Blue Mountain Peak Trail

Op zaterdagavond 15 maart '25 gingen we niet slapen. We sliepen wel wat in de late namiddag nadat Tracey en Austin ons bij de Kingston Reggae Garden afgezet hadden.

We werden om 21:30 uur opgehaald door Roger. Hij reed ons met zijn 4x4 naar de andere kant van Kingston, ver de Blue Mountains in... en die 4x4 was er echt wel nodig! Jezus, wat een slechte wegen!

De Blue Mountains strekken zich zo’n 45 km lang uit ten noordoosten van Kingston.  De 'blauwe bergen' danken hun naam aan de dichte mist die rondom de bergen kan hangen die de bergen blauw lijkt te kleuren.

Onder andere het feit dat er in de Blue Mountains meer dan 800 planten en 200 vogelsoorten zijn, heeft gemaakt dat het in 2015 UNESCO natuur- en cultuurerfgoed geworden is. Ook de geschiedenis van de bergketen, die als eerste onderdak bood aan de inheemse Taíno's en vervolgens aan de gevluchte slaven, de Maroons/Marrons zorgden voor die internationale titel. De Maroons kwamen in opstand tegen het Britse koloniale systeem door een netwerk van geheime paden, schuilplaatsen, uitkijkpunten en nederzettingen op te bouwen. Dit maakt hen erfgoed van Jamaica en een belangrijk onderdeel van de geschiedenis van het eiland.

De rijke, voedzame gronden van de hellingen van de Blue Mountains zorgen verder voor de perfecte agrarische omstandigheden waarin de beroemde Blue Mountains koffiebonen worden gecultiveerd. De koffiebonen worden altijd met de hand geplukt. Volgens fijnproevers is het de ultieme koffie. De sensationele, rijke smaak gecombineerd met een ongekende zachtheid maken van dit lokaal geteelde product een culinair wonder. De Jamaicaanse Blue Mountain Coffee wordt geteeld tussen 3.000 en 5.500 voet (910 en 1700 meter) boven zeeniveau. De koffie is bekend vanwege zijn milde en niet-bittere smaak. Het is een van de duurste koffiesoorten ter wereld... Johan vindt'm erg lekker. Ine vindt dat niet...

Pas na middernacht kwamen we bij "Abbey Green", het startpunt aan. Toen de auto stilgelegd werd, werd ons verteld waarom we onderweg nog iemand waren gaan afhalen: Roger was te moe en geblesseerd. Hij kon met ons de "Blue Mountain Peak Trail" niet wandelen. Hij zou in zijn auto slapen en ons 's ochtends weer naar Kingston Reggae Garden brengen... Wij vonden het prima... maar zouden echt niet meer gaan betalen ;-)

Om half 1, zondagmorgen 16 maart ondertussen, startten we aan de trip van 9,3 km van Abbey Green tot aan Blue Mountain Peak. We zouden 1.262 hoogtemeters gaan doen... Voor vertrek slikte Ine nog even: ze is heel slecht in steigen, kan soms, door haar versleten knieën, moeilijk dalen en had al lang geen 18,6 km meer gewandeld... Ze had ook al een paar weken een beetje last van de middenvoetsbeentjes van haar rechtervoet, thans haar 'goede' voet. Links draagt ze steeds een brace bij het wandelen.

De wandeling startte meteen met een ferm stijgingspercentage. En al snel werd dat nog steiler. Het steilste deel van de wandeling, "Jacob's ladder",  kwam er al snel aan... en dat voor een dikke kilometer aan een stuk. Na dit vermoeiende stuk verlieten we de "weg". Enfin, het pad had daar de breedte van een weg, maar was erg oneffen  en kapot door water dat zich een weg naar beneden baande bij regen. Het was nodig om goed uit te kijken waar we onze voeten zetten... en daarvoor droegen we hoofdlampjes.

Op een gegeven moment stapten we van die "weg" een smaller pad op. Na zo'n 3,5 km, we waren al langer dan een uur onderweg, kwamen we aan bij "Portland Gap". Met Johan was alles in orde. Ine had al gezucht en gepuft. Ze had, fysiek gezien, geen goede dag, voelde ze. Ze was ook moe.

We wandelden in een lange trekkersbroek en droegen een niet al te dik truitje over onze T-shirt. Dit was aangenaam: niet te warm en niet te fris.

Onze gids was weinig van zegs en had al snel zijn geduld met Ine verloren. Tja, Ine kan niet goed "klimmen", maar er zijn zeker tragere wandelaars! En ja, als je maar met z'n drieën bent waarvan Twee zeer getrainde wandelaars... tja... Ine probeerde zich er niet in op te jagen en stapte gewoon op haar tempo. Veel oog voor haar omgeving had ze wel niet. Die gids keek wel steeds rond, tot hoog in de bomen... waarschijnlijk keek hij uit naar slangen. We maakten ons er niet druk over: er zijn geen grote of giftige dieren in de Blue Mountains... maar Ine moest toch even slikken toen ze twee stukken van een vervelling van een slang zag liggen... dat moet van een dikke, lange wurgslang geweest zijn!

Eigenlijk liepen we van het ene steile stuk naar het volgende over een vrij smal pad. Er was vaak een afgrond langs het pad te zien, maar je zag maar beperkt ver. We zagen dat we omringd waren door tropische vegetatie maar eigenlijk kon je, ook niet met het hoofdlampje, je geen voorstelling maken hoe het er overdag uit zou zien.

Ine kreeg het zwaarder en zwaarder door het steile pad, maar ook omdat ze moe was én omdat het steeds vochtiger werd in die jungle. Ine dacht over stoppen, maar dan gold dat ook voor Johan... en ze wilde dat Johan de top bereikte en die zonsopgang zag... Ook Johan begon zijn geduld wat te verliezen: hij vond dat Ine door moest zetten omdat ze toch al zo ver gekomen was... maar Ine had er op een gegeven moment echt gewoon geen zin meer in... maar stapte maar verder... Ine las nadien over de wandeling "je hebt er naast een goede conditie ook een flink doorzettingsvermogen voor nodig"... en dat klopt: die conditie heeft Ine best nog wel, maar aan dat door willen zetten, schortte het op een gegeven moment!

Naarmate we hoger gingen, kwamen er wel wat vlakke en vals platte stukken. Dit maakte dat Ine weer even kon bekomen. Ze kon dan ook best een goed tempo stappen.

Onze gids zei op een gegeven moment dat het "omdat we zo traag waren" nog zeker een uur en twintig minuten duurde vooraleer we boven zouden zijn. Hij was er niet zeker van dat we op tijd zouden zijn voor de zonsopgang, misschien, zei hij... nu, dat stimuleerde Ine in ieder geval niet om sneller te gaan stappen, als dat al zijn bedoeling was! En achteraf bekeken, klopte zijn tijdsinschatting ook he-le-maal niet!

Ine was enorm blij toen Johan zei dat we er bijna waren, dat hij de top gezien had. Het was 5 uur 's ochtends toen we de jungle uit stapten en de top bereikt hadden... We hadden, enfin, Ine had bepaald dat we er 4,5 uur over gedaan hadden om de top te bereiken, om 9,3 km te steigen.

Daarboven was het KOUD! Het waaide er hard en het was er erg vochtig. Wind en wolken hadden natuurlijk ook vrij spel: er was niets wat hen tegenhield! We hadden gedacht dat een regenjasje ons voldoende voor de koude op de top zou beschermen... helaas... We gingen, een beetje uit de wind, in een kapotte schuilhut zitten... zitten wachten op de zonsopgang...

Toen de zon bijna zou opgaan, liep de gids ons voor naar het oosten... Hij begreep overigens niet dat we niet wisten welke kant dat op was... Hey hallo!? Het was donker en we zijn niet gewoon om ons op sterren en maan te oriënteren!?

De gids vertelde dat we niet echt op de 2256 meter hoge Blue Mountain Peak stonden, maar op een bijna zo hoge berg. Hij legde uit dat die echte hoogste berg van Jamaica modderstromen had gehad en dat daardoor het niet meer mogelijk was om hem veilig te bewandelen.

We lazen voordien dat, vanaf de top van de Blue Mountain, de omtrekken van het eiland goed te zien zijn. En dat op heldere dagen, wat helaas niet heel vaak voorkomt, in het noorden Cuba, 210 km verderop, te zien is... 

Niet dus, er hingen wolkenslierten ronden de top waar wij stonden en rond de bergtoppen rondom ons, maar we zagen het steeds lichter worden. Ine had op voorhand gekekn om hoe laat de zon op zou komen die 16e maart en dat was 6:14 uur... en jawel hoor, daar verscheen oranje ligt en even later de zon vanachter die wolkenslierten! 

We maakten wat foto's en waren rond 6:30 uur klaar om af te gaan dalen. We kwamen al snel verschillende groepjes mensen tegen die de zonsopgang niet gehaald hadden. Ook aan deze mensen zei onze gids dat ze nog een uur en twintig minuten moesten stappen... wat ook niet zo was, waarschijnlijk...

De afdaling was compleet anders dan het klimmen: we zágen iets: Zoals hier en daar op websites beschreven staat, leek het inderdaad op een elfachtig bos met knoestige bomen die bedekt zijn met hangende mossen en verschillende soorten varens. Weer wat lager werd dit dikke vegetatie, ook boven ons, in allerlei tinten groen, de ene tropische plant na de andere: mooi! Er waren niet veel bloemen. We zagen ook maar één kolibrie en verder niets.

Ine kon een gedeelte van de afdaling de gids en Johan goed volgen. Op de rotsige stukken deed ze het wel wat voorzichtiger. Die stenen waren immer glad van de hoge vochtigheidsgraad en Ine had geen zin om te vallen.

Ine kreeg, zoals nog gebeurd is bij een steile afdaling, last van haar linker knie. Ze moest wat trager gaan stappen... en toen, bijna terug aan Portland Gap, sloeg ze haar linkervoet nog maar eens om. Op zich is dat niet meer erg want Ine draagt een brace, maar het is toch wel wat pijnlijk én Ine moest wat anders gaan stappen... en dat maakte de pijn aan haar linkerknie enkel maar erger... wat haar tempo héél erg naar beneden haalde...

De gids had overigens nog geen enkele keer aan Ine gevraagd of het haar ging, of alles in orde was of? Echt bizar! Op een gegeven moment kwamen er twee aparte groepen met gids omhoog gewandeld. Hij moet toen ineens iets doorgekregen hebben, of zo? De toeristen, die Ine duidelijk zagen sukkelen, vroegen haar immers meteen wat er aan de hand was. Enfin, hij ging een heel poos vlak achter Ine gaan stappen... heel irritant, maar Ine had de energie niet meer om hem voor haar op te sturen.

Bijna terug aan Abbey Green ging hij ineens informatie over planten, zoals koffieboonplanten, geven. We zeiden elkaar dat hij aan zijn fooi gedacht moest hebben...

Maar enfin, om half 10 stapte Ine de auto van Roger in... de afdaling had drie uur geduurd... de hele wandeling 9 uur (met rustperiodes en wachten op de zonsopgang)... Het was gelukt!

En achteraf bekeken, kan ook Ine zeggen dat het een mooie wandeling was in een prachtige omgeving... al hebben we afgesproken dat we samen niet meer van zulke uitdagingen gaan doen! Voor Johan zijn die geen probleem, maar door de verschillende versleten gewrichten van Ine door artrose kan Ine dit niet meer... al zou ze het wel heel graag nog willen kunnen!

En dan restte ons nog 2,5 uur terugrijden... langs een wel erg mooie route... die we de avond voordien natuurlijk niet zagen. Johan zag ook weinig van de route: hij knikkebolde steeds. Voor Ine was de weg te interessant, maar vooral ook de hobbelig om te kunnen slapen.

Terug bij Kingsten Reggae Garden ging Ine meteen douchen en slapen. Johan ging nog een terrasje pikken met Roger, best een interessant figuur met veel kennis over de Blue Mountains.

Om te voorkomen dat we té lang zouden slapen, hadden we de wekker gezet. Na opnieuw een douche gingen we eten bij Kingsten Reggae Garden. Hier praatten we ook nog over vanalles met eigenaars Davy en Cindy. Ine had geen last meer van haar linkerknie. Haar linkervoet voelde nog wat pijnlijk en de middenvoetbeentjes van haar rechtervoet speelden meer op dan eerder... maar al bij al: het had veel erger kunnen zijn... en we zijn toch echt op het (bijna) hoogste puntje van Jamaica geweest!