Johan wandelde

Afgelopen vrijdagmiddag nam Johan vanuit thuis de bus en trein naar Bornem voor de Dodentocht. Hij was veel te vroeg, maar dan kon hij op het gemak zijn badge voor de Dodentocht gaan afhalen, nog wat kleins eten en dan goed vooraan gaan wachten om om 21u te starten.

Om 21:01 uur precies startte Johan dan aan zijn tweede Dodentocht. Hij was drie keer ingeschreven, maar de eerste keer kon hij niet deelnemen vanwege een dubbele longontsteking. De tweede keer wandelde hij de 100 km samen met een collega. Ze deden er toen 19 uur 32 minuten over... en Johan was ervan overtuigd dat hij dat, alleen, sneller kon...

Van aan de start waren twee verschillende routes die na zo'n 3,5 km weer samenkwamen. Op deze manier was het in het begin niet zó erg drummen. Johan koos de route met het meeste "groen" onderweg.

 

Ine was van plan om Johan een eerste keer te treffen aan het rustpunt in Buggenhout. Hij had daar 50,2 km gedaan... zij was later dan ze gepland had daar, maar Johan was, zoals we beiden op voorhand gedacht hadden, te vroeg aan die rustpost. Hij was er om 04:58 uur, Ine pas om 05:38 uur... We troffen elkaar dan, het was toen al zo goed als licht, aan de rustpost in Opwijk. Aan Johan was he-le-maal niet te zien dat hij daar al 57 km gestapt had en een nachtje door had gedaan... die nachtjes feesten, de afgelopen weken op de festivals, heeft dus ook iets opgebracht ;-)

De rustposten waren absoluut niet toegankelijk voor niet-deelnemers. En de route liep steeds aan de achterkant van de rustpost weer verder. De wandelaar twee keer zien aan zo'n post ging dus niet. De aangegeven supportersparkeerplaatsen lagen altijd rond het begin van de rustpost. Ine zocht, na Opwijk, steeds naar de plek waar de wandelaars "buiten" kwamen en weer verder wandelden. Johan had dan immers al kunnen drinken, eten, naar het WC gaan enz. alvorens even bij Ine te staan of zitten... en eten ging Johan niet zo goed af ditmaal, dus kreeg Ine sowieso steeds iets lekkers om te eten. Die 'uitgang' vinden was wel niet steeds gemakkelijk. Ine heeft zelf ook heel wat afstand gestapt hiervoor.

Johan vertelde dat er nog meer dan tijdens zijn deelname in 2018, en echt heel de avond, nacht en dag door, mensen langs de weg stonden supporteren, die koekjes, snoepjes, drankjes ed. uitdeelden. Dit is toch niet zó veel bij de andere tochten die hij al wandelde. Ook Ine merkte verschil bij de supporters: het waren veelal overbezorgde mensen die er blijkbaar hun dagtaak van gemaakt hadden om hún wandelaar tot de finish te helpen... er werd steeds over en weer gebeld naar die wandelaar en de rest van het supportersteam om goed af te spreken waar wie stond, wat de wandelaar nog nodig had en over hoe zwaar het toch wel niet was voor de wandelaar... bij andere wandelevenementen waar Ine Johan volgt, zijn het toch voornamelijk échte wandelaars die deelnemen, en die hoeven zo niet gepamperd te worden... Óf het moet een evenement van verschillende afstanden zijn: de wandelaars die de langere afstanden doen, hebben zo veel complimenten niet als de anderen, of zijn ook niet zó uitgeput nadat ze bijvoorbeeld eens15 km gedaan hebben... Enfin, Ine had dus heel wat te observeren tijdens het wachten tot Johan weer even een korte pauze bij haar nam ;-)

De laatste rustpost, in Branst, sloeg Ine over. Die lag immers maar zo'n 4 km van de finish... dan zou Ine niet meer op tijd aan de drukke finish op het kerkplein van Bornem geraken... al had Ine geluk met het vinden van een parkeerplekje, niet al te ver van het plein waar de finish ligt... en een groot toeval: ze vond een laatste parkeerplekje, precies gepast voor haar kleine Kaatje, nét op dezelfde plaats waar dat ze dat in 2018, tijdens Johan zijn eerste Dodentocht, vond!

Om 14:23 uur finishte Johan. Er waren, ongeveer, 1450 anderen vóór hem aangekomen... maar vele honderden daarvan lopen/rennen enkel en nog meer combineren lopen en wandelen. Terwijl Johan énkel wandelt... Johan heeft dat dus weer héél goed gedaan!

En Johan had gelijk: hij kan, alleen, de dodentocht sneller uitwandelen: Hij was ditmaal 17 uur en 21 minuten onderweg aldus de badge die zijn tijden registreerde. Zijn sporthorloge gaf aan dat Johan effectief 54 minuten gerust heeft en in totaal 16 uur 27 minuten gewandeld heeft, dus gemiddeld 6,1 km/uur... en oh ja, dat horloge vond ook nog dat Johan te intensief getraind had! Hahahahaha...

Johan had ditmaal wel wat blaren. Geen idee hoe dat komt. Vaak heeft hij immers (bij 50 en 80 km) geen blaren... maar ja, hoe komt dat: door de sportzolen, andere compressiesokken, de temperatuur??? De schoenen zijn steeds gelijk, want Johan zweert al jaren bij halfhoge Lowa Renegade-wandelschoenen.

Gelukkig was de ontsteking aan zijn rechtertenen zo goed als genezen en leverde dat geen problemen op. Van een stukje in zijn rechter quadriceps heeft hij onderweg wel wat last gekregen. Ook nu is dat gedeelte nog 'hard'... en ja, hij heeft o-ve-ral spierpijn... maar een lijf is ook niet gemaakt om 100 km aaneengesloten te wandelen, hè...

We overnachtten afgelopen nacht in een hotel in Sint-Niklaas. Dit maakte dat Ine gisteren de afstand naar Bornem (135 km), over die, aldus haar, vermoeiende autostrade, niet twee keer moest rijden. Ook kon Johan dan snel gaan slapen en douchen in plaats van in de auto anderhalf uur te "dommelen"... Jammer dat er geen bad was... en het superuitgebreide ontbijt vanmorgen was ook wel erg fijn en lekker... Goed om te onthouden voor volgende keer? Waarschijnlijk gaat Johan de Dodentocht niet meer wandelen: de route was dit jaar zeker al veel fijner dan in 2018 doordat er meer onverhard en groen bijzat in heel te tocht, maar Johan vindt het toch niet zo'n heel mooie "wandeling", zegt hij...