Op dinsdag 10 maart jl. deden we nog eens een autorondrit. We volgden hierbij het advies van onze gekregen SNP-route en maakten vanuit Beja, waar we in de pousada verbleven, een mooie "lus" in de omgeving.
In Serpa werd het aquaduct, in de 17e eeuw, gebouwd voor slechts één adelijke familie. Het water werd door een door ossen aangedreven waterrad verder naar hun paleis gevoerd.
Binnen de oude stadsmuren wandelden we eerst naar het kasteel, de Castelo de Serpa, van waarop we mooie zichten hadden over de omgeving en over het oude stadscentrum. Nadien deden we een terrasje, waar we versgeperst, zongerijpt appelsiensap dronken... Mmmm!
We wandelden daarna nog wat rond in de smalle straatjes van Serpa en stapten toe weer onze Corolla in.
We wandelden daarna nog wat rond in de smalle straatjes van Serpa en stapten toe weer onze Corolla in.
Onze volgende bestemming was het volgende stadje Moura. Dit stadje ligt ook tegen de Spaanse grens en heeft, net als vele in de buurt in beide landen: een oude burcht (17e eeuw) (foto 2).
Moura bestond al in de Romeinse tijd. We zagen er overblijfselen van. Net zoals in heel het Iberische schiereiland was het ook ooit, in de Middeleeuwen, in handen van de Moren. Moura heeft nog een "Moorse wijk", Mouraria. Hierin staan allemaal kleine, witte (natuuuurlijk) huisjes met kleurrijke "randen" en grote schoorstenen. De kasseistraatjes zijn heel smal en de mensen hebben er allemaal bloempotten voor de gevel staan en hangen met bloemen, planten en kruiden: erg gezellig en pittoresk, zoals echte "medina's" zijn en moeten zijn.
Om een kerkje te bezoeken vol azulejos was het te laat en te vroeg op de dag: de kerk was op de middag voor enkele uren gesloten.
Omdat het gewoonweg kon, deden we nog een terrasje... ditmaal ging Johan voor een biertje en Ine voor een 'limonada'... en ja, hoor het werd een vérse limonada... met verse citroenen... maar ook weinig anders... érg zuur dus ;oD
Om een kerkje te bezoeken vol azulejos was het te laat en te vroeg op de dag: de kerk was op de middag voor enkele uren gesloten.
Omdat het gewoonweg kon, deden we nog een terrasje... ditmaal ging Johan voor een biertje en Ine voor een 'limonada'... en ja, hoor het werd een vérse limonada... met verse citroenen... maar ook weinig anders... érg zuur dus ;oD
In de streek waar we reden, zagen we eigenlijk geen kurkeiken meer. Het stond er vol olijven en citrusbomen... vaak kilometers lang niks anders... meestal laagstam, rij-aan-rij voor massaproductie...
Op de terugweg van onze rondrit stopten we ook in Cuba (foto 3)... gewoon omdat we dat een leuke gemeentenaam vonden... en natuurlijk om een 'linkje' te leggen met onze reis naar het eiland Cuba in maart 2018.
We kuierden wat door de straatjes van Cuba, maar eigenlijk was er echt niets te zien... Het was echt wel fijn weer, dus besloten we om nog maar eens een terrasje te doen... Ine liet zich ook verleiden tot een flink stuk gebak... dat, op het terras, maar € 0,95 bleek te kosten... en erg lekker was!
Vanuit Cuba reden we weer terug naar Beja. We parkeerden onze auto en trokken opnieuw het oude stadscentrum in. Ditmaal was dat niet om een restaurant te zoeken, maar om eens rond te neuzen wat er allemaal te zien was in onze "verblijfplaats".
Ook in Beja was er al bedrijvigheid in de Romeinse tijd. Julius Caesar ondertekende er een vredesverdag en noemde het stadje "Pax Julia". Toen de Moren gepasseerd waren, kwamen ook hier weer de katholieken weer aan de macht en werden de typische gebouwen gebouwd: kerken, kloosters en andere gebouwen in manuel- en renaissancestijl... en een "castelo" waaraan al in de 13e eeuw gebouwd werd, bovenop Romeinse resten.
en ja, hoor, ook in Beja deden we een terrasje, op het "Praça da República"...
's Avonds gingen we, lekker, eten in een "authentiek" restaurant, waarvan we 's middags al eens gaan kijken waren of het open zou zijn, "Adega Típica 25 de Abril".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten