Dag 8 : Collobrières, Hyères & Toulon

Op vrijdag 29 november '24 gingen we weer "verhuizen". We verlieten Trigance en reden terug richting de  Côte d'Azur. Na zo'n twee uur naar het zuiden rijden, stopten we in Collobrières. 

Collobrières is een klein, mooi middeleeuws stadje. Het ligt in hart van het 'Massif des Maures', een kleine bergketen in het zuidoosten van Frankrijk. Het kende een bloeitijd in de 19e eeuw toen er 17 kurkverwerkende fabrieken gevestigd waren. Momenteel richt men zich er op de wijnbouw en op kastanjes. Collobrières wordt beschouwd als de “kastanjehoofdstad”. Er is al tientallen jaren een fabriek voor gekonfijte kastanjes gevestigd.

Collobrières werd al gesticht in de 12e eeuw. Uit deze periode zijn nog een stenen brug en de ruïnes van de Saint-Pons-kerk bewaard gebleven. Deze laatste doet nog dienst voor optredens en zou nog gerestaureerd worden... voor welke heilige deze kerk is, hebben we niet teruggevonden... Blijkbaar is hij hier niet bekend, maar wel in die regio.

De inwoners kwamen ietsje 'vreemd' over vonden we... dat verklaart vast ook dat ze in 2008 even de Franse frank weer gebruikt hebben als betaalmiddel... Dit om aan te tonen hoe snel de voormalige prijzen zijn gestegen...

We wandelden al lukraak een straatje richting het centrum in. Daar liepen we door smalle straatjes met kleine pleintjes... en kwamen we gewoon terug op de hoofdweg uit... hahaha... We pakten het dan maar anders aan en liepen naar de oude brug, aan de andere kant van de weg. Spijtig, voor de foto, dat ze daar in de buurt juist met een kleine werkkraan kerstversiering aan het ophangen waren... Nadat we een stukje langs het riviertje de Réal Collobrier stapten, langs veelal slecht onderhouden restaurantjes en woningen, wilden we terug het centrum inlopen. We kwamen echter een eetcafé tegen... met kastanjetaart op de menu! En die moésten we proeven in de hoofdstad van de kastanje natuurlijk! Mmmmm... en met de ferme dotten slagroom en de boudoir als 'versiering' van het grote stuk taart met mouse van kastanje hadden we ineens goed geluncht.

Met de straat die we toen uitkozen, hadden we meer geluk. Hiermee kwamen we in het centrum van het stadje uit. De huizen waren 'strak' maar hadden kleurige gevels en waren duidelijk oud. We kwamen onderweg verschillende pleintjes tegen. Als de zon had geschenen, was het hier prachtig geweest! 

Het leek dat, hoe hoger we de heuvel waartegen het stadje gebouwd werd, opgingen, hoe verder we teruggingen in de tijd: de straatjes werden smaller, de huisjes kleiner en die kregen terrasjes op de verdiepingen gebouwd en er werden steeds meer stenen gebruikt als decoratie van de gevels en de paden. Na het nemen van een gerestaureerd middeleeuws pad met trappen kwamen we uit bij de ruïnes van de St. Pons-kerk. We zagen dat er, van daaruit een wandelpad naar onze parking liep. Maar doordat het pad, tussen twee weien wel érg steil naar beneden ging en erg modderig was, draaiden we terug... schrikscheet Ine durfde gewoonweg niet naar beneden... Hierdoor liepen we nog door verschillende smalle straatjes waar onze oriëntatie weer meteen helemaal weg was... maar waar we, eigenlijk per toeval, weer op de grote weg uitkwamen...

Weer een half uur verder naar het zuiden kwamen we aan bij "Les Vieux Salins d'Hyères", de oude zoutvelden van Hyères. Dit lag, verrassend, vlak tegen een wijk. Het was er echter enorm rustig en stil. We wandelden er een lus doorheen het vrij toegankelijke gebied. Johan nam zijn cameratas met grote lenzen mee om vogels te spotten en te fotograferen.

De Vieux Salins werden voorheen 'Salins de Saint Nicolas' genoemd. De zoutmoerassen werden al in de vroege middeleeuwen omgevormd tot verschillende zoutwinningsgebieden van verschillende eigenaren. Tot 1995 werd er nog zout gewonnen. Met een oppervlakte van ongeveer 350 hectare vormen de Vieux Salins een moerasgebied met een uitzonderlijk ecologisch potentieel. Het gebied is sinds 2001 een natuurgebied en maakt deel uit van het Port-Cros Nationaal Park. Er zijn het hele jaar door veel soorten vogels aanwezig. Er zouden zo'n 110 soorten voorkomen. Er is een kolonie flamingo's die er vast verblijft. 

De zoutpannen van Pesquiers liggen in dezelfde gemeente maar zijn minder oud. Ze zijn wel groter en er wordt nog zout gewonnen. Hier zijn we niet heengereden.

Het seizoen waarin we het natuurgebied bezochten, was natuurlijk niet ideaal. Ook het tijdstip van de dag, vlak na de middag, is geen goed tijdstip om vogels te gaan spotten, maar toch zagen we nog enkele soorten! Johan kon nog mooie kiekjes maken!

Na ons bezoek aan de zoutpannen was het nog te vroeg om al naar ons derde appartement van onze reis te rijden. We besloten daarom om Toulon nog een bezoekje te brengen. Dat Toulon een verkeersinfarct is, kregen we meteen in de gaten toen we de stad inreden.

Al in de 15e eeuw werd Toulon een belangrijke militaire haven. Vandaag is Toulon de belangrijkste militaire haven van de Franse kustlijn aan de Middellandse Zee. De Franse Mediterrane Vloot heeft haar hoofdkwartier in Toulon.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Toulon pas in 1942 bezet door de Duitsers. Aanvankelijk waren de geallieerden van plan gelijktijdig in Normandië en de Provence te landen. Het lukte echter niet op om beide locaties een dergelijke grote landing uit te voeren. De landing aan de Middellandse Zee werd daarom uitgesteld tot in augustus 1944. Ze kreeg de naam "Operatie Dragoon". De geallieerde troepen landden in de ochtend van 15 augustus en liepen al snel de Duitse verdediging onder de voet, geholpen door het Franse verzet. Ze bevrijdden Franse eenheden in Marseille en Toulon en veroverden twee grote havens, die een belangrijke rol speelden in de bevoorrading van het westfront. Halverwege september ontmoetten geallieerde troepen uit Zuid-Frankrijk en oprukkende geallieerde troepen vanuit Normandië elkaar voor het eerst. 

Een groot deel van de stad werd vernield door bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de wederopbouw kreeg de stad enkele iconische modernistische... en lelijke ... gebouwen

In Toulon gingen we naar de kerstmarkt! Neeeen hoor, niet voor de kraampjes, maar voor de fontein die op het plein, de Place de la Liberté, staat. De fontein, de Fontaine de la Fédération, symbool staat voor strijdmacht en rechtvaardigheid. En ook meer specifiek ter nagedachtenis aan de slachtoffers van WOI en WOII, en in het bijzonder de slachtoffers van de landing op Marseille van 22-25 augustus 1944.

Op de dijk van de haven van Toulon stonden na WOII enkel nog de toegangszuilen met balkon van het stadhuis recht. Deze hebben ze aangehouden en errond werd nadien het nieuwe stadhuis gebouwd: nu een modern gebouw met een klassieke toegang.

Op Place Vatel zagen we nog iets 'bijzonders'. Het was zeker niet mooi, maar wel opvallend: "uit" één van de gevels van een flatgebouw komt een replica van de boeg van een fregat dat werd geverfd door Alexandre-Benjamin Navet. Voorheen was de replica neutraal van kleur. Sinds de kunstenaar het kleurig maakte, is er veel protest van de burgers omdat ze het lelijk vinden.

Na wat boodschappen te doen en een uurtje rijden, kwamen we aan in ons appartement petite maison dans le Parc National des Calanques in een buitenwijk van Marseille.