fotograferen en rondkijken vanop het terras van onze hotelkamer enz. en dan was het alweer douche- en etenstijd.

En de superlijm... was super lijm! De schoentip van Ine haar schoen bleef nog uren tussen twee meubeltjes geklemd, voor de zekerheid, maar het zag er veel belovend uit!

24 maart 2025

ETA

Ook voor onze trip naar Londen met Pasen hebben we sinds deze reis een "ETA", een digitaal visum, nodig. Vanaf 2 april 2025 geraak je immers het VK niet meer in zonder dat ETA. Een internationaal paspoort heb je al sinds Brexit nodig om er binnen te geraken, maar nu hebben de Britten dus ook een visum verplicht.

Na onze reis naar Jamaica was dat ETA regelen één van onze prioriteiten... en gelukkig kregen we allebei voor de aanvraag van dit digitale visum ook meteen positief bericht. Dit 'grapje' kostte £ 10,00 p.p. maar is twee jaar geldig.  We hoeven het gelukkig niet iedere keer aan te vragen als we naar het VK gaan. Het zorgt voor extra inkomsten voor het Verenigd Koninkrijk, maar of het positief uitdraait voor het toerisme is de vraag... nu ja, als je dan toch al een paspoort aangeschaft hebt...

Enfin, nog 3,5 week tot we naar Londen gaan!

23 maart 2025

van Kingston naar Port Antonio, dag 4

Voor dinsdag 11 maart jl. hadden we, voor 10u, een transfer geregeld om ons van de Kingston Reggae Garden, onze B&B in het noorden van Kingston, naar ons hotel ten oosten van het kuststadje Port Antonio, Jungle Retreat, te brengen. Anders dan Jamaicaanse gewoonte was deze taxichauffeur veel te vroeg. We waren nog koffie aan het drinken met eigenaars Davy en Cindy, dus lieten de chauffeur even wachten.

Rond 9:45 uur stapten we onze comfortabele taxi in en vertrokken we naar het oosten van Jamaica. De route die we af te leggen hadden was 83 km lang. De slechte wegen maken dat dit zo'n twee uur duurt... en dat was omdat de typische ochtenddrukte tegen dat wij op weg waren al gepasseerd was.

We moesten het beekje dat langs de Kingston Reggae Garden loopt, die verderop de Wag Water River wordt, helemaal volgen tot aan de kust. Hierbij slingerden we doorheen het prachtige landschap van het Blue and John Crow Mountains National Park... echt een mooie route!

In dit National Park vind je de langste bergketen van Jamaica. De bergen rijzen hier steil omhoog de wolken in en in het dichtbegroeide regenwoud wemelt het van de kleurrijke vogels. In het glooiende landschap liggen prachtige watervallen verscholen. Deze regio staat bekend om de koffieplantages.

Zowel in de bergen als aan de kust passeerden we verschillende kleine en grote dorpen. Allemaal zien ze er ongeveer hetzelfde uit: met kleurrijke houten of stenen hutjes die als restaurantje, winkeltje, barretje enz. langs de kant van de weg... we geraken er niet op uitgekeken en hebben er ook ditmaal weer veel foto's van gemaakt.

Vlak na de middag reden we, nadat we via een superslechte weg heuvel Mockinbird hill op reden, de oprit van onze nieuwe verblijfplek voor die komende twee nachten op.

We waren veel te vroeg, maar dat wisten we. We wilden het gewoon rustig aan doen. Onze kamer was, zoals verwacht, nog niet klaar. We werden naar het hoogste plekje van het hotel gebracht, een soort uitkijktoren... i-de-aal om de mooie omgeving te bekijken... en dat deden we een hele tijd. Er was immers vanalles te zien daarboven.


Rond een uur of drie gingen we naar onze ruime hotelkamer mét een erg mooi uitzicht op de tropische hoteltuin en zeezicht. Nadien wandelden we de Mockingbird hill naar beneden. Van op de helling konden we, aan de andere kant van baai Turtle Harbour, het poepchique hotel-in-kasteelvorm the Trident Castle zien liggen. Onderaan de heuvel ligt een ander poepchique hotel, het Jamaica Palace Hotel. Hier wandelden we naar toe, gewoon om even de benen wat te strekken. We hadden immers de hele dag al gezeten en geluierd.

Het was nog net te vroeg om al veel vogels te spotten, maar toch slaagden we er in om er enkele te zien. Onderaan het hotel ligt een mooie tuin met verschillende paden er doorheen.

We wandelden wat tussen de welige tropische, groene begroeiing van allerlei planten die we thuis enkel binnenshuis kunnen houden. Er stonden niet veel bloemen in bloei, al was er kleur genoeg.

De tuinpaden lagen onder het snoei-afval. De tuinmannen waren er hard aan het werk geweest. Waarschijnlijk was de tuin wat onderkomen geraakt. Het hotel is pas twee jaar geleden weer open gegaan met nieuwe eigenaars. Zij zijn meteen begonnen met renovaties, maar gavan voorrang aan de gebouwen en het zwembad lazen we op de website. Die tuin heeft waarschijnlijk geen prioriteit gehad, maar zal binnenkort weer even mooi zijn als eerder. Wij draaiden op een gegeven moment terug omdat echt niet meer duidelijk was wat tuin en wat tuinpad was... en er kan vanalles onder die bladeren en takken liggen dat je niet wil dat je bijt, prikt of steekt, natuurlijk...

In Kingston hadden we veel insectenbeten opgelopen, maar niet van mugachtige beestjes. In Port Antonio waren die muggen er wel... en staken die ons ook goed...

We aten 's avonds in ons hotel, enfin, op het terras van het hotel. Het bleef lekker warm 's avonds. Onze hotelkamer koelden we af met de plafondwaaier... ook een goede manier om muggen uit de buurt te houden!

22 maart 2025

Gelukt!

Vanmorgen om 9:00 uur startten de inschrijvingen voor de Dodentocht 2025. Er zijn maar 13.000 plaatsen en de afgelopen jaren waren die al snel ingenomen: Johan zat dus klaar!

Hij ging om 8:55 uur naar de website van de Dodentocht en werd toen al als 3588e in de wachtrij geplaatst. Rond 10:10u kon hij zich inschrijven... en kan hij nu nog 139 dagen aftellen naar en zich voorbereiden op de 100 km lange Dodentocht, die start op vrijdagavond 8 augustus.

Johan is nu de derde keer ingeschreven. De eerste keer, 2017, had hij een longontsteking en mocht hij, op doktersadvies, niet mee doen. In 2018 wandelde hij zijn eerste Dodentocht uit, samen met een collega... het is dus alweer even geleden en Johan vond het nog eens tijd om mee te doen... maar alléén ditmaal... dat vindt hij nog altijd het fijnste... zo kan hij zijn eigen tempo wandelen én, mogelijk nog belangrijker, rusten zo kort of zo lang hij zelf wil... Hij denkt het sneller te kunnen wandelen dan de 19 uur 32 minuten die hij en zijn collega er de vorige keer over deden.

21 maart 2025

Kingston & Port Royal

Een buurman van de Kingston Reggae Garden bracht ons, Kristof als onze gids en wij, maandagmorgen 10 maart '25 rond 9u, op weg naar zijn werk, naar het centrum van Kingston.

We werden afgezet bij een bakker, Eleni's Bakery, de enige echte bakker in Kingston, vergelijkbaar zoals "bij ons", aldus Cindy, Davy en Kristof, om te ontbijten... en toegegeven het waren er goede koffiekoeken!, maar voor ons was een ander eetzaakje ook dik in orde geweest, hoor. De bakker ligt in het "uptown"-gedeelte van Kingston, de "betere" buurt, daar waar ook de "expats" verblijven.

Na ons ontbijt wandelden we naar een stopplaats voor routetaxi's en lieten we ons door een dergelijke deeltaxi met een vaste route, afzetten in "downtown Kingston". We wandelden richting de kust, langs het standbeeld "Negro Aroused" van Edna Manley. Hier waren we elf jaar geleden ook geweest. Het is een mooi standbeeld. Van daaruit stapten we naar het ontmoetingscentrum van "Kingston Creative". Dit initiatief houdt zich bezig met het opwaarderen van het stadscentrum door het laten aanbrengen van kunst, muurschilderingen en historische informatie. Ook voorzien ze in werkruimte voor kunstenaars, maar ook voor werkplekken voor beginnende zelfstandigen. 

Eén van de initiatieven van Kingston Creative zijn de muurschilderingen over de Jamaicaanse geschiedenis in de helen straat Waterlane. Na het zien van de vele muurschilderingen stapten we de markt en marktgebouwen van Kingston op en in. Op zich hebben we al vaak van deze markten overgelopen, maar niet overal is het een goed idee om dit enkel onder blanken te doen. Elf jaar geleden, toen we ook in Kingston waren, was dit niet denkbaar. Er heerste toen een vijandig gevoel tegenover toeristen. Die sfeer is ondertussen helemaal omgeslagen. We werden zelfs vaak vriendelijk begroet... leuk, maar raar omdat we anders kennen.

Vanuit de markt liepen we naar het busstation. Dit is nog iets wat veranderd is: het openbaar vervoer is ondertussen goed uitgebouwd, over heel het land. Wij namen de bus vanuit Kingston naar Port Royal. Dit is een klein havenstadje op de punt van het schiereiland Palisadoes, dat de baai van de hoofdstad Kingston afsluit.

Eens was Port Royal een grote en belangrijke havenstad in het Caribisch gebied. Dit kwam voor een groot deel doordat het een belangrijke uitvalsbasis was voor piraten in de Caribische Zee, de echte "pirates of the Caribbean".

In 1655 namen de Engelsen het door de Spanjaarden zwak verdedigd Jamaica gemakkelijk in. Ze startten al snel met de bouw van een vesting, die zij naar hun beschermheer Fort Cromwell noemden. Het werd ook wel Passage Fort genoemd. Als plaats hiervoor kozen zij de zandplaat Palisadoes, die een natuurlijke bescherming vormt voor de haven van Kingston. Rondom het fort ontstond een kleine gemeenschap, Point Cagway of eenvoudigweg The Point genaamd. Het bestond voornamelijk uit zeelui, koopmannen, handarbeiders en prostituees. In 1660 werd de naam van dit dorp veranderd in Port Royal (Koninklijke Haven), ter ere van de intocht van koning Karel II in Londen. Omdat Lord Cromwell hiermee in Engeland in ongenade was gevallen werd de naam van het fort veranderd in Fort Charles, naar de Engelse naam van de nieuwe koning.

Het grootste deel van de troepen uit Fort Charles werd in 1660, uit geldgebrek, teruggetrokken door diezelfde koning Karel II. De gouverneur vertrouwde erop dat de aanwezigheid van piraten een afdoende verdediging zou vormen tegen buitenlandse mogendheden. Hierdoor kregen die piraten in Port Royal een warm welkom van de Engelsen...  die piraten zorgden immers ook voor de verdediging tegen de Spanjaarden en de Fransen. 

Met name de plantage-eigenaren hadden geen behoefte aan een haven met een dergelijke reputatie. Daarop werden in 1687 strenge anti-piratenwetten aangenomen. Port Royal werd zelfs het grootste economische centrum van de Nieuwe WereldIn de latere dagen van de stad werden naast de piraterij ook de handel in slaven, suiker en rauwe grondstoffen belangrijk. Dit kwam ook doordat Port Royal de enige haven was van waaruit goederen legaal in Jamaica geïmporteerd mochten worden.

Op 7 juni 1692 vond hier een aardbeving plaats van magnitude 7,5 op de Schaal van Richter. Deze zorgde ervoor dat de zanderige ondergrond vloeibaar werd en een groot deel van de stad letterlijk in zee spoelde. Meteen daarna volgde een tsunami die nog een deel van de stad wegvaagde. In totaal verdween zo'n 2/3 van de stad. Er bleven nieuwe rampen komen. De heropgebouwde stad werd in 1704 bijna geheel verwoest door een grote brand. Daarna waren er verschillende orkanen, onder andere in 1722. Een tweede aardbeving op 14 januari 1907 vernietigde uiteindelijk de stad zoals ze in de vroegere gedaante bestaan heeft. Na de vernietiging van Port Royal in 1692 werd de rol van hoofdstad van Jamaica overgenomen door Spanish Town en in 1872 door Kingston.

Door het verdwijnen van land, maar ook door het verplaatsen van zand en land ligt Fort Charles nu volledig op het droge. Vóór die aardbeving van 1962 lag het fort aan twee zijdes aan de zee en stonden de kanonnen op zee gericht.

Tussen de eerste en tweede grote aardbeving werden gebouwen geplaatst op het nieuwe land. Na de tweede aardbeving stond een gebouw helemaal scheef. Dit wordt het "Giddy house" (duizelhuis) genoemd omdat je er, doordat de muren scheef staan, duizelig in wordt als je er binnengaat.

Na het bezoek aan fort Charles wandelden we het centrum van het huidige Port Royal in. We passeerden er langs een oud ziekenhuis, de haven, een oude vrouwengevangenis, nog enkele oude gebouwden en dergelijke.

We namen de bus terug naar Kingston, namen daar een route-taxi en stapten nog tot een gezellige groep van restaurantjes en winkeltjes. Wij gingen naar de kant met de verschillende zaakjes van "The Dubwise Cafe". In die routetaxi ervaarden we nog eens hoe het is om met vier volwassenen op een smalle achterbank te zitten... en die andere dame had best een dikke poep... we waren toch alle drie blij toen de dame uitstapte!



Als afsluiter, alvorens de routetaxibus terug naar Kingston Reggae Garden te nemen, gingen we nog naar 
Earl "Chinna" Smith. Deze muzikant speelde in elke grote reggaebands, waaronder met Bob Marley & the Wailers. Hij neemt nog steeds muziek op met en voor muzikanten, waaronder ook erg grote artiesten. Zijn tuin is een soort van ontmoetingsplaats geworden ("Inna deYard") voor muzikanten, rasta's en geïnteresseerden... en wij dus... De man had enkele interessante filosofische vragen te stellen...

20 maart 2025

28 dagen



... we zijn net terug...

... maar over vier weken gaan we alweer weg!




... dan treinen we naar Londen!

19 maart 2025

Dag 1 & 2 Maartreis

Sinds gisteren zijn we alweer terug thuis van onze "maartreis"... hoogtijd om te starten met onze berichten over onze reis:

Op zaterdag 8 maart vertrokken we naar Jamaica. Op zondag 9 maart, niet zo lang na middernacht, landden we er voor ons vierde bezoek. Onze transfer bracht ons naar Kingston Reggae Garden. Hier kropen we zo goed als meteen, na even te babbelen met de eigenaars, en oude bekenden, Davy en Cindy, in bed.

We waren al snel weer wakker, al hadden we tijdens onze reis niet veel geslapen. Samen met Davy en Cindy ontbeten we met hun andere Vlaamse gasten, Pascale en Frank. En nadien luierden we in de tuin van Kingston Reggae Garden, een mooi domein. Kristof, een andere bekende uit het Vlaamse reggaewereldje en net als Cindy en Davy nu wonend op Jamaica, sloot in de late namiddag aan... terwijl Ine toch even een middagdut nodig had.

Rond 19u vertrokken Kristof en wij naar Kingston Dub Club. Deze 'club' ligt volledig in de buitenlucht, wat geen probleem is aangezien het in maart 's nachts, ook in de heuvels, nog boven 20°C is. De locatie van de 'club' ligt tegen één van de heuvels rondom Kingston. De (luide) muziek wordt gemaakt door een sound system met een MC en komt uit verschillende grote torens boxen. In 2014 waren we ook al in de Kingston Dub Club. Het werd er ondertussen vergroot. Opnieuw was het er best druk. 

Bij Kingston Dub Club kwamen we Maarten, ook een bekende van ons en een Vlaming, nog tegen. Het was er dus best gezellig... en ook het eten was er lekker!

Rond middernacht werden we opgehaald. De Kingston Dub Club eindigt dan (ongeveer) ook... maar we "moesten" 's maandagsochtends vroeg op, dus veel later moest het ook niet worden... en dan was het nog een uurtje rijden tussen de Dub Club, aan de ene kant van Kingston, en de Kingston Reggae Garden, aan de andere kant.

Héél veel deden we niet, deze dag, maar we hadden ons sowieso voorgenomen om eens een rustige vakantie te nemen!

08 maart 2025

Jamaica#4

We zijn onderweg naar onze vierde reis naar Jamaica. Vanuit Luchthaven Schiphol vliegen we vanmiddag, via JFK airport, naar de Jamaicaanse hoofdstad Kingston. We zullen er in de nacht van zater- op zondag (locale tijd) aankomen. Als alles goed verloopt zullen we zo'n 24 uur onderweg geweest zijn.
Vanuit de luchthaven worden we opgehaald en naar B&B Kingston Reggae Garden gebracht. Hier kennen we de eigenaar van. We overnachten er drie nachten en ondernemen vanuit hieruit, met een andere kennis, een bezoek aan Kingston, Spanish Town en Port Royal. Ook gaan we zondagavond naar de Kingston Dub Club. Johan kent ook hier de eigenaar van.

Op dinsdagochtend worden we opgehaald en naar ons hotel vlak buiten Port Antonio, LF Jungle Retreat, gebracht. We gaan daar in de buurt van het hotel wandelen, Port Antonio bezoeken en de "Blue Lagoon" en omgeving bezoeken. We overnachten er twee nachten.

Vanuit Port Antonio trekken we voor twee nachten naar Austin en Tracey. Zij wonen in Lyssons, bij Morant Bay. Austin en Tracey kennen we uit Londen, in eerste instantie van op Notting Hill Carnival. Johan heeft verschillende shows en contacten voor Austin, als The Mighty Jah Observer Sound System, geregeld op Jamaica toen Austin er pas woonde en ook nog steeds de afgelopen jaren op het Europese vasteland. We hebben hen al dikwijls in Londen, maar ook op andere plaatsen, gezien. Elf jaar geleden, toen Tracey nog niet op Jamaica woonde, hebben we Austin al thuis bezocht. We laten het helemaal aan hen wat ze met ons gaan doen tijdens ons verblijf bij hen.

Nadien, het is dan alweer zaterdag, gaan we nog voor twee nachten terug naar Kingston Reggae Garden. Op zondagochtend worden we daar opgehaald om naar de Blue Mountain Peak, het hoogste punt van de Blue Mountains, te wandelen. En die zondagavond gaan we weer naar de Kingston Dub Club of naar een ander "feestje".


Op maandag 17 maart verlaten we Jamaica alweer. In de namiddag (lokale tijd) vertrekt onze vlucht richting JFK airport. De nacht van maandag op dinsdag vliegen we de oceaan weer over. En, als alles naar wens verloopt, staan we dinsdagmiddag 18 maart weer op de luchthaven van Schiphol...

weersvoorspellingen

Er is overigens een tijdverschil van zes uur. Jamaica heeft EST-tijd.

05 maart 2025

2024 Noord, 2025 Zuid

Terwijl we bijna op onze "maartreis" aan het vertrekken zijn en voor onze septemberreisroute net een offerte binnen hebben, hebben we nu ook een bestemming voor onze "november-decemberreis" van 2025 gevonden!

In juni ‘24 bezochten we het noorden van Cyprus, het Turkse gedeelte. 
Eind november gaan we naar het zuidelijke gedeelte, het Griekse en EU-gedeelte, van Cyprus

... en dat zal zonder problemen gaan, nu we een nieuwe reispas hebben, zónder die stempel van "Turks-Cyprus"...

We moeten nog alles boeken, hoor, maar het plan is alvast gemaakt! Toen we in het noorden waren, was het véééél te warm, tegen 40°C. We hopen, nu we in de winter gaan, dat er wél fijne wandeltemperaturen gaan zijn!

Nog 267 dagen tot de heerlijkste verse baklava en halloumi!
Nog drrriiieeee tot Jamaica!