... Inderdaad we waren nog niet klaar met het vertellen over onze vorige vakantie... die alweer bijna twee weken voorbij is! De tijd vliegt echt belachelijk snel!
Bij ons verhaal over onze reis naar Extremadura van 2 tot 10 maart jl. waren we aangekomen aan zaterdag 9 maart '19. We waren toen precies één week in Spanje.
Op de planning stond een wandeling uit onze Crossbill Guide en nadien een autoroute. De wandeling startte op de Plaza de Toros van Montánchez. Dit dorpje ligt helemaal centraal in Extremadura, op een uurtje rijden van ons appartement in Zorita. Die Plaza de Toros, het plein aan de stierenarena, vonden we niet op 1-2-3, maar na een tijdje stonden we er gewoonweg bij... Dan de volgende stap: de startplaats van de wandeling vinden. In het boekje stond dat we de blauwe route moesten volgen... Op het bord met wandelingen in de regio stond echter geen blauwe route aangegeven... We kozen daarom de "Ruta de los Molinos" in de plaats. Deze (geel/witte) route was iets langer dan 12 km. Ze daalde eerst af tot het naburig gelegen dorp, Arroyomolinos, en steeg daarna terug naar het vertrekpunt (379 meter hoogteverschil) en had bezienswaardigheden onderweg, was aangegeven.
Letterlijk enkele meters op pad kwamen we blauwe pijlen, zoals voor de route uit ons boekje, tegen... We besloten om tóch de "Ruta de los Molinos", de geel-witte route, te volgen aangezien we niet zeker waren dat de héle blauwe route nog bewegwijzerd zou zijn en omdat we, op het informatiebord, gezien hadden dat deze wandeling langs mooie bezienswaardigheden kwam.
Met een bijna wolkenloze hemel, maar met nog net een beetje te frisse temperatuur om een truitje te laten, startten we aan de wandeling. We liepen meteen het stadje uit, de velden in. Anders dan op andere heuvelachtige plaatsen waar we al waren geweest in Extremadura stonden hier veel olijfbomen. De typische dehesas met voornamelijk eiken waren er ook, natuurlijk, maar de olijfgaarden vielen echt op. Deze hebben een zanderige ondergrond, al het onkruid wordt verwijderd. In een dehesa heb je, in het voorjaar, een groene ondergrond van het frisse gras.
In eerste instantie ging de wandelroute langzaam aan naar beneden, maar het werd steeds steiler. Het oneffen pad met vele dikke stenen en rotsblokken maakte het niet gemakkelijk wandelen.
Toen we bij de eerste resten van een molen (een ruta de los molinos zonder molens zou belachelijk zijn) kwamen (foto 1), volgden de volgende elkaar snel op. Langs een snelstromend riviertje stonden in het verleden blijkbaar erg veel molens. De huidige resten, de blauwe hemel en de groene begroeiing leverde mooie beelden (en foto's) op! We waren het er daar al over eens dat, al zouden we pas in het dorp halverwege zijn, we goed gekozen hadden met de 'ruta de los molinos'. De blauwe pijlen hadden we ook een tijdje tegengekomen, maar op een gegeven moment liep onze wandeling een andere richting uit.
In Arroyomolinos aangekomen wilden we eigenlijk iets gaan drinken, maar we wilden eerst weten welke richting we uit wilden... en dat vonden we dus niet meteen... We besloten een eindje terug te lopen tot waar we het laatste pijltje zagen, maar dat hielp ook niet echt... tot we de richting uitgingen waarvan we dachten dat we heen moesten. Opeens dook er weer een pijltje op... maar omdat we toen alweer het dorpscentrum met de enkele barretjes achter ons gelaten hadden, besloten we gewoon door te wandelen in plaats van weer terug te lopen en iets gaan te drinken.
De route terug naar Montánchez leek in het begin niet te gaan stijgen... maar dat "vals plat" ging al snel in de benen zitten! Via de wandelweggetjes tussen de dehesas kwamen we steeds verder en hoger de heuvel op en werden de vergezichten weer erg mooi (foto 2). Het was ondertussen, niet enkel van het wandelen, ook T-shirtentemperatuur geworden. tegen dat we weer bijna in het dorp van vertrek waren, kregen we ook regelmatig het hoogste punt, een heuvel met een ruïne van een burcht, ervan te zien.
Eens aan de rand van het dorp gekomen, dook hetzelfde probleem op als in het andere dorp: de pijltjes verdwenen... en we wisten totaal niet in welke richting we onze auto moesten gaan zoeken...
Enfin, we moesten ook nog eten, dus besloten we het stadscentrum te zoeken. Dit bleek nog mooi te zijn ook! We namen er plaats op een terrasje, spijtig genoeg waren er geen terrasjes in de zon, en bestelden lunch (een Spaanse tortilla, van oorsprong uit Extremadura, en brood).
Terwijl we zaten te bedenken waar we heen moesten om weer aan Plaza de Toros te komen, vielen ons oog op het toeristisch informatiepunt... en gingen er een gratis stadsplannetje halen!
Dit maakte dat we de auto iets gemakkelijker vonden dan dat we op "gevoel" liepen ;o) We waren, met naar het stadscentrum te lopen, best nog wel een eindje van de auto af.
Vervolgens reden we richting de steppes van Belén, een klein super vlak gebied in de buurt van Trujillo. De autoroute was erg kort. We deden 'm twee keer: één keer in de ene en één keer in de andere richting... aan 30 km/uur reden we over de rustige weg de omgeving "afspeurend" op zoek naar steppevogels... en regelmatig gingen we ook eens langs de weg staan om over het veld te speuren (foto 3). We zagen er niet zo heel veel en zeker al geen trappen, die er, volgens ons boekje, wél véél zouden zitten... ach ja... maakt niet uit: het weer was mooi, het was er fijn rustig en dat voortdurend speuren, was best spannend ;o)
's Avonds aten we opnieuw gewoon een broodmaaltijd op het appartement, maakten we onze rugzak klaar en gingen we een laatste keer slapen in "casa rural La Perra Gorda".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten