Even waren we met een weekendje weg met Johan zijn familie bezig in plaats van met het maken en posten van blogberichten over onze "avonturen" in Cuba van eerder deze maand... Het weekendje weg is voorbij, terug naar Cuba dus...
Op vrijdagochtend 16 maart jl., daar waar we gebleven met ons reisverslag, bleven we nog even in Santa Clara "rondhangen". We hadden hier immers de kans om een sigarenfabriekje (foto 1) van TabaCuba te bezoeken, wat eerder niet gelukt was. In Viñales leerden we alles over het kweken en het artisanale proces van sigaren maken, maar een fabriekje zien stond toch ook nog op onze "to-do-in Cuba-list"
In Cuba zijn de sigarenfabrieken allemaal eigendom van de staat... en die zijn te bezoeken, onder begeleiding van een gids, maar meestal krijgen de bezoekers maar een klein klein gedeelte van de fabriek te zien... en blijft er vooral veel geheim... en foto's maken is absoluut verboden (foto 2 is een prentje ergens van internet geplukt)...De tabaksbladen worden van de tabaksboeren gekocht (lees ook in "Dag 4 : Viñales"), verder verwerkt in de fabriek en dan tot sigaar gemaakt in zo'n fabriek...
In de sigarenfabrieken werken meer vrouwen dan mannen, werd ons verteld. Ze werken de ene week van maan- tot en met vrijdag en de andere van maandag tot en met zaterdag, van 7 tot 16u. Eigenlijk worden er geen "buitenstanders" aangeworven: nieuwe werknemers moeten een familielid hebben dat al in de fabriek werkt. De nieuwe werknemers werken eerst een hele periode "buiten de productie". Ze oefenen zich in het maken van de perfecte sigaar, maar hun 'probeersels' dienen nooit voor de verkoop, maar enkel voor eigen gebruik van de werknemers. Pas als de nieuweling zich bewezen heeft, wordt hij toegelaten in het productieproces.
Zo'n 170 à 280 sigaren per dag, maken de getrainde sigarenmakers... eigenlijk niet zo veel, he!? De medewerkers krijgen een vast maandloon, maar krijgen extra betaald als ze bepaalde aantallen overschrijden.
De werknemers moetende hele dag dezelfde soort, hetzelfde merk sigaren maken. Een gedeelte van de werknemers maakt de hele sigaar, anderen werken ze af door de voorkant van de sigaar "af te sluiten" met een stukje tabaksblad. In de sigaren zelf wordt werkelijk alles van zo'n tabaksblad gebruikt (uitgezonderd de nerf): niks gaat er verloren. Eens de sigaar gedraaid wordt ze afgemeten en in een 'mal' gelegd. Eens de mal vol is, gaat ze in een eenvoudige aan te schroeven pers. Na een half uurtje in de pers moeten de sigaren gedraaid worden zodat de druk overal gelijk is.
Dagelijks worden álle gemaakte sigaren gecontroleerd en de vastheid wordt gemeten. Als de sigaar niet voldoet, wordt ze gebroken en van het aantal van de werknemer afgetrokken.
Op het moment dat wij in het fabriekje waren, stond er muziek op. De werknemers zongen enthousiast mee. De gids vertelde dat op andere momenten van de dag aan hen werd voorgelezen uit de krant. Vooraan in de zaal stond een grote lessenaar met micro, vanwaar dit gedaan werd. Op deze manier wordt ook propaganda voor de regering gemaakt en leren de werknemers over geldende waarden en normen.
De afdelingen waar de tabaksbladen gesorteerd worden, verdeeld worden per soort en per medewerker, waar de sigaren gefermenteerd worden, waar ze verpakt worden enz. waren niet toegankelijk voor het publiek.
Het bezoek aan het fabriekje was erg interessant. We wisten al veel van het voorafgaande proces van tijdens ons bezoek aan de tabaksboer, maar het was echt interessant om te zien hoe de sigaren gemaakt worden. De boer deed er namelijk maar één voor, gebruikte geen mal en geen pers en dergelijke.
Eigenlijk was hiermee onze rondreis zo goed als ten einde. Het enige wat me nu nog moesten doen was naar onze volgende bestemming, het super-toeristische Varadero, rijden, daar inchecken in ons hotel en de huurwagen inleveren...
Van Santa Clara tot ons hotel op schiereiland Varadero was zo'n 200 km rijden. Een groot gedeelte daarvan was opnieuw de Autopista, opnieuw zo'n stuk met slechts drie rijstroken zonder middenberm...
Onderweg van Viñales naar Trinidad (dag 5 op Cuba, blogbericht) hadden we in de buurt van Australia in het "verkeerde" cafeetje iets gedronken. Omdat het een goed moment was om een pauze te nemen, stopten we ditmaal aan het juiste cafeetje, "Finca Fiesta Campesina" (foto 3). De atmosfeer en omgeving was er inderdaad wat leuker als dat eerdere cafeetje. Waar we nu stopten, lag een orchideeëntuin, hadden ze verschillende (zielige) inheemse dieren in hokken, waren souvenierswinkeltjes ed. Net als in het 'verkeerde' cafeetje kregen we geen lepel bij de koffie, maar een stukje suikerriet, waarvan er veel is in deze regio.
Na een laatste keer tanken, ging de kilometerteller nog eens op nul en volgden we nogmaals een gedetailleerde route die FOX doorgegeven had... opnieuw waren we hier erg blij mee aangezien er ook in deze route geen wegwijzers waren!
Eens aangekomen op het schiereiland / in het stadje Varadero was het zoeken waar ons hotel, "Memories Varadero Beach Resort" lag. Zelfs met onze kaart was het niet gemakkelijk: Het schiereiland is bebouwd met het ene hotel naast het andere en dat 20 km lang! Al rijdend kijken waar we waren n dat hotel op onze kaart opzoeken, ging niet gemakkelijk, maar, toen we dachten al veel te ver gereden te zijn, reden we zo goed als tegen het hotel aan!
Na het inchecken en onze rugzakken op de kamer te gaan brengen, moesten we onze Jimny gaan inleveren... aan een hotel 13,5 km van ons hotel. In eerste instantie waren we van zin om te voet terug te wandelen na het afleveren van de huurwagen... maar onderweg hadden we gezien dat er niet overal wandelpaden waren. Gelukkig zagen we dat er een "hop on hop off"-bus rondreed! In plaats van minstens 20 CUC (= minstens € 8) te betalen voor een taxi terug, betaalden we nu 10 CUC (= € 4) én zaten we ook eens op een een hop-on-hop-off-bus... waar het eigenlijk veel te hard voor waaide ;oP
Geen opmerkingen:
Een reactie posten