Gapende gaten

Marc van Ranst op Facebook:

"Gapende gaten in de N-VA-carrosserie

Vandaag vieren we de Dag van de Mensenrechten, omdat het op 10 december exact 70 jaar geleden is dat de algemene vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) goedkeurde. In strikt juridische zin is de UVRM niet strikt bindend, net als het Verdrag tegen Martelen (1984) en het Verdrag inzake de Rechten van het Kind (1989). Echter, de vraag dringt zich op: zou het UVRM anno 2018 door ons land worden aanvaard? De recente heisa rond het VN Migratieverdrag doet vermoeden dat het antwoord uiteindelijk ‘ja’ zou zijn. Maar de discussie deed onze politieke partijen wel kleur bekennen.

N-VA en Vlaams Belang zijn tegen dit Migratieverdrag. Van het openlijk xenofobe Vlaams Belang had niemand anders verwacht. Echter, vele mensen zijn verbaasd dat dit verdrag voor een veilige en ordelijke migratie voor N-VA een dusdanig belangrijke ideologische struikelsteen was dat ze er zelfs voor uit de regering wilde stappen. Echter, wanneer je het parcours van de N-VA sinds de regeringsdeelname op 11 oktober 2014 bekijkt, komt die demarche niet als een verrassing. Het traject van N-VA vertrok in 2014 nog als centrum-rechts en neigde en cours de route vrij snel steeds meer naar extreemrechts. In het begin slaagde de partij er met redelijk succes in om die radicaalrechtse motor te verstoppen onder een koetswerk van een automatische eerzaamheid die het ontleende aan een regeringsdeelname. In die carrosserie kwamen evenwel snel meer en meer deukjes, roestplekken, en uiteindelijk gapende gaten.

De causa finalis van de N-VA is het opblazen van België en het oprichten van een identitaire heilstaat Vlaanderen. N-VA doet daar niet flauw over: een onafhankelijk Vlaanderen staat open en bloot vandaag nog altijd als eerste punt in de N-VA-partijstatuten. Wanneer dit je einddoel is, dan zijn onze Belgische grondwet en Verdragen voor de Rechten van de Mens vervelende obstakels, en moeten een boel grondrechten eerst de schop op. Daarvoor is er gekozen voor een beproefd concept: een gemeenschappelijke vijand creëren. N-VA kiest de laatste paar jaren resoluut om de moslims te demoniseren, keer op keer. De heisa tegen de hoofddoek, de boerkini of de boerka (die niemand ooit gezien heeft), Jambon’s “dansende moslims”, de demonisering van Youssef Kobo en Jihad Van Puymbroek, het islamschooltje in Genk, de kerst- of wintermarkten: werkelijk elke gelegenheid was prima om een ganse groep in onze samenleving te stigmatiseren, te beschimpen en te kleineren. En het lukt aardig: een verontrustend percentage van de Vlamingen blijkt flink mee te stappen in deze haatcampagne.

Exact 200 dagen geleden begonnen de gaten in de N-VA-carrosserie groter en groter te worden. Toen op 22 mei 2018 de tweejarige Koerdische Mawda door een politiekogel werd doodgeschoten tijdens een klopjacht op vluchtelingen, reageerde de N-VA top, in tegenstelling tot Charles Michel, zonder ook maar een greintje empathie: “Enkel over die mensen spreken als slachtoffer, vind ik niet correct. Je moet de verantwoordelijkheid van de ouders in beeld durven brengen” zei Bart De Wever. Op 3 juli 2018 lekte een nota van een N-VA-partijbestuur uit waarin Bart De Wever stelde dat Charles Michel “door de ouders te ontvangen hen in een pure slachtofferrol geduwd heeft en de regering in de rol van de dader” en dat “de premier de N-VA niet toelaat om een nieuw beleid op vlak van migratie uit te oefenen.” Die premier is dit niet vergeten.

Op 5 september werd door de VRT de Pano-reportage over Schild & Vrienden uitgezonden. Initieel betuigden de N-VA-toppers nog unisono hun afkeer over de weerzinwekkende racistische, neonazistische, seksistische en antisemitische uitlatingen en memes van deze jeugdbeweging. Een weekje later zette Joachim Pohlmann, woordvoerder van de N-VA, een heel andere teneur door te stellen dat hij “die jongens van Schild & Vrienden niet ging laten verscheuren door de bloedhonden”. Snel werd duidelijk dat tientallen Schild & Vrienden niet alleen lid waren van N-VA of Jong N-VA, maar dat er ook prominente schildvriendjes op de N-VA-lijsten stonden voor de gemeenteraadsverkiezingen. Met erg veel tegenzin en enkel onder groter wordende druk van de publieke opinie werden deze individuen van de lijsten gehaald. Theo Francken trapte na door mij ‘dokter haat’, ‘professor agitatie’ en ‘bloedhond’ te noemen nadat Nick Peeters, zijn eigen protegé en bestuurslid van Schild & Vrienden, van de kieslijst in Lubbeek moest stappen. Vandaag zijn, op een paar uitzonderingen na, de N-VA Schild & Vrienden nog altijd lid van de partij. De coalitiepartijen zijn de innige betrokkenheid van de N-VA-jongeren bij deze neonazistische jeugdbeweging niet vergeten.

Op 14 oktober vielen de gemeente-, districts- en provincieraadsverkiezingen erg tegen voor de N-VA. Met de hakken over de sloot bleven ze bijzonder nipt aan zet in de Stad Antwerpen, maar wanneer men de resultaten over gans Vlaanderen bekeek, verloor N-VA een significant percentage van haar kiezers. Belangrijker was dat Vlaams Belang meer won dan N-VA verloor, en dit was het signaal voor N-VA om te proberen het Vlaams Belang langs extreemrechts voorbij te steken. Dit kon enkel door de strijd aan te gaan op de migratie-vaalt waar het Vlaams Belang al decennia resideert, en daar kom je nooit proper uit.

N-VA schakelt vanaf eind oktober onder druk van de hete adem van Vlaams Belang een versnelling hoger en neemt roekeloos een bocht van 180 graden over het Marrakesh-pact. Mensen van de N-VA hadden twee jaar mee aan de tekst geschreven, ze keurden de ontwerpverklaringen goed, ze lieten premier Michel in New York verklaren dat België het pact zou steunen. En plots trok N-VA zijn staart in, en eisten ze van de andere regeringspartijen dat zij dat ook zouden doen. Normaal gezien hebben CD&V en OpenVLD notoir korte en wendbare staartjes en zou het amper opgevallen zijn, maar deze keer bleven de staarten van de coalitiepartners, die van Charles Michel op kop, uiteindelijk toch staan waar ze stonden.

Op 22 november limiteert Theo Francken het aantal asielaavragen tot 50-60 per dag, ook al kon het personeel van de Dienst Vreemdelingenzaken perfect meer dossiers aan. Dit was een pestmaatregel met als enige doel om vluchtelingen met voorbedachte rade de Brusselse straten op te sturen, teneinde hen vervolgens nog eens heel zichtbaar uit het Noordstation te kunnen ranselen, om de bevolking de indruk te geven dat er een grote asielcrisis heerst en dat vluchtelingen vuil zijn en een veiligheidsrisico vormen. Dit was een door de N-VA geënsceneerde crisis. Het nettoresultaat was wel dat onschuldige mensen weer op straat moesten slapen, ter meerdere eer en glorie van Theo Francken. Vele politici hadden dit toneeltje door, en wilden dat het stopte. Zelfs politici met een duimdik vel willen niet al te lang geassocieerd worden met een onmenselijk beleid. Dit was de voorlaatste druppel in de ‘emmer der vernedering’.

De kers op de N-VA-debacletaart was de lancering op 4 december van een Vlaamsblokkerige N-VA-campagne, onderschreven door woordvoerder Joachim Pohlmann, tegen het VN-migratiepact. Met beelden van volledig gesluierde Saudi-Arabische toeristen in Monschau en met een arsenaal aan onwaarheden trachtte N-VA de Vlaamse bevolking in extremis angst voor het VN-migratiepact aan te jagen. Deze campagne ontplofte in het gezicht van N-VA en werd na een paar uur, onder het gemompel van excuses, weer ingetrokken. Echter, het kwaad was geschied. De ene na de andere politicus reageerde met afschuw op deze demarche. Tot overmaat van ramp nam het Vlaams Belang de campagne van N-VA volledig over: Vlaams Blok en N-VA: één boodschap, één strijd. Dit incident was het coming-of-age moment in de bildungsroman van een extreemrechtse partij. Dit was de laatste druppel. De emmer stroomde over.

Kortom, N-VA partij kan men anno 2018 moeilijk nog centrumrechts noemen. N-VA zit vol met Vlaamsblokkers en de kapoentjes van Schild & Vrienden, en het discours van deze geradicaliseerde individuen binnen de N-VA is steeds toxisch, vaak racistisch, en soms zelfs fascistisch. De uitlatingen van hun toppolitici, met Theo Francken en Annick De Ridder op kop, zijn spijtig genoeg niet steeds van een veel beter allooi.

Laten we voortaan een kat een kat noemen. N-VA is een extreemrechtse groepering (of radicaalrechts, indien u dat liever hoort) en een gevaarlijke partij voor onze democratie, ons land en vooral voor de minderheden in onze samenleving. Uiteindelijk is dit nu voor vele mensen duidelijk geworden, ook voor de media die de wittebroodsweken van N-VA jarenlang hebben laten duren. Het is even wennen voor iedereen, maar ik vind het een zeer goede zaak dat de N-VA vanaf nu en tenminste voor eventjes de megafoon van de macht niet meer kan misbruiken voor partijpropaganda- en personencultusdoeleinden. Een stiller Vlaanderen geeft iedereen de gelegenheid om eens goed na te denken over wat zij/hij op zondag 26 mei 2019 gaat doen. Want de verkiezingskaravaan zal zich weldra weer op gang trekken."