Bath & Lyssons

Op vrijdag 14 maart, onze zevende dag op Jamaica, waren Austin en Tracey al vroeg in de weer met het water geven van hun planten, het eten geven en trainen van de honden en katten en het maken van de brunch. Wij waren ook al voor half 8 wakker, maar konden rustig wakker worden. We maakten dan onze tas klaar om naar Bath, op 45 minuten rijden en op een andere berg dan waar Austin en Tracey wonen, te gaan.

Het Jamaicaanse Bath werd vernoemd naar het Britse Bath, waar ook een natuurlijke warme bron ligt. De thermale bron "Bath Fountain" werd in de 17e eeuw ontdekt. Austin vertelde dat de bron ontdekt werd door een weggelopen slaaf. Deze had zich te rusten gelegd met zijn been, vol zweren, in het warme water. Toen hij wakker werd, waren de zweren genezen. Omdat hij zo verheugd was, liep hij terug naar zijn meester om dit heuglijke nieuws te vertellen... waarop Ine zei dat het water dan duidelijk niet goed was geweest voor zijn verstand, als hij terug ging naar de plek vanwaar hij gevlucht was...

In ieder geval, in de 18e eeuw was de regio erg gekend en veel bezocht om te kuren. Het minerale water bevat de actieve elementen kalk, zwavel en magnesium. Het is deugdoend en helend bij reuma, jicht en huidaandoeningen.  De natuurlijk voorkomende hoge temperaturen zorgen voor extra genezende kracht. Er kwamen verschillende guesthouses en er werd een kuuroord gebouwd. Ook vandaag nog kan je, betalend, naar een (onderkomen) kuuroord. Wij kozen voor de natuurlijke en vrij toegankelijke baden.

We moesten over een plakkerige helling wandelen en over een beek, daar waar die op z'n smalst was, stappen tot we aan de warme stromen kwamen. Het warme water liep langs de rotsen, werd via kanaaltjes vervoerd naar waterbekkens en kwam uit aangelegde pijpen waardoor het een soort douches vormde.

Aan de andere kant van het riviertje, bereikbaar via een kapotte betonnen bruggetje, ligt een  hete "modderpot", zei Austin. Deze modder kan je, als je het bruggetje genoeg vertrouwd, uit die modderpot gaan halen... Austin had twee zakjes gekocht op de parking: dat was toch veiliger vanwege het bruggetje, maar ook voor de temperatuur van de modderpot.

Als je over deze plek leest, lees je ook over de massages en allerlei behandelingen die er aan de waterkant gegeven worden. In feite zijn dit allemaal oplichters die zo, op een pusherige manier, de bezoekers lastig vallen... en voor hun diensten heel veel geld voor vragen. We wisten op voorhand dat we hen gingen negeren. Omdat we een tijdje helemaal alleen daar waren, waren er niet veel van die "masseurs". Die éne die er was hield wel lange klaagzangen over hoe zwaar zijn leven was... Om Ine haar aandacht te proberen trekken, zei hij op een gegeven moment dat hij haar herinnerde van de voorgaande keer... best grappig aangezien we er nog nooit waren geweest... maar we negeerden hem compleet.

We liepen eerst, door de op die plaats, brede, lage beek. Het water was koud, maar aangenaam. De ondergrond lag vol kleine en grote steentjes. Johan had er niet zo'n last van, maar Ine vond het heel pijnlijk om op te stappen. We hadden ook geen waadschoentjes bij, dus stapte ze heel voorzichtig verder naar enkele rotswanden waar het hete water langs naar beneden liep. Op die plek was er ook een pijpleiding voorzien waar het hete water uitliep... want heet was het wel.

Onze therapeut van dienst was Austin. Hij had zich bij vorige bezoeken eens bekeken welke "behandelingen" die masseurs boden. Hij had een grote handdoek meegenomen. Johan moest gaan liggen op een betonnen platformpje, eerst op zijn rug dan op zijn boek. De handdoek ging het hete water in en nadien op Johan zijn lijf. Zowel Austin als Tracey vertelden dat dit véél te heet was voor hen... Johan vertrok geen spier. Hij deed dat ook niet als Austin nog meer warm water over de handdoek heen goot. Nadien moest Johan gaan afkoelen in het beekje. Ine kreeg de handdoek over haar rug. Ook zij vond dit aangenaam en vertrok geen spier. Waar ze wel een gilletje bij liet, was toen Austin heet water over haar nek gooide... maar die was al verbrand, dus extra gevoelig ;-)

Nadien smeerden Austin, Tracey en Johan zich helemaal in met de gekochte klei. Ine smeerde enkel klei op haar benen, daar waar ze verschillende insektenbeten had. Ine wilde zich niet volledig insmeren omdat ze regelmatig wel ergens een uitslagje heeft en je natuurlijk niet weet wat de kleiig goedje met je huid doet...

De klei droogde op en werd afgespoeld... en dat was nog niet erg gemakkelijk. Nadien zouden we merken dat de jeuk van de insektenbeten, bij ons allebei, fel verminderd was! Héél fijn want die Jamaicaanse steekbeesten kunnen jeukerige plekjes achterlaten!

Nadien kleedden we ons om achter een paar golfplaten die een kleedhokje moesten voorstellen. En na een paar uurtjes van dobberen, water en klei wandelden we terug naar de auto. 

Daarin deelde Tracey "Jamaican buns and cheese" uit. Dit waren boterhammen van een soort kruidkoek met geconfijte kersen in met kaas: érg lekker.

We besloten de rest van de dag gewoon bij Austin en Tracey thuis door te brengen. Johan maakte foto's van planten en dieren in de tuin. Ine deed een dutje van zo'n twee uur op bed. Austin en Tracey vielen op de zetel in slaap... weinig productief dat slapen, maar het deed wel goed... en dat gedobber en dat warme water was blijkbaar toch vermoeiend geweest.

 

's Avonds draaide Austin op zijn sound system... eigenlijk was het een privéshowtje voor ons, maar met die gigagrote muziekboxen kon heel de buurt meegenieten... wel raar, die Jamaicanen vinden dit geweldig en hebben Austin al vaak om meer en vaker van deze muziekshows gevraagd. In België en Nederland, en veel andere landen, zou je meteen klachten krijgen van de buren en de politie op de stoep... culturele verschillen zijn bijzonder!

We aten laat en praatten nadien nog wat bij, keken TV en deden verder weinig bijzonders... maar het was erg fijn en gezellig.