Afgelopen woensdag, 5 december '18, gingen we verder met het verkennen van de Lofoten. Het was een erg bewolkte, maar vrij droge dag met een stevig windje en temperaturen tegen het vriespunt.
We reden opnieuw naar het Lofoteneiland "Vestvågøy". De dag voordien bezochten we het zuiden van het eiland. Ditmaal gingen we het noorden ontdekken. Hiervoor maakten we steeds "uitstapjes" vanuit hoofdweg E10 die het eiland een beetje in tweeën splitst. Zo reden we steeds weer naar de kust en terug. Er is immers geen kustweg die alle kustdorpjes verbindt... daarvoor is het landschap veel te ruig.
Een eerste "uitstapje" was langs Kvalnes en Vestersand (foto 1). De bergtoppen hadden 's nachts een extra laagje sneeuw gekregen waardoor de bergen nog feller afstaken tegen de blauwe hemel...
Nadat we weer even op de E10 gereden hadden, draaiden we opnieuw richting het noorden. Ditmaal reden we naar het dorpje Eggum.
Dit dorpje is enkel en alleen al anders dan andere omdat het er veel kleuriger is... Hier hebben de bewoners ook eens gekozen voor een groen dak of een bruine gevel of een volledig blauw huis... niet dat je dat nergens anders ziet, maar het viel op in Eggum dat de "architectuur" atypisch was, qua kleur dan, qua bouwstijl was het gewoon even Noors als op andere plaatsen die we bezochten... maar voor die huisjes reden we er niet heen. Aan het einde van het dorpje bevindt zich een beschermd natuurgebied. Het is er mooi: stoere, ruige bergen, een meer, de beukende oceaan, het grasland waar in de zomer schapen grazen, een bunker uit de Tweede Wereldoorlog en een fascinerend en echt chic kunstwerk van Markus Raetz. Dit kunstwerk is een gezicht (foto 2). Het is een gezicht dat steeds een gezicht is vanwaar je er ook naar kijkt... De kunstenaar wil er mee laten zien dat iets is wat het lijkt, maar dat er ook meerdere perspectieven zijn... Mooi!
Nadien reden we naar het kustdorpje Unstad. Vanuit Eggum kan je er, te voet over de bergflank, op twee uur tijd geraken. We hadden hier echter geen tijd voor en daarbij staat er deze tijd van het jaar veel te veel wind... als het nu al niet gevaarlijk is, is het alles behalve een 'aangename' wandeling. Unstad is een dorpje bekend om erge surfen... maar meer was er niet echt te zien of doen...
Daarna reden we naar de witte zandstranden van Haukland (foto 3) en Uttakleiv. Deze stranden waren echt heel mooi en bijzonder: het witte zand, het helblauwe water, het groene mos, het gele gras, de zwarte bergen en de besneeuwde bergtoppen... vooral de combinatie wit zand en besneeuwde bergtoppen is heel bizar!
Na het bezoek aan deze dorpjes met mooie stranden waren we bijna het eiland Vestvågøy rond. Omdat het volgende eiland, Flakstadøya, zo dichtbij lag, we nog tijd zat hadden en onze volgende bestemming een dorpje was, besloten we er toch heen te rijden, ookal wisten we dat het donker zou zijn als we er aan zouden komen... een dorpje is namelijk verlicht...
Nusfjord is immers een heel mooi en bijzonder (museum-)dorpje. Het werd door UNESCO aangewezen om de traditionele Noorse architectuur van de rorbuer in stand te houden. Het voordeel van in de winter te komen en dan ook nog zo "laat" ('t was nog geen 15u), is dat wij de enige toeristen op dat moment waren! Het is goed voor te stellen dat dit in de zomer een plekje voor massatoerisme is... We liepen er wat rond, dronken er koffie en Ine at een lekker stukje cake.
En nadien reden we in één ruk terug naar "onze" rorbu in Svolvær, voor onze laatste avond op de Lofoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten