Na 50 à 60 km moesten we opnieuw een meer, Upper Arrow Lake, over. We dachten niet meer op de eerstvolgende veerboot te kunnen aangezien er vijf grote trucks met aanhangers en verschillende auto's voor ons stonden aan te schuiven... maar die veerboot was zó groot dat er zelfs nog plaats over was! Die Canadese veerbootjes zijn wat anders dan de veerbootjes over de Limburgse Maas!
Een dikke 100 km na vertrek reden we Nationaal Park Mount Revelstoke binnen... waren we met een iets groter voertuig dan hadden we er niet mee het park binnen gemogen. Tót 26 "feet" mochten voertuigen lang zijn... en de camper was 25 "feet"... De weg in het park (26 km) heeft immers héél veel haarspeldbochten, die niet te rijden zijn met een langere camper.
Onderweg naar boven toe waren verschillende uitkijkpunten gemaakt. De informatie geldt voor vele soortgelijke gebergten in Canada.
De laagste "zone" van de bergen is er 'regenwoud': vochtige ondergrond, veel dieren en veel diversiteit in begroeiing. Daarboven werd 'snow forest' genoemd. De beschrijving die hier het best bij past is 'taiga': de vegetatie is er minder divers, door de koude temperaturen ligt er een groot gedeelte van het jaar sneeuw, waardoor er niet zo heel veel dieren het hele jaar door verblijven.
Zo een beetje in de overgang tussen beide "zones" stond hij ineens langs de weg: een zwarte beer (foto 1)! Hij stond daar rustig de besjes van de struikjes te eten... en at van de ene struik naar de andere struik verder de berg op... Het was een beetje "onwezenlijk"... We hadden helemaal nog geen beer verwacht!
De route rijden was helemaal geen probleem: al dat bochtenwerk was goed te doen met de camper. Door de snelheidsbeperking (waar weinigen zich, jammer genoeg, aan hielden) reed men niet heel hard.
De laatste twee kilometer mocht het publiek niet rijden en moesten we de camper parkeren. Omdat we gingen wandelen, namen we onze "bearspray" en "-bangers" mee.
Alvorens aan dat wandelen te beginnen, namen we het parkbusje naar "boven", over die laatste twee kilometers van de weg. Onderweg vertelde de chauffeur dat we waarschijnlijk geen beren zouden tegenkomen. Deze hadden op die hoogte alle bessen al opgegeten en waren de bergen af aan het dalen, de bessen achterna.
We maakten enkele kortere wandelingen op de berg Revelstoke. We liepen langs vele mooie meertjes tussen herfstkleurige bomen en struiken. Het allermooiste was wel het zicht op de felblauwe rivier (foto 2). Regenen deed het nét niet, al zag het er steeds erg "dreigend" uit.
We bezochten, niet bovenop de berg, maar wel in het nationaal park, nog twee locaties: een moerasgebied en een cederbos.
Het moerasgebied had een wandelpad over vlonders. Er stonden heel veel moeraslantaarns. Ze waren op dat moment wel volledig uitgegroeid en waren zelfs al deels aan het vergaan in het drassige gebied... misschien een geluk want de mooie bloemen stinken blijkbaar heel erg!
Ook het wandelpad in het cederbos was deels over vlonders. De vedersoort die in Canada, in de regenwouden, staan zijn "rode ceders", blijkbaar heten deze soort in het Nederlands "reuzenlevensboom". De bomen worden gigantisch groot (60-80 meter) en oud. Ze zijn echt immens groot en dik!
Ondertussen was het alsnog beginnen regenen, maar aangezien we nog 130 km moesten rijden alvorens in onze volgende camping, "Canyon Hot Springs Resort", te zijn, was dat niet zo erg.
Eens aangekomen en ons geïnstalleerd te hebben op de camping namen we onze zwemspullen weer mee en trokken we opnieuw een zwembadje in (zie prentje, niet onze foto, hiernaast). Ook ditmaal, net als de avond voordien, regende het terwijl we in het warme badje zaten, maar maar minder hard en niet continu. Het was enorm bewolkt waardoor we niets van de omgeving konden zien.
Ditmaal gingen we niet in het "koudere" bad (32°C), maar bleven we in het "warme" bad (40°C) en op de rand daarvan zitten... zalig zo van de warme badjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten