Afgelopen maandag is Ine, met het uitdoen van haar schoen, stomweg naar achtergevallen door haar evenwicht te verliezen. Het bovenste vingerkootje van haar rechterringvinger stond nadien in een hoek van zo'n 100° omhoog... maar ging ook weer vanzelf naar zijn normale stand.
Het "uit de kom gaan" van dat vingerkootje heeft Ine niet gevoeld. Nadien, toen de zwelling startte, werd het wel pijnlijk (foto 1, dinsdagochtend). Tot dinsdagmiddag kon Ine haar ringvinger niet meer buigen. Nadat ze dat wel weer kon, begon de voorkant van het vingertopje ook steeds blauwer en dikker te worden. Ze had het gevoel dat haar nagelbed er uit wilde... wat haar deed beslissen om toch maar een RX, via de spoeddienst van ziekenhuis Maaseik, te laten maken en een dokter er naar te laten kijken.
Daar kreeg ze te horen dat er geen breuken of barstjes te zien waren. Het vingerkootje was ook perfect terug op de goede plaats terug gekomen. Hetgeen toen zo pijn deed, was het bloed van de volledig afgescheurde peesjes dat geen uitweg vond... en daar was ook niks aan te doen... maar wat de spoedarts wel zei was dat Ine de vinger, samen met de middelvinger, moest tapen of spalken. Zolang dat die peesjes niet terug stevig aaneengegroeid zijn, bestaat immers een groot gevaar dat dat kootje weer uit de kom gaat... en dan kan het, gezien de huidige schade, niet meer uit zichzelf terug op de goede plaats terecht komen.
Ine heeft enkele dagen met twee samengetapte vingers gelopen (werken gaat overigens nog wel prima), maar die tape begon steeds te "jeuken"... en dus besloot Ine, aangezien ze nog wel een week of 5 à 6 de twee vingers samen moet houden, om maar een duurzamere oplossing te zoeken (foto 2, zaterdagmiddag). Ondertussen is de zwelling bijna weg en zijn de blauwe plekken van het bloed van de peesjes gelig of al weg, maar de pijn blijft... Stom incidentje, met weken last... ach ja... lomp...
...en nu weet Ine meteen ook steeds hoe vaak ze dat bovenste stukje vinger gebruikt, aanraakt en stoot... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten