Al weken voor ons vertrek stond donderdag 7 maart als regendag aangegeven in de weersvoorspellingen. Dit bleek in realiteit héél goed mee te vallen!
Toen we om half 9 vertrokken aan "La Perra Gorda" was het wel nog maar 3°C en onderweg was het serieus mistig, maar tegen dat we onze bestemming, het dorpje Guadalupe (Oost-Extremadura), was die opgetrokken!
Vlak voor we het dorpje bereikten, konden we een foto van het dorpscentrum van Guadalupe maken (foto 1, links bovenaan)... en inderdaad daarin overheerst één "gebouw"... het "Real Monasterio de Nuestra Señora de Guadalupe" of in het Nederlands "Het Koninklijk Klooster van Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe".
Het gaan bezoeken, bleek nog niet zo simpel. We begrepen van de, enkel Spaanssprekende gids, dat de abdij (want paters en geen nonnen) enkel in groep te bezoeken was. Hij gaf aan dat er nog geen groep ingepland was, maar dat er mogelijk, als er genoeg volk kwam, een rondleiding was om half 11. De rondleiding zou in het Spaans zijn. Hij kon niet aangeven wanneer er een rondleiding in het Engels was... Dat vonden we wel erg jammer... maar er was niets aan te doen besloten we... We liepen wat rond in het dorpje en dronken een koffie. Het was bijna half 11 toen we eigenlijk wilden vertrekken... maar we besloten toch eens gaan te kijken of er nog volk was voor een rondleiding... en jawel, hoor! We dachten in eerste instantie met nog drie andere koppels de rondleiding te krijgen, maar toen sloot er ook nog één/enkele klas(sen) pubers aan.
De oorsprong van het klooster gaat terug tot in de late 13e eeuw, toen een herder aan de rivier de Guadalupe een beeld van de Heilige Maagd ontdekte. Het beeld was er kennelijk ooit verborgen door de lokale bevolking om het te behoeden voor de Moorse indringers in 714. Op de plaats van de vondst werd een kapel gebouwd, die werd gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe.
Weetje: In 1493 vernoemde Colombus het huidige land Guadeloupe naar déze Lieve Vrouw.
De eerste uitleg die de gids gaf, konden we zo goed als helemaal begrijpen... maar naarmate hij meer vertelde en het niet helemaal duidelijk was wáárover in de kamer hij het precies had, werd het toch steeds minder ;oP Bovendien werden die pubers ook steeds rumoeriger en was concentreren moeilijker.
Na de rondleiding van de gids werden we "overgedragen" aan een pater. Deze nam ons mee naar de "Camarin de la Virgen", een achthoekige barokke kamer met verschillende beelden en schilderijen van allerlei "Heilige" vrouwen. Van daaruit was het pronkstuk van het klooster te bereiken: een troon met het beeld van de Madonna, een zwarte overigens, die het klooster zijn naam gaf.
Ons bezoek aan het klooster duurde een uurtje tot anderhalf uurtje. Héél veel was er niet te zien, maar we zijn blij dat we toch nog binnen geraakt zijn!
De monniken van Guadalupe hebben ook het beroemde klooster van El Escorial, dichter bij Madrid, gesticht. Dit werkelijk prachtige klooster (waarvan het geld véél beter besteed had kunnen worden) hebben we bezocht in 2006, toen we doorheen een gedeelte van Spanje reisden.
Vanuit Guadalupe startten we opnieuw een autoroute. Deze route nam ons mee door de heuvels/bergen, dalen en vlakten van de 'Sierra de Las Villuercas'. In deze regio volgen de dehesa's elkaar ook op. Het soort bomen dat er staan, is erg divers: allerlei eiken, kastanje-, amandel- en dennenbomen.Het is een mooie streek. We klommen, in Cabañas del Castillo, de steile "rots" met ruïnes van de burcht op. Het was serieus bewolkt en zag eruit alsof het ieder moment zou gaan regenen (foto 3), maar het bleef droog.
De tweede wandeling die nog in de autoroute verwerkt zat, deden we niet omdat we het beginpunt (er zouden bordjes zijn) niet vonden, maar omdat het zo erg bewolkt bleef en echt ieder moment zou kunnen gaan regenen, vonden we dat niet zo erg.
Het was al na drieën toen we gingen eten. We namen opnieuw een dagmenu, maar kregen genoeg eten voor een hele week... en dat voor € 10,00 p.p. voor drie gangen met drank inbegrepen...
Na het eten reden we nog naar Zafra. Dit was vooraf niet de bedoeling geweest, maar omdat het toch leek te gaan regenen en het nog te vroeg was om terug naar Zorita te rijden, deden we dit als extraatje.
Omdat we niet van plan waren geweest om naar Zafra te gaan, waren we niet voorbereid op wat er te zien was in het stadje... We bezochten het dus "op gevoel"...
... en we hebben best een "goed gevoel" bij wat we in Zafra gezien hebben ;o)
Het bleef droog, maar steeds hingen er die dreigende donkere wolken... niet erg mooi voor de foto's, maar wel fijn voor ons. Pas toen we terugreden, begon het te regenen... en serieus te regenen... We besloten dat zo'n "regendag" als zoals deze voorspeld was, best nog wel in orde was ;oP
Geen opmerkingen:
Een reactie posten